Μεγάλη Τετάρτη

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

Τυπικά είμαι Χριστιανός άνθρωπος. Βαφτίστηκα κι έχω αποδείξεις γι’ αυτό, κάτι ντροπιαστικές φωτογραφίες που με κρατάει σαν σφαχτό ο παπάς πάνω από την κολυμπήθρα. Κι εγώ έχω στύση.

Αντίχριστος από μωρό.

"Αχ καλέ τι ωραίες φωτογραφίες, σιγά μη σ’ αφήσω να τις πετάξεις!" λέει η μάνα μου, που λογικά τις κρατάει για εκβιασμό. Αν γίνω ποτέ διάσημος, αυτές θα διαρρεύσει ο Περέζ Χίλτον.

Απλά δεν μπορώ να καταλάβω αυτή τη τρέλα που πιάνει όλο τον κόσμο. Είναι από τα κακά του να έχει η χώρα σου επίσημο θρήσκευμα, υποθέτω, ότι Κυριακή του Πάσχα που να χτυπάς το κώλο σου κάτω, περίπτερο ανοιχτό για τσιγάρα και Χάριμπο δε βρίσκεις. Ή απλά μπορεί εγώ να είμαι ο γκρινιάρης, να μην μπορούν και οι άνθρωποι να έχουν μια μέρα που να γιορτάζουν κάτι; Ας φάνε παντεσπάνι, λέει το μυαλό μου. Ο Χριστός σταυρώθηκε για τις αμαρτίες μας και τον τιμούμε. Κι όσο κι αν πιστεύω πως ο Χριστός είναι ιστορικό πρόσωπο (τα καλά του να γεννιέσαι πάνω στην απογραφή πληθυσμού της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας), δεν θέλω να είμαι υποχρεωμένος να με τρέχουν οι γονείς σε οικογενειακά τραπέζια· εκτός αυτού, σιχαίνομαι και το κατσικάκι.

Τώρα θα μου πεις. Πόσο άσκοπο μπορεί να είναι αυτό το κείμενο; Αυτή τη στιγμή η μισή Ελλάδα δηλώνει άθεη. Ή αγνωστικίστρια, είναι το πρώτο στάδιο, η άρνηση, "Εγώ άθεος; Ποτέ. Εγώ πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη". Κι εγώ το πέρασα αυτό, ακόμα το περνάω ίσως. Το άθεος μου φαίνεται πολύ βαριά λέξη, κουβαλάει κάτι που ο κόσμος απεχθάνεται. Ο ορθόδοξος κόσμος, μου υπενθυμίζω, αλλά δεν καταφέρνω και τίποτα. Ο ορθόδοξος κόσμος είναι η πλειοψηφία κι εσύ είσαι στην απέξω. Τυπικά ούτε καν, γιατί αν βγάλεις ένα πιστοποιητικό γέννησης, Χ.Ο. λέει, και στο στρατό άμα πας, Χ.Ο. πρέπει να γράψεις. Γιατί αν δε το γράψεις, καπούτ. Θα σε δει ο λοκατζής και θα βγάλει τα παιδικά τραύματα πάνω σου, ειδικά αν είσαι καμιά ειδική περίπτωση, βλ. ανιμιστής/παγανιστής/κάτι που να περιέχει εσένα να χορεύεις γυμνός στη βροχή. Χέσε με, δηλαδή, εγώ γουστάρω να χορεύω γυμνός στη βροχή και να πιάνω το χώμα στα χέρια μου, να ευχαριστώ τον κόσμο που με δέχτηκε και με κρατάει ζωντανό. Και γλυτώνω και τους ηλίθιους κανόνες.

Ο κολλητός μου, π.χ. Έχει σκουλαρίκι στο φρύδι το παιδί. Και ακούει μέταλ, και φοράει μαύρα, και τσακίρ κέφι κοτσάρει και μια πεντάλφα στο στέρνο. Η δε πεντάλφα, τραγική ιστορία. Μου έχουν κάνει καυγά για την πεντάλφα. "Όσο το φοράς αυτό το παλιοφυλαχτό, εγώ δε σου μιλάω!" και "Θα πάω τώρα στον διευθυντή να του πω ότι είσαι σατανισμένος!". Και τα δύο από το ίδιο άτομο βγήκαν, το οποίο μετά μου πρότεινε να "διαβάσω και λίγο, να ενημερωθώ" μπας και ανοίξει το μάτι μου. Όχι ότι στα δεκατέσσερα πέρασα φάση Γουίκα και διάβαζα ό,τι σκατά έπεφτε στα χέρια μου, θα περιμένω από τη πατσόλα θεούσα να μου ανοίξει τα μάτια.

Γκαχμ, πίσω στον κολλητό μου. Όταν έκανε το πήρσινγκ, τον βλέπει μια συμφοιτήτρια, γουρλώνει τα μάτια και "απαπά, αυτά δεν είναι χριστιανικά". Πρώτον, έχουμε ξεχάσει τον Χριστόδουλο; Όσο διεφθαρμένο φτου καθίκι ήταν, ήταν έξυπνος όταν είπε ότι μας πάει. Χώσε τα πανκιά στην εκκλησία, μη σου καταλήξουν να σφάζουνε κουνέλια στη πανσέληνο. Δεύτερον, αν ένα μικρό κομμάτι ανοξείδωτο ατσάλι στο φρύδι σου είναι αντιχριστιανικό, γιατί αφήνεις το αγόρι σου να βάζει κάθε βράδυ το στόμα του στην αγνή σου μήτρα; Σκοπεύεις να τον παντρευτείς; Σε γκάστρωσε; ΣΟΥ ΡΙΧΝΕΙ ΡΟΧΥΠΝΟΛ;! Ανήθικια, βρωμιάρα πόρνη.

Για ποιο λόγο να προσκολλάσαι ακόμα σε έθιμα που προφανώς δε σημαίνουν κάτι για σένα; Η Ανάσταση δεν είναι ο Χριστός που ζωντάνεψε, είναι το κραιπάλιασμα. Τα κόκκινα αυγά δεν είναι το αίμα που χύθηκε πάνω στο σταυρό, είναι ένα σαχλό παιχνίδι για να γελάμε με τις θείες και τα πεθερικά. Και τουλάχιστον μια ανταπόδοση· διαβάστε κι εσείς κάτι, ν’ ανοίξει το μάτι. Τα λόγια του Χριστού δεν ήταν οι μαλακίες που λέτε εσείς σήμερα. Ο Χριστός ήταν νορμάλ άνθρωπος τουλάχιστον.