Όταν η κατάληψη έχει κέφια

Για τις καταλήψεις στέγης έχω ακαθόριστη γνώμη. Αφενός επί της αρχής τάσσομαι υπέρ του «να μπούμε στα άδεια σπίτια» (γιατί όχι;) που είναι το «μότο» των καταληψιών στέγης, αφετέρου νομίζω ότι στην Ελλάδα αυτά λειτουργούν καλύτερα θεωρητικά παρά πρακτικά.

Θυμάμαι, όταν ήμουν πιο μικρός, τη Βίλα Αμαλίας και τις ιστορίες που την καθιστούσαν απαγορευμένη περιοχή για όποιον δεν ήταν ακραιφνής οπαδός της «αναρχίας» και των καταλήψεων και για όποιον δεν θεωρούσε ότι «καλός μπάτσος είναι μόνο ο νεκρός μπάτσος». Δεν είχε κανείς με δυο λόγια την αίσθηση ότι πρόκειται για μια ανοιχτή κοινοβιακή κοινότητα με καλή διάθεση και κοινωνική δουλειά, όπως συμβαίνει με τις περισσότερες τέτοιες καταλήψεις στο εξωτερικό- πολλές εκ των οποίων επιδοτούνται κιόλας (!) με κρατικά κονδύλια.

Την προηγούμενη Κυριακή βρέθηκα με το πιτσιρίκι μου στην κατάληψη κτιρίου στην οδό Λέλας Καραγιάννη 37, μια από τις παλαιότερες καταλήψεις στην Αθήνα. Εκεί ήταν προγραμματισμένη μια εκδήλωση για πιτσιρίκια, με ελεύθερη είσοδο. Αν κατάλαβα καλά πραγματοποιούνταν με αφορμή την συμπλήρωση 24 ετών της συγκεκριμένης κατάληψης.

Στους χώρους του πολύ όμορφου νεοκλασικού σπιτικού μαζεύτηκαν καμιά 20αριά πιτσιρίκια που το μεγαλύτερο πρέπει να ήταν 6-7 χρονών.

Τα μικρά έλαβαν μέρος σε δημιουργικό παιχνίδι, το οποίο διηύθυνε ειδική παιδαγωγός, ενώ μετά ακολούθησε παιδικό γεύμα- μπουφέ με φαγητά φτιαγμένα από τους ανθρώπους της κατάληψης και από όσους γονείς είχαν σχετική ενημέρωση και έφεραν το κάτι τις τους. Ακολούθησε προβολή κινουμένων σχεδίων στον προτζέκτορα, κατά την οποία όλα τα πιτσιρίκια κάθισαν σε καρέκλες, πιθανόν στο πρώτο «σινεμά» της ζωής τους.

Φεύγοντας, η σκέψη «γιατί να μην υπάρχουν περισσότερα τέτοια μέρη στην Αθήνα;» μου ήρθε αυτόματα. Αχρησιμοποίητα κτίρια, κόσμος που δεν έχει που να κοιμηθεί. Η σύνδεση αυτών των δύο είναι πιθανότατα προφανής.

Κατά τη γνώμη μου όμως γίνεται πραγματικά γόνιμη και αποκτά επικοινωνιακά δύναμη, αν αυτοί οι χώροι απευθύνουν σε όσο το δυνατόν περισσότερους τη διαφορετική τους ματιά και τη δημιουργικότητα της «αντίδρασής» τους.