Το πυρ το ενδότερο
Η επιστροφή στα πάτρια, μια πόλη που παραμένει ανησυχητικά ανέγγιχτη από τις εξελίξεις, και η δύσκολη αλλά όχι ακατόρθωτη αισιοδοξία.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει ο Θοδωρής Διάκος
Και που λες γύρισα απ’ την Ολλανδία. Επαναπατρισμός. Transition. Τρανσέξουαλ Τρανσυλβανία. Αυτή δεν είναι η πόλη που άφησα. Γέμισε πρωτοετά. Και καινούριες καφετέριες, με άθλια ονόματα. Μπαίνεις στη σχολή και περιμένεις να δεις τους δαπίτες να χαρείς λιγάκι, και βλέπεις μόνο νέες φάτσες· κι έχουν φύγει οι παλιές. Η συνειδητοποίηση: είμαστε τέταρτο έτος. Γεράσαμε.
Κι έχουμε 26 μαθήματα για πτυχίο.
Καλημέρα.
Πώς στο διάολο μάζεψα εγώ 26 μαθήματα για πτυχίο; Έχω περάσει, δηλαδή, 22; Ούτε τα μισά; Πόσο ρεζιλίκι, κι έλεγα ότι είμαι και καλός φοιτητής. Επιμελής. Εντάξει, εδώ γελάμε, αλλά και πάλι. Άντε να πεις τα πέντε είναι από το εξάμηνο που έχασα με το Εράσμους. Άντε να πεις σ’ αυτό το εξάμηνο με βάλανε να επιλέξω δώδεκα για να συμπληρώσω, κι έφαγα τη φρίκη της ζωής μου. Άντε να πεις θα κάτσω και πέμπτο έτος, έχω καιρό, τα προλαβαίνω. Έμαθα τουλάχιστον να δικαιολογώ τον εαυτό μου, κάτι πήρα κι απ’ την φιλία μου με την Αγγλίδα.
Πώς να δικαιολογήσω, όμως, που πάτησα Ελλάδα με την καλύτερη διάθεση, και ήμουν πριν τρεις μέρες στο πατρικό μου με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα; Και να μην ξέρω γιατί. Τι έχεις; Τίποτα, ειλικρινά τίποτα, απλά αρχίζω να καταλαβαίνω ότι, χριστέ μου, δεν έχω να φάω και σκέφτομαι να ντύσω τους φίλους μου Σουλιώτισσες να πέσουμε ομαδικά από το γκρεμό. Γιατί, αν είναι να πέσεις, να πάρεις και κόσμο μαζί. Συμβολικό, κάτι για την Ελλάδα και την Κυβέρνηση και τη Δημοκρατία χωράει εδώ.
Και μέσα σ’ όλα, προσπαθώ να κρατήσω και μια αισιοδοξία. Δύσκολο, θα μου πεις, αλλά όχι ακατόρθωτο. Η Κομοτηνή, άλλωστε, θα είναι πάντα εδώ, και θα μένει πάντα ανέγγιχτη από τις εξελίξεις –στην επιφάνεια, εκεί που μετράει. Το πολύ να κάνει μια πορεία η ΚΝΕ που θα μαζέψει είκοσι άτομα και θα τους κοιτάνε απ’ τα μπαλκόνια λες και είναι το τσίρκο. Και δεν λέω ότι αυτό είναι καλό πράγμα, αλλά έχει και τα θετικά του. Υπάρχει μια χαλαρότητα στον αέρα που δεν τη βρίσκεις, π.χ. στη Θεσσαλονίκη, θου κύριε στην Αθήνα. Μπορείς να ηρεμήσεις, όποτε θες, να βγεις λίγο εκτός τόπου, να ακούσεις γύρω σου δεκάδες συζητήσεις για τα πιο άσχετα θέματα –κι εκεί κάτι χαλάει. Μήπως η πόλη σου είναι σκηνικό από σειρά; Γιατί οι φοιτητές παραμένουν τόσο αδιάφοροι;
Κάναμε συνάντηση στη σχολή μου, να ενημερώσουμε τους φοιτητές για το Εράσμους. Ήρθε μία κοπέλα. Μία. Κοπέλα. Που κι αυτή πρωτοετής. Στα ενδιάμεσα δύο χρόνια που μεσολαβούν, θα ξεχαστεί πάλι το ζήτημα; Οι εμπειρίες μας θα ψοφήσουν και θα πεταχτούν στα ακαδημαϊκά σκουπίδια; Δεν θα ‘ρθει το νέο αίμα να τις εμπλουτίσει; Βρήκα μια συμφοιτήτρια στο δρόμο και της είπα για την ενημέρωση, αν ενδιαφέρεται, και μου απάντησε "Άντε καλέ, σιγά!". Γιατί οι φοιτητές παραμένουν τόσο αδιάφοροι;
Ίσως να μην έχουν αλλάξει και πάρα πολλά.
Ωστόσο, αισιοδοξία: τουλάχιστον ήρθε μία κοπέλα.
Αισιοδοξία: κι ας μην ανανεώνει το IDEA το στοκ του με τα ακρυλικά.
