Δεν ξέρω για ποιο λόγο, ίσως να είμαι ένας αθεράπευτα ρομαντικός νοσταλγός παλιότερων εποχών, αλλά αυτές τις ημέρες θυμήθηκα τους Ιαχωβάδες, όπως τους έλεγαν τότε οι μεγάλοι, αυτούς τους ήπιους, μετριοπαθείς πιστούς που με την ιώβεια υπομονή τους γύριζαν τη δεκαετία του '80 από πόρτα σε πόρτα για να διαδώσουν το μήνυμα της πίστης τους και να φέρουν κι άλλους ανθρώπους στο δρόμο του καλού, στη μοναδική αλήθεια και στην αποκλειστική, προφανώς, οδό της σωτηρίας της ψυχής.