Τη συλλογικότητα μην την κλαις

Υπήρχε στην ατμόσφαιρα και ήταν σχεδόν ορατό τις προηγούμενες μέρες: η συγκέντρωση για τα δύο χρόνια από τα Τέμπη είναι πιθανότατα η μεγαλύτερη συλλογική κινητοποίηση ολόκληρης της μεταπολίτευσης, μαζί ίσως με τις πορείες για τον ασφαλιστικό νόμο Γιαννίτση που επίσης είχαν κατεβάσει στους δρόμους της Αθήνας περίπου ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Βέβαια εκεί μιλούσαμε μόνο για την Αθήνα, ενώ στην περίπτωση των Τεμπών έγινε χαμός σε όλη την Ελλάδα.

Δεν ήταν όμως μόνο το αποτέλεσμα των αριθμών που έκανε τη μεγαλειώδη συγκέντρωση της Αθήνας ξεχωριστή. Ήταν η διάθεση του ίδιου του κόσμου που κατευθυνόταν από όλα τα μέρη της Αττικής προς το Σύνταγμα κατέβαινε. Γονείς με παιδικά καρότσια και μωρά, κυριλέ φάτσες που δεν συναντάς στις πορείες, εφηβάκια με τα εκάστοτε διακριτικά των φυλών τους, καθημερινός κόσμος της εργασίας, ζευγαράκια. Περιμένοντας όλοι υπομονετικά να χωρέσουν στο Μετρό αντάλλαζαν καλοδιάθετα σχόλια για τον όγκο της κινητοποίησης έχοντας βλέμμα που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης της σημασίας της.

Έχει υγεία και ομορφιά η συλλογικότητα. Έχει νόημα αισιόδοξο για το τι μπορεί να καταφέρει η «Κοινωνία των πολιτών», μια έννοια που δεν ευτύχησε στην Ελλάδα και κρύφτηκε πίσω από την υπερ-κομματικοποίηση που ήρθε ως λογική συνέπεια των δεκαετιών του αντικομουνισμού και της πολιτικής καταπίεσης.

«Και τώρα που ήρθαμε τι άλλο θα κάνουμε. μπαμπά;», ρωτούσε ένας 15χρονος τον γονιό του, καθώς κατέβαιναν δίπλα δίπλα την Βασιλίσσης Σοφίας. Περίμενε μάλλον να συμβαίνει κάποιο  «μεγάλο» γεγονός. «Τίποτα. Θα προχωρήσουμε μαζί με όλον αυτόν τον κόσμο», του είπε ο πατέρας του. «Αυτό είναι το σημαντικό σήμερα: το να μην βλέπεις τον εαυτό σου σε όλο αυτό, αλλά το “όλοι μαζί”». Ο μικρός δεν είπε τίποτα και εγώ, ο ωτακουστής, ευχήθηκα να φτάσουν βαθιά μέσα του αυτές οι λεξούλες.

Μόνο κερδισμένοι έχουμε να βγούμε από ενεργούς πολίτες που ξέρουν να κατεβαίνουν στον δρόμο για τα κοινά και να δίνουν τα επόμενα ραντεβού.