Θοδωρής Διάκος

Πόσες πια αφυπνίσεις να συμβαίνουν η μια μετά την άλλη και να μας συγκλονίζουν χρειαζόμαστε; Και στα πόσα snooze καιγόμαστε ως έθνος;

Κλειστά περίπτερα, σαχλά παιχνίδια με θείες και πεθερικά, και άλλες παρενέργειες του να ζεις σε μια χώρα με επίσημο θρήσκευμα.

Δικομματισμός ή αποχή. Τσεκούρι ή μαχαίρι. Μια (απελπισμένη;) ματιά στις επιλογές των εκλογών που έρχονται.

Τι είν' η πατρίδα μας; Μην είν' τα σύμβολά της, οι ετήσιοι τσακωμοί για το ποιος θα τα σηκώσει, και το πόσο κοντή θα είναι για τη σημαία της μια φούστα;

Η επιστροφή στα πάτρια, μια πόλη που παραμένει ανησυχητικά ανέγγιχτη από τις εξελίξεις, και η δύσκολη αλλά όχι ακατόρθωτη αισιοδοξία.

Αν κάποιος εμπνευστεί από αυτό το κείμενο να γράψει ραπ, θα τον πυροβολήσω στον κώλο. Μαδαφάκα.

Το να το απορρίπτεις κινήματα συμπαράστασης του τύπου "Είμαστε Όλοι Έλληνες" ως φτηνό λαϊκισμό των ΜΜΕ είναι καθαρή αυτολύπηση. Και δε βοηθά σε τίποτα.

Χτυπήσαμε παγόβουνο. Ο Καρατζαφέρης έβγαλε τον Τίμιο Σταυρό και η Αλέκα το Άγιο Κονσερβοκούτι. Κάπως έπρεπε να αντιδράσει και ο κόσμος.

Οι Anonymous φορούν ξανά τις μάσκες των εκδικητών, η Madonna τραγουδάει στο ημίχρονο του Super Bowl και ο Καρατζαφέρης δηλώνει πως όλα θα πάνε καλά. Δεν είναι όλες οι εβδομάδες ενδιαφέρουσες.

Αναζητείται άνθρωπος που να διάβασε το μνημόνιο, πριν ή έστω μετά τις εξυπνάδες στο Twitter. Ο ευρών αμοιφθήσεται.