Οι πρεσβείες (της Θεοτόκου και η άλλη...) είναι εδώ

Σε αυτό το φεγγάρι τα… «βέβηλα» έργα του εικαστικού Χρ. Κατσαδιώτη ετοιμάζονται να επιστρέψουν στην Εθνική Πινακοθήκη και στη Σαγήνη του Αλλόκοτου, αφού «επισκευάζονται».

Βέβαια δεν είναι καθόλου σαφές -τυχαίο;- αν η απομάκρυνσή τους η οποία ανακοινώθηκε τις προηγούμενες ημέρες οφειλόταν στις προθέσεις των ιθυνόντων να αποκατσταθούν οι ζημιές που υπέστησαν από τον σύγχρονο… Αη Γιώργη της ορθοδοξίας ή η αρχική απόφαση ήταν να μην συνεχιστεί η παρουσία τους στην έκθεση.

Μάλιστα, κακές γλώσσες λένε ότι η απόφαση της διοίκησης της Πινακοθήκης ήταν για μη επιστροφή των εκθεμάτων «για λόγους ασφαλείας», καθώς ήρθαν οι ανάλογες οδηγίες από το υπουργείο Πολιτισμού και την ηγεσία του. Οι ίδιες γλώσσες μάλιστα λένε ότι ούτε η κ. Μενδώνη πήρε μόνη της την αντίστοιχη πρωτοβουλία, αλλά έπεσαν «ιερά» τηλέφωνα ακόμη υψηλότερα, τα οποία ζητούσαν τη μη επιστροφή των έργων και επικαλούνταν «το πολύ καλό κλίμα στη συνεργασία του κλήρου με την Κυβέρνηση που θα ήταν κρίμα να χαλάσει».

Κάπως έτσι λένε ότι πήγαιναν τα πράγματα, αλλά έπεσε το κράξιμο για τις τριτοκοσμικές καταστάσεις, στις οποίες οι πρακτικές αυτές αντιστοιχούν και είπαν να το μαζέψουν (ποιος ξέρει με τι ανταλλάγματα κατευνασμού προς την εκκλησία).

Όλο αυτό συμβαίνουν φυσικά γιατί δεν υπάρχει η νοοτροπία της ουσιαστικής αυτονομίας των  πολιτιστικών οργανισμών, αλλά η κρατικοδίαιτη υπαλληλική λογική, όπου διάφορες εξουσίες συνωθούνται για να επηρεάσουν κατά τα συμφέροντά τους τη δημόσια σφαίρα και τις πληροφορίες που φτάνουν σε αυτήν.

Με αφορμή αυτό το πήγαινε-έλα, το θα είναι τα έργα στην Πινακοθήκη-δεν θα είναι, θυμήθηκα το άλλο παρόμοιο τραγελαφικό με το Εθνικό Θέατρο και την Πειραματική του σκηνή, όταν εν έτει 2016 κατ’ απαίτηση της Πρεσβείας (όχι της Θεοτόκου, της άλλης…) η παράσταση Ισορροπία του Νας είχε κατέβει άρον άρον επειδή ένα μέρος της σχετιζόταν με τις ημέρες της ανάκρισης του Ξηρού για την υπόθεση της 17ης Νοέμβρη.

Καμμιά αυτονομία πολιτιστικής πολιτικής, καμιά εθνική πολιτική για τον πολιτισμό, κανένα πλέγμα αρχών. Μόνο εξαρτήσεις, επικοινωνιακή διαχείριση και τυχαιότητα. Και πάλι καλά να λέμε, ε;