Και που λες γύρισα απ’ την Ολλανδία. Επαναπατρισμός. Transition. Τρανσέξουαλ Τρανσυλβανία. Αυτή δεν είναι η πόλη που άφησα. Γέμισε πρωτοετά. Και καινούριες καφετέριες, με άθλια ονόματα. Μπαίνεις στη σχολή και περιμένεις να δεις τους δαπίτες να χαρείς λιγάκι, και βλέπεις μόνο νέες φάτσες· κι έχουν φύγει οι παλιές. Η συνειδητοποίηση: είμαστε τέταρτο έτος. Γεράσαμε.
Κι έχουμε 26 μαθήματα για πτυχίο.
Καλημέρα.
Πώς στο διάολο μάζεψα εγώ 26 μαθήματα για πτυχίο; Έχω περάσει, δηλαδή, 22; Ούτε τα μισά; Πόσο ρεζιλίκι, κι έλεγα ότι είμαι και καλός φοιτητής. Επιμελής. Εντάξει, εδώ γελάμε, αλλά και πάλι. Άντε να πεις τα πέντε είναι από το εξάμηνο που έχασα με το Εράσμους. Άντε να πεις σ’ αυτό το εξάμηνο με βάλανε να επιλέξω δώδεκα για να συμπληρώσω, κι έφαγα τη φρίκη της ζωής μου. Άντε να πεις θα κάτσω και πέμπτο έτος, έχω καιρό, τα προλαβαίνω. Έμαθα τουλάχιστον να δικαιολογώ τον εαυτό μου, κάτι πήρα κι απ’ την φιλία μου με την Αγγλίδα.
Πώς να δικαιολογήσω, όμως, που πάτησα Ελλάδα με την καλύτερη διάθεση, και ήμουν πριν τρεις μέρες στο πατρικό μου με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα; Και να μην ξέρω γιατί. Τι έχεις; Τίποτα, ειλικρινά τίποτα, απλά αρχίζω να καταλαβαίνω ότι, χριστέ μου, δεν έχω να φάω και σκέφτομαι να ντύσω τους φίλους μου Σουλιώτισσες να πέσουμε ομαδικά από το γκρεμό. Γιατί, αν είναι να πέσεις, να πάρεις και κόσμο μαζί. Συμβολικό, κάτι για την Ελλάδα και την Κυβέρνηση και τη Δημοκρατία χωράει εδώ.
Και μέσα σ’ όλα, προσπαθώ να κρατήσω και μια αισιοδοξία. Δύσκολο, θα μου πεις, αλλά όχι ακατόρθωτο. Η Κομοτηνή, άλλωστε, θα είναι πάντα εδώ, και θα μένει πάντα ανέγγιχτη από τις εξελίξεις –στην επιφάνεια, εκεί που μετράει. Το πολύ να κάνει μια πορεία η ΚΝΕ που θα μαζέψει είκοσι άτομα και θα τους κοιτάνε απ’ τα μπαλκόνια λες και είναι το τσίρκο. Και δεν λέω ότι αυτό είναι καλό πράγμα, αλλά έχει και τα θετικά του. Υπάρχει μια χαλαρότητα στον αέρα που δεν τη βρίσκεις, π.χ. στη Θεσσαλονίκη, θου κύριε στην Αθήνα. Μπορείς να ηρεμήσεις, όποτε θες, να βγεις λίγο εκτός τόπου, να ακούσεις γύρω σου δεκάδες συζητήσεις για τα πιο άσχετα θέματα –κι εκεί κάτι χαλάει. Μήπως η πόλη σου είναι σκηνικό από σειρά; Γιατί οι φοιτητές παραμένουν τόσο αδιάφοροι;
Κάναμε συνάντηση στη σχολή μου, να ενημερώσουμε τους φοιτητές για το Εράσμους. Ήρθε μία κοπέλα. Μία. Κοπέλα. Που κι αυτή πρωτοετής. Στα ενδιάμεσα δύο χρόνια που μεσολαβούν, θα ξεχαστεί πάλι το ζήτημα; Οι εμπειρίες μας θα ψοφήσουν και θα πεταχτούν στα ακαδημαϊκά σκουπίδια; Δεν θα ‘ρθει το νέο αίμα να τις εμπλουτίσει; Βρήκα μια συμφοιτήτρια στο δρόμο και της είπα για την ενημέρωση, αν ενδιαφέρεται, και μου απάντησε "Άντε καλέ, σιγά!". Γιατί οι φοιτητές παραμένουν τόσο αδιάφοροι;
Ίσως να μην έχουν αλλάξει και πάρα πολλά.
Ωστόσο, αισιοδοξία: τουλάχιστον ήρθε μία κοπέλα.
Αισιοδοξία: κι ας μην ανανεώνει το IDEA το στοκ του με τα ακρυλικά.
Αν είναι να πέσεις, να πάρεις και κόσμο μαζί. Συμβολικό, κάτι για την Ελλάδα και την Κυβέρνηση και τη Δημοκρατία χωράει εδώ.
