Πες το ρε Λένιν να τους ξεφτιλίσουμε!

«Να σας πω για τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ ή στον Σύριζα πρώτα;» ρωτά κάποιος από το επιτελείο του Μητσοτάκη τον Πρωθυπουργό στο σημερινό σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη στο Protagon.gr. «Στο ΠΑΣΟΚ», απαντά εκείνος. «Πρώτα η δουλειά και μετά η διασκέδαση».

Με αυτά και με εκείνα, αυτή είναι η εικόνα του Σύριζα σήμερα. Ένα συνονθύλευμα από ανθρώπους με προσωπικές ατζέντες που μετέχουν κάπου χωρίς ακριβώς να ξέρουν γιατί ή χωρίς να έχουν το θεωρητικό πλαίσιο που θα έλεγα κανείς ότι ταιριάζει- βέβαια εδώ «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα».

Το ποστ της Έλενας Ακρίτα, μέσω του οποίου καλούσε το ακροατήριό της «να μην φοβάται τον χορτασμένο» είχε όχι τόσο μια… σοσιαλιστική ανακρίβεια, όσο μια επηρμένη άνεση με την δημοσιότητα και ως εξ αυτού ήταν αντιαισθητικό, ήταν too much που θα έλεγαν οι αγγλοσάξωνες. Αυτά όμως, όταν μιλάς πολύ μπορούν να συμβούν και δεν θα ήταν σωστό εξ αυτού να κρίνουμε αρνητικά την grand damme της μετα-αριστεράς.

Η «συγγνώμη» της πάλι, που ήρθε την επόμενη ημέρα, είναι πιο προβληματική και δείχνει και τα όσα έλεγα πιο πάνω. Έγραψε η Έλενα Ακρίτα:    

«Θα ήθελα να διορθώσω κάτι που έγραψα χτες. Η φράση «μη φοβάσαι τον χορτασμένο, το γιο της πλύστρας να φοβάσαι» αποδίδεται εσφαλμένα στον Λένιν. Λάθος. Λάθος που έχουμε κάνει πολλοί, κι εγώ ανάμεσα τους παραπάνω από μια φορά. Ο Λένιν δεν θα είχε γράψει ποτέ κάτι τόσο απαξιωτικό κι εγώ όφειλα να το έχω αξιολογήσει και διασταυρώσει.

Ειλικρινά λυπάμαι»

Τι είναι όμως αυτό για το οποίο λυπάται; Από ό,τι καταλαβαίνω, για την λάθος απόδοση της φράσης στον Λένιν. Αν δηλαδή το είχε όντως πει ο Λένιν, όλα καλά; Θα έπρεπε τότε να τον φοβόμαστε τον γιό της πλύστρας; Και να τον φοβόμαστε σε τι; Στην διαχείριση της εξουσίας που υποτίθεται ότι σε μια σοσιαλιστική προοπτική θα ανήκει σε αυτόν και όχι στους «χορτασμένους»;

Αν θέλει κάποιος να είναι μέλος της Αριστεράς ή τουλάχιστον αν το υπερασπίζεται, το θέμα δεν είναι τα τσιτάτα και το σε ποιον αποδίδονται, αλλά το νόημά τους. Μέχρι να μάθει λοιπόν ότι η φράση δεν ελέχθη από τον Λένιν, η κ. Ακρίτα θεωρούσε ότι πραγματικά κατάλληλοι για την διαχείριση της εξουσίας είναι όσοι βρέθηκαν στην πλευρά των ωφελημένων από μια (κάποια, κάπου) ταξική ανισότητα. ΟΙ υπόλοιποι είναι πολύ πιθανό να είναι κάτι πεινάλες που (φτου φτου φτου μακριά από εμάς!) θα πέσουν σαν τα όρνεα στον πλούτο ημών των ταϊσμένων.

Εδώ η συγγνώμη -τουλάχιστον από τον κόσμο της Αριστεράς, αλλά και γενικά- μοιάζει απαραίτητη. Και αυτό λόγω της ασυνέπειας που αναφαίνεται από το ότι ένας εκλεγμένος φορέας ιδεών κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας μάλλον έχει κάτω από τη γλώσσα τέτοιες λογικές, άσχετα από το αν παρέλειψε ή όχι να τις «διασταυρώσει».  

Αλλά αυτή η συγγνώμη δεν ήρθε. Μικρή η έκπληξις.

Ούτως ή άλλως -και συμπαθάτε με για τον λαϊκισμό, κ. Έλενα- οι ουσιαστικές συγγνώμες που έχουμε δει από χορτασμένους δεν είναι και πολλές.