Σχετική ηρεμία

γράφει ο Θοδωρής Διάκος 

Όλοι τις τελευταίες μέρες γκρινιάζουν για τον καιρό. Και χωρίς πρωτοτυπία πια, το φέισμπουκ έχει γεμίσει με "αχ, πάλι μας τα χάλασε η βροχή", "πω-πω θα βρέξει; Περίεργο!" και "καιρέ; γ@μιέσαι αχαχαχαχχα0χα0χα0χα0". Αν μιλούσα τη γλώσσα σας, θα απαντούσα με ένα -.- αλλά η δουλειά που κάνω εδώ υποτίθεται πως είναι σοβαρή.

Τι φιάσκο αυτό στη Eurovision. Τόσο χάλια είχαμε να τα πάμε από τότε που στείλαμε την Μαντώ. Και η Μαντώ τουλάχιστον είναι η Μαντώ, η καριέρα της έχει ψοφήσει από το ’99. Αναρωτιέμαι αν είπε κανένας ότι η Ελευθερίου δεν άξιζε να πάει τόσο χαμηλά. Δηλαδή, δεύτερη στήλη; Ακόμα κι ο Σαρμπέλ πήγε έβδομος. Ο ΣΑΡΜΠΕΛ.

Και τι έπαιζε με την προφορά της; Στο χωριό μου καλύτερα μιλάνε. Οκέι, αυτό είναι ψέμα, στο χωριό μου οι περισσότεροι είναι αναλφάβητοι. Και οι στίχοι τι ακριβώς ήθελαν να πουν; "Θέλω το αφροδίσιό σου"; Σε φάση, αγάπα με μωρό μου, καις σαν το πιπέρι, δωσ’ μου τώρα τις μ%#νόψειρές σου.

Αν είχα τηλεόραση, που δεν έχω, γιατί μένω σε μια ξύλινη παράγκα στο ύπαιθρο, υποθέτω τα μεσημεριανάδικα έχουν υλικό για έναν μήνα τώρα. Biopic στις ρωσίδες γιαγιάδες, γλωσσολογική ανάλυση του τραγουδιού της Σουηδίας, που είναι ελληνική λέξη, άρα ΟΛΑ εν τέλει οφείλονται στην Ελλάδα και πώς τολμάει η ύπουλη η μουχρίτσα να μας παίρνει τη πρωτιά με την δικιά μας λέξη, και γιατί η Ήβη Αδάμου πήγε άπατη.

Εντωμεταξύ δεν νομίζω να ξεγελάσαμε κανέναν. Ελλάδα – Κύπρος, καρμπόν ήταν τα τραγούδια. Θέλει να πάρει και η Κύπρος την οδό που χάραξε το βρακί της η Παπαρίζου, μπας και δει άσπρη μέρα.

Ειλικρινά, δεν ξέρω καν γιατί ασχολείται ακόμα ο κόσμος. Δεν είναι φεστιβάλ καλής μουσικής, δεν είναι φεστιβάλ ευρωπαϊκής αγάπης, και πλέον δεν είναι καν φεστιβάλ κιτς! Μας πήραν το κιτς! Για ποιο λόγο να κάτσω να ακούω δυο ώρες μπαλάντες και μετά να βλέπω την Ευρώπη να ψηφίζει ΓΙΑ ΤΡΙΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΠΕΝΤΑΔΑ τον κλαψιάρη απ’ την Σερβία; Δηλαδή, πόσες φορές πρέπει να τον παρατήσει η γκόμενα αυτόν για να καταλάβει ότι δεν θα νικήσει στη Eurovision γιατί πάντα θα υπάρχει κάτι πιο φανταχτερό! Όπως οι γιαγιάδες. Εγώ τις λάτρεψα τις γιαγιάδες. Ήθελα να σηκωθώ να τις χορέψω, να φάω και μπισκότο μετά.

Το κυριότερο όμως είναι ότι κάθε χρονιά αυτή η γιορτή γίνεται αφορμή για να αρχίσουν εθνικές τσιρίδες. "Ποια Eurovision και μαλακίες, εδώ λέγανε τους Σκοπιανούς Μακεδονία άι στο διάολο" έγραψε ένας φίλος μου μετά. Κι εγώ Μακεδονία έγραψα κατά λάθος και με κράξανε. Γιατί αυτό το θέμα δεν πρόκειται να λήξει ποτέ, εκτός κι αν σφάξουμε κάθε Σκοπιανό καταπατητή.

Είναι λες και ψάχνουμε ευκαιρία να δείξουμε σε όλους πόσο χωριάτες μπορούμε να γίνουμε. Είτε στέλνοντας κάθε χρόνο το ίδιο πράγμα με χειρότερη εκτέλεση και περισσότερο μπουζούκι, είτε ρίχνοντας καταγγελίες επειδή μας πονάει ο κώλος μας που δεν είμαστε στην εφτάδα, είτε γκρινιάζοντας για την Μακεδονία. Κι αν δεν λάβουμε μέρος, πληρώνουμε και πρόστιμο.

Κι άλλη γκρίνια. Τουλάχιστον σταμάτησε να βρέχει. Εθνικό σπορ η γκρίνια, γιατί δεν χαιρόμαστε που έχουμε πρωτιά εκεί; Ή θα ήταν πολύ ειρωνικό;