Πιο σημαντικό από το τι επιχείρησε να συγκαλύψει η κυβέρνηση στα Τέμπη και στο τι πιστεύουν οι οικείοι των θυμάτων είναι ότι η κυβέρνηση απέτυχε να προστατέψει ένα δημόσιο αγαθό.
γράφει:
Αν δυσκολεύεστε και εσείς να παρακολουθήσετε τα όσα συμβαίνουν στην υπόθεση των Τεμπών δεν είστε οι μόνοι. Πορίσματα που πάνε και έρχονται, ειδικοί που μπαίνουν στην υπόθεση από το παράθυρο, ξένα πανεπιστήμια σε ρόλο εμπειρογνώμονα και τα δικαστικά που μπερδεύονται με τα πολιτικά και τις πραγματογνωμοσύνες που έχουν ζητήσει οι οικογένειες των θυμάτων.
Πορίσματα που αλλάζουν, ντοκουμέντα που έρχονται στο φως μετά από μια διετία υπόλογοι που απολογούνται και δεν απολογούνται, υλικά που υπήρχαν ή δεν υπήρχαν στις αμαξοστιχίες που συγκρούστηκαν και δημόσια συζήτηση για ποιοι υγρογονάθρακες μπορούν να προκαλέσουν την τάδε ή τη δείνα πυρόσφαιρα.
Δεν ξέρω αν είναι η κυβέρνηση που συντονίζει όλο αυτό το μπάχαλο προκειμένου να αμβλύνει τις εντυπώσεις των προηγούμενων μηνών, αλλά σίγουρα το χαίρεται.
Και το χαίρεται γιατί έτσι χάνεται το δάσος. Και ποιο είναι το δάσος; Οι ασφαλείς δημόσιες μεταφορές, η απόδοση ευθυνών σε διοικούντες που δεν έκαναν τη δουλειά τους όπως έπρεπε, η λειτουργία της δικαιοσύνης. Η κατηγορία για εκ μέρους της κυβέρνησης συγκάλυψη είναι ένα πολιτικό λαχείο: Είναι δύσκολο να αποδειχθεί σε κλίμακα τέτοια ώστε να υπάρξει κυβερνητική αλλαγή (το αντίστοιχο του «έγινα πλούσιος») και το πιθανότερο είναι να αποκαλυφθεί ότι αυτό που πήγαν να συγκαλύψουν ήταν η ανικανότητα της διοίκησης και όχι κάποιο ένοχο μυστικό παράνομου πλουτισμού (το αντίστοιχο του «κέρδισα την αξία ενός ακόμη λαχείου»).
Ναι υπήρξε μπάζωμα, ίσως και μη σωστά δηλωμένο φορτίο, αλλά κατά τη γνώμη μου ούτε λαθρεμπόριο καυσίμων, ούτε μεταφορά απόρρητου στρατιωτικού υλικού του ΝΑΤΟ ούτε κάποια συνομωσία.
Δεν είναι όμως αυτό το θέμα.
Το αίτημα της κοινωνίας δεν είναι η πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αν και υπάρχει αρκετός κόσμος που θα το ευχόταν. Το αίτημα είναι να λειτουργούν οι δομές και οι θεσμοί- και εκεί είναι που η κυβέρνηση βρίσκεται ελλιπής και η χώρα καθυστερημένη.
Τις τελευταίες μέρες βλέπω κράξιμο στον εκ των συγγενών των θυμάτων Νίκο Πλακιά. Δεν τα λέει με τον ίδιο τρόπο με τη Μαρία Καρυστιανού και έχει διαφορετική άποψη σε πολλά θέματα. Ε, και; Ο Πλακιάς, η Καρυστιανού ή όποιος άλλος πονεμένος οικείος όσων χάθηκαν δεν μπορεί να είναι παραπάνω από ένα σύμβολο όλων αυτών που τα Τέμπη έγιναν αιτία να ζητάμε. Ας τους «επιτρέψουμε» να έχουν τις απόψεις τους και να ακολουθήσουν τη δική τους πορεία προς αυτό που θεωρούν δικαίωση χωρίς να τους προσβάλουμε για τα κίνητρα ή την ψυχολογική τους κατάσταση.
Δεν είναι μόνο στοιχειώδης αλληλεγγύη, είναι και δημόσιο συμφέρον να μην ταυτίζονται τα σημαντικά πρόσωπα.
