Ποτάμι μέσα μου πικρό

Δεν ξέρω τι θα γίνει τελικά την ερχόμενη Παρασκευή και αν επιβεβαιωθούν όσοι προβλέπουν ότι έχουμε μπροστά μας μια από τις ογκωδέστερες συγκεντρώσεις της μεταπολίτευσης. Η χώρα πάντως κινείται απολύτως στον ρυθμό αυτού του ραντεβού που μοιάζει να φέρνει την πολιτική στα σπίτια μας… από το παράθυρο.

Στο επίπεδο αυτό, ακόμη και αν οι προβλέψεις για τη συμμετοχή διαψευσθούν, η συγκέντρωση της 28ης Φεβρουαρίου έχει αλλάξει ήδη τον τρόπο που μια ολόκληρη εποχή βλέπει τα πράγματα και κυρίως, που αντιδρά σε αυτά.

Συμπληρώνονται δύο χρόνια από την ημέρα εκείνη και είναι λίγο περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι ο χαμός γίνεται τώρα, ενώ τρεις μόνο μήνες μετά είχαμε εθνικές εκλογές και όλο αυτό με τα Τέμπη δεν έπαιξε ρόλο, ενώ ο τότε υπουργός Μεταφορών Κ. Α. Καραμανλής (γνωστός και ως ο κ. «Ντροπή!») όχι μόνο έλαβε μέρος στις εκλογές, αλλά εξελέγη και πανηγυρικά.

Όμως το πένθος είναι βραδυφλεγές και δεν παλεύεται εύκολα. Και εδώ έχουμε μια κοινωνία που θρηνεί. Θρηνεί για τους ανθρώπους που χάθηκαν, αλλά θρηνεί και για το κράτος δικαίου που νόμιζε ότι της έχει φέρει η ευρωπαϊκή της ταυτότητα και ο εκσυγχρονισμός. Για τις διαδικασίες απόδοσης δικαιοσύνης που δεν υπάρχουν, για τη διοικητική αδιαφάνεια που κάνει πάρτι, για την κρατική οργάνωση που μένει μεταπολιτευτικό όραμα.

Η Ιστορία των Τεμπών πρέπει να γίνει ένα πρώτη τάξης εργαλείο πολιτικής ανάλυσης. Δεν είναι τυχαίο που το αντιπολιτευτικό αίσθημα συγκεντρώνεται γύρω από κάτι που -με όρους παραδοσιακής πολιτικής προσέγγισης- μοιάζει «απολιτίκ», ενώ στην πραγματικότητα συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά μιας νέου τύπου πολιτικοποίησης. Τι περιέχει αυτή η πολιτικοποίηση; Λιγότερες ιδεολογικές ταυτότητες, περισσότερο ενδιαφέρον για την εύρυθμη λειτουργία του κράτους και για τις διαδικασίες λογοδοσίας των κυβερνώντων, περισσότερη αλληλεγγύη και αλληλοκατανόηση, και, κυρίως ένα ηχηρό αίτημα για δικαιοσύνη.

Δεν είναι μόνο η κυβέρνηση που έρχεται αντιμέτωπη με αυτή την νέα πολιτικοποίηση, αλλά και η αντιπολίτευση και η ευρύτερη Αριστερά. Ο πήχης είναι εκεί για όλους και έχει τεθεί από κάτω. Είναι πολύ πιθανό το πολιτικό σύστημα να φαίνεται εν γένει ανεπαρκές για να ανταποκριθεί στα ερωτήματα που θέτει η κάθοδος τόσων ανθρώπων στον δρόμο και αυτό είναι επικίνδυνο. Ξέρουμε πια τι συμβαίνει όταν κυκλοφορεί αδέσποτη η λαϊκή δυσαρέσκεια και πόσο εύκολο είναι να την περιθάλψουν οι λάθος άνθρωποι με λάβαρα που γράφουν «Κάθαρση», «Είμαστε Αντισυστημικοί» και διάφορα τέτοια που έχουν ακροσδεξιό άρωμα.