Για τον σοσιαλισμό αγωνιστήκαμε όλοι

Με έναν… δικαστικό ρούμπο φαίνεται να κλείνει την πόρτα η φουρνιά της διακυβέρνησης Σημίτη.

Στον απόηχο της «δικαίωσης» λόγω αμφιβολιών του Γιάννου Παπαντωνίου από τις κατηγορίες για τις μίζες περί των εξοπλιστικών, καλούμαστε να σκεφτούμε το τι τελικά ήταν μια διακυβέρνησης που δεν πήρε το μερίδιο που της ανήκε από την απαξίωση των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων, την οποία πυροδότησε η μνημονιακή κρίση.

Κρυμμένες στους καλών προθέσεων θάμνους του «εκσυγχρονισμού» οι κυβερνήσεις του Κώστα Σημίτη απέτυχαν να ολοκληρώσουν την μετάβαση της Ελλάδας σε μια άλλη πολιτική φάση, αλλά βοήθησαν στην από-παπανδρεοποίηση της πολιτικής σκηνής. Δεν ήταν (και δεν είναι) όλοι χαρούμενοι με αυτό.

Τα σύννεφα των κατηγοριών διαφθοράς που σε ορισμένες περιπτώσεις έριξαν καταιγίδες σε κεφάλια υπουργών και σε άλλες πέρασαν και δεν ακούμπησαν ήταν ένα από τα στοιχεία που έδειξαν ότι η πορεία της μετάβασης στον εκσυγχρονισμό έγινε ασύντακτα, ατελώς και, πολλές φορές, μόνο σχηματικά.

Τουλάχιστον οι σημιτάνθρωποι ήταν απαλλαγμένοι από αυτό το πολιτισμικό ντισαβαντάζ που είχε ο μέσος πασόκος της δεκαετίας του ’80. Οι νέοι τότε οπαδοί του σοσιαλιστικού κινήματος υιοθέτησαν  ένα στιλάκι κοσμποπολίτικου ψευτομεγαλείου και, τσαλαβουτώντας για πρώτη φορά σε μια δυτικού τύπου ευημερία, πήγαν στο Μέγαρο και διάβασαν Πάολο Κοέλιο.

Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να δούμε τον Γιάννο Παπαντωνίου και τα πεπραγμένα του τώρα που φαίνεται να φτάνει στην τελευταία στροφή της δημόσιας πορείας του.  

Ο Γιάννος Παπαντωνίου, είχα διαβάσει κάπου εκεί λίγο πριν το 2000, ήταν ο πολιτικός που είχε μετρηθεί ότι λέει τα λιγότερα «εεεε» στον λόγο του. Θυμάμαι μάλιστα ότι όταν ήταν υπουργός Άμυνας είχε παραγγείλει πολλές κούτες με αντίτυπα του εκπληκτικού βιβλίου Σύντομη Ιστορία του 20ου αιώνα του Έ. Χόμπσμπάουμ, τα οποία χάριζε σε υψηλόβαθμους στρατιωτικούς και στελέχη του υπουργείου, προκειμένου να διαβάσουν τις ιστορικές ερμηνείες του μεγάλου μαρξιστή ιστορικού.

«Συντρόφισσες και σύντροφοι για τον σοσιαλισμό αγωνιζόμαστε όλοι!», είχε μάλιστα ανακράξει σε κάποια κομματική μάζωξη, μη πείθοντας (εικάζω) και πολύ κόσμο για τις σοσιαλιστικές του προθέσεις τις οποίες είχε την ευκαιρία να (μην) κάνει πράξη επι σειρά ετών που διετέλεσε «Τσάρος της οικονομίας».

Ο τυχερός Γιάννος Παπαντωνίου (δεν έχουμε όλοι θείες στην αλλοδαπή να μας στέλνουν χρήματα) «δικαιώθηκε», και μαζί του ίσως κάποιοι νιώσουν ότι δικαιώθηκε και μια εποχή συλλογικής ευδαιμονίας κατά την οποία δεν συμμαζέψαμε τα ασυμμάζευτα και κατά την οποία πατήσαμε το γκάζι για να φτάσουμε γρηγορότερα στο πάρτι των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Η ευρωπαϊκή επικάλυψη των σημιτικών κυβερνήσεων δεν μας επιτρέπει να κρίνουμε την συνολική τους πολιτεία όπως πρέπει.

Οι δικαστικές διερευνήσεις σκανδάλων ωστόσο είναι ήδη σε θέση να συνδέουν δύο εποχές ΠΑΣΟΚ, λίγο αυθαίρετα ίσως, αλλά και εύλογα.