Ξέρουμε ότι πας για πρωθυπουργός, Μαρία Καρυστιανού

Προσπαθώ να καταλάβω τη σκέψη και το συναίσθημα όσων δημοσιολογούν σαρκάζοντας την «πολιτική καριέρα» που υποτίθεται ότι χτίζει η Μαρία Καρυστιανού στα συντρίμμια του τρένου των Τεμπών.

Δεν μπορώ παρά να καταλήξω στο ότι κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια. Από το ότι αν οι ίδιοι βρίσκονταν κάποτε σε φάση τέτοιας διεκδίκησης αυτό θα συνέβαινε γιατί θα είχαν ίδιο όφελος ή θα αποσκοπούσαν σε κάτι.

Παίρνω την πιθανότητα να τους τσαντίζει το νεύρο με το οποίο η πρόεδρος του συλλόγου των συγγενών ζητά τη διελεύκανση της υπόθεσης και τη δικαίωση των νεκρών του δυστυχήματος. Τι άραγε τους εκνευρίζει; Θεωρούν ότι μόνοι αυτοί έχουν την ικανότητα να διαβάσουν πίσω από τα λόγια της Μαρίας Καρυστιανού και να διαπιστώσουν ότι έχει άλλη ατζέντα από αυτή της αποκάλυψης της αλήθειας;

Όταν τελικά οι συγγενείς των θυμάτων φτάσουν σε ένα σημείο σημαντικά περισσότερης γνώσης για το τι τελικά συνέβη στα Τέμπη να τους φανεί όλο αυτό πολύ λίγο. Γιατί ό,τι και να μάθουν δεν θα φτάνει για να κατανοήσουν την απώλειά τους ή για να μετριάσει τον καημό τους. Θα φέρει όμως ξανά για λίγο κοντά τους αυτούς που έχασαν και αυτό τούς είναι πολύτιμο.

Σε όλη αυτή τη διαδικασία πένθους και εξοικείωσης με τον πόνο υπάρχουν και αυτοί οι ψευτοπολιτικάντηδες που βλέπουν πολιτικές σκοπιμότητες σε ό,τι κάνουν οι άνθρωποι - και τους  σαρκάζουν από πάνω. Λέω για δημοσιολογούντες σαν τον Στάθη Καλύβα και τον Γρηγόρη Ψαριανό που -δεν θεωρώ απίθανο- να απευθύνονται σε ένα κοινό που θέλει να ακούσει ακριβώς αυτό.

Άλλωστε, όπως μας δείχνουν κάθε τόσο οι παροικούντες την εκκλησία, για κάθε απεχθώς σκοταδιστική θέση υπάρχει ένα ευήκοο ους. Γιατί να μην ισχύει αυτό και για τους επικριτές της «χαροκαμένης μάνας»;