Χρειαζόμαστε πολιτική (και όχι επικοινωνιακή) εκμετάλλευση

Αδυνατώ να καταλάβω την κατηγορία που εκτοξεύεται από διάφορες πλευρές η οποία αναφέρεται σε «πολιτική εκμετάλλευση» της υπόθεσης των Τεμπών. Σε ανθρώπινο επίπεδο όποιος λυπάται για τα θύματα, λυπάται. Σε πολιτικό επίπεδο όμως, η πολιτική εκμετάλλευση είναι αυτονόητη. Στον βαθμό μάλιστα που δεν αναγνωρίζουμε την πολιτική ως κάτι εξ ορισμού χυδαίο, είναι και θεμιτή.

Όπως κάθε διοικητική πράξη ή παράλειψη είναι αφορμή για να κρίνεται η κυβέρνηση και γενικά η πολιτεία, έτσι και στην υπόθεση των Τεμπών από τις ενέργειες των ιθυνόντων μπορούν και πρέπει να εξαχθούν πολιτικά συμπεράσματα.

Είναι άλλη η διαδικασία του θρήνου και άλλη η διαδικασία της πολιτικής επεξεργασίας, της πολιτικής «εκμετάλλευσης» του κάθε γεγονότος. Σε κοινωνικό και σε ανθρώπινο επίπεδο θρηνούμε, σε πολιτικό επίπεδο κοιτάζουμε πώς θα αποδώσουμε ευθύνες και πώς θα θεραπεύσουμε τα προβλήματα. Ο στρεβλός συμψηφισμός που κάνει η κυβέρνηση -στην ουσία λέγοντας «αντί να στενοχωριέστε πραγματικά εσείς το πάτε στο πολιτικό»- είναι υποκριτικός και δεν έχει άλλο σκοπό παρά να αποφύγει τις συζητήσεις για τις ευθύνες της.

Μπορεί στους τρεις μήνες από το δυστύχημα, στις εκλογές του 2023 να ήταν ακόμη νωρίς για να πολιτικοποιηθεί το ζήτημα. Τώρα όμως, μετά από δύο χρόνια διοικητικών παλινωδιών, άτσαλων προσπαθειών συγκάλυψης και μη απόδοσης δικαιοσύνης το πράγμα είναι διαφορετικό και αφορά όχι απλώς τις τραγικές φιγούρες των οικείων των θυμάτων, αλλά ολόκληρη την πολιτεία.  Τα μέλη της πολιτείας δικαιούνται να έχουν κράτος που νοιάζεται και προλαμβάνει, που φτιάχνει διαδικασίες και βελτιώνεται. Και ο τρόπος να τα ζητήσουν αυτά στη δημοκρατία είναι η πολιτική.

Η Κυβέρνηση τώρα κρατάει την ανάσα της. Κάνοντας την πάπια για το ένα εκατομμύριο κόσμου που βγήκε στους δρόμους όλης της χώρας να διαμαρτυρηθεί για τους χειρισμούς της, παίζει το χαρτί «ας κοιτάξουμε το μέλλον», στο οποίο δεσμεύεται ότι όλα θα γίνουν ρόδινα. Όμως πολιτική δεν είναι μόνο να σχεδιάζεις το μέλλον -ειδικά όταν αυτή ενασχόληση σε βολεύει για να ξεγλιστρήσεις- αλλά να διαλέγεσαι και με το παρόν· να καταλαβαίνεις και να αναγνωρίζεις δημόσια ότι καταλαβαίνεις τι σου λέει ο λαός.

Ρίχνοντάς το στην τρελή, η αποτυχία σου είναι παταγώδης: Δεν καταφέρνεις να ωφεληθούν οι πολίτες και συνολικά ο τρόπος λειτουργίας της πολιτείας από ένα κομβικής σημασίας γεγονός, όπως ο άδικος χαμός 57 ανθρώπων. Τι να την κάνουμε μετά τη «μη πολιτική εκμετάλλευση»;