Άνοιξε πέτρα για να μπουν

Η οριακή στιγμή που κάποιος χάνει τις δυνάμεις του και μένει αβοήθητος δεν μπορεί επ’ ουδενί λόγω να γίνεται θέαμα, ούτε καν με την επίφαση του «ενδιαφέροντος» και της «έγνοιας» για την υγεία του ασθενούς.

Η δημοφιλία που κέρδισε γρήγορα το βίντεο με την κατάρρευση της Μαρινέλλας επί σκηνής δεν οφείλεται σε τίποτα άλλο παρά στην δίψα του κοινού για δραματικές στιγμές και για αποκορυφώματα τραγωδιών. Όμως αυτό είναι κανιβαλισμός. Και δεν έχει σχέση με το επίπεδο διασημότητας της τραγουδίστριας ή με την ιστορία της. Ισχύει για όλους τους ανθρώπους.

Είναι σαν να έχει γίνει ένα τροχαίο ατύχημα στον δρόμο και εμείς, χωρίς να είμαστε γιατροί ή κάτι άλλο που θα μπορούσε να βοηθήσει, να πηγαίνουμε να χώνουμε τη μούρη μας πάνω από τον πεσμένο στην άσφαλτο και αιμορραγούντα τραυματία, για να ρουφήξουμε την τραγικότητα της στιγμής- ένας συναισθηματικός τουρισμός του αισχίστου είδους.

Ασχέτως του πόσο δημόσιο πρόσωπο είναι ο καθένας, ασχέτως και του σε πόση δημόσια θέα εκτίθεται οι στιγμές που χάνει κανείς την συνείδηση του εαυτού του θα πρέπει να είναι ιδιωτικές. Η αναπαραγωγή του βίντεο, αν και δεν ήταν ευθέως ανήθικη μια που ό,τι συνέβη, συνέβη σε δημόσια θέα, διαπνέεται από μια εκ των υστέρων ανηθικότητα, καθώς στοχεύει μόνο στο κλικ επί του «θεάματος», χωρίς να τίθεται οποιοδήποτε θέμα ενημέρωσης του κοινού.

Θόρυβο έχουν κάνει