Λίστα με απαγορευμένα βιβλία (μήπως τα έχεις και εσύ;)

Για την αυθαιρεσία των διωκτικών αρχών όταν πρόκειται για υποθέσεις τρομοκρατίας τα έχουμε ξαναπεί: ουαί και αλίμονο μην βρεθείς στον δρόμο της υπηρεσίας που θέλει να δείξει έργο και αντίδραση σε κάποια τρομοκρατική ενέργεια. Μαύρο φίδι που σε έφαγε. Δεν υπάρχουν εκεί ούτε δικονομικές διατάξεις, ούτε «αμφιβολίες» για την προφυλάκιση, η οποία θεωρείται βέβαιη. Και εκτός από βέβαιη, αποδεικνύεται σχεδόν πάντα και μακρόχρονη και πολύ συχνά αστήρικτη.   

Και πώς θα βρεθείς στον δρόμο της υπηρεσίας που μας λες; θα ρωτήσει ο υποψιασμένος αναγνώστης. Ο «49χρονος φιλόλογος» που τελικά απέκτησε ονοματεπώνυμο (Βασίλης Γκόνης) είναι εδώ και κάποιους μήνες προφυλακισμένος -χωρίς δίκη δηλαδή- για την υπόθεση της γιάφκας του Παγκρατίου, της αποθήκης όπου βρέθηκαν όπλα. Ο Βασίλης Γκόνης πλήρωσε -άπαξ- σε ATM το ενοίκιο της συγκεκριμένης αποθήκης για λογαριασμό ενός φίλου του. Δεν βρέθηκε γεννετικό υλικό του στην αποθήκη και τον οπλισμό, δεν υπάρχουν μαρτυρίες για είσοδό του στην αποθήκη ή για άλλες ύποπτες επαφές, δεν υπάρχει η παραμικρή εμπλοκή του σε οτιδήποτε άλλο, παρά μόνο η εικόνα του στην κάμερα του ATM. Για αυτό το «αδίκημα» ο Γκόνης μπορεί να περάσει και δύο χρόνια στη φυλακή πριν οι διωκτικές αρχές καταλάβουν δια της δικαστικής οδού, ότι το… παράπτωμά του δεν αρκεί για να καταγραφεί στη λίστα των τρομοκρατών.

Τις προάλλες ο κρατούμενος με επιστολή του προς τη δημοσιότητα εξήγησε λίγα πράγματα παραπάνω για το πώς βρέθηκε έγκλειστος, εις βάρος της όχι μόνο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και της επαγγελματικής και επιστημονικής του φήμης (ήταν έτοιμος να υποστηρίξει την διδακτορική του διατριβή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών). Αφηγείται ότι η κατηγορία της συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση στοιχειοθετείται σε βιβλία που βρέθηκαν στη βιβλιοθήκη του (!).

Στα δικαστικά έγγραφα αναφέρονται συγκεκριμένα ιστορικές μελέτες αναγνωρισμένων ιστορικών όπως ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης (Οι δωσίλογοι, «Η εμπειρία της Κατοχής και της Αντίστασης στην Αθήνα»), ο Λεωνίδας Καλλιβρετάκης («Το Πολυτεχνείο έξω από το Πολυτεχνείο») και ο Κωστής Κορνέτης («Τα παιδιά της δικτατορίας»). «Εντός του τελευταίου μάλιστα», σημειώνει ο Β. Γκόνης, «διάβασα στην έκθεση κατάσχεσης ότι βρέθηκε σημείωμα στο οποίο αναγράφονται με μπλε μελάνι τα ονόματα «Βολονάκης» και «Κόλιας». Τι ενδιαφέρον να έχουν άραγε για την Αντιτρομοκρατική δύο καθηγητές της Φιλοσοφικής Σχολής που δεν βρίσκονται πλέον στη ζωή από το 1950 και το 1973 αντίστοιχα;». Προφανώς και δεν ενδιαφέρουν. Προφανώς εδώ κάποιοι… Κλουζώ ανέλαβαν να εξιχνιάσουν ένα μυστήριο και -εικάζω- δεν θα τα καταφέρουν.   

Εδώ όμως, πέρα από την ανικανότητα των ιθυνόντων και τη στρέβλωση στον τρόπο λειτουργίας του διωκτικού συστήματος, ανακύπτει και ένα ακόμη θέμα: Υπάρχει άραγε λίστα με απαγορευμένα βιβλία για τους έλληνες πολίτες; Μήπως, όπως αναρωτιέται ο Β. Γκόνης τα  βιβλία που του καταλογίζουν ανήκουν σε μια λίστα που θα έπρεπε όλοι να γνωρίζουν «μην τυχόν βρεθούν στη θέση που βρίσκομαι εγώ;».

Τρομάζει κανείς αν δοκιμάσει να σκεφτεί σε ποιου… τσακαλιού το κριτήριο επαφίεται το ποια από τα βιβλία που έχουν στην κατοχή τους οι έλληνες πολίτες είναι «επικίνδυνα δια την διασάλευσιν της δημόσιας τάξεως» και ποια όχι. Είναι παρανοϊκό να παράγεται εν έτει 2025 έννομο αποτέλεσμα με τη χρήση μιας πρακτικής βγαλμένης από τα χρόνια του αντικομμουνισμού, του αστυνομικού κράτους και της καταστρατήγησης συνταγματικών ελευθεριών.

Τι δυνάμεις έχει στην πραγματικότητα ο κάθε πολίτης για να αντιπαλέψει τον σκοταδισμό αυτών των πρακτικών; Βασικά τη δημοσιότητα και όποιους εχέφρονες δικαστικούς λειτουργούς τύχει να ασχοληθούν με την περίπτωσή του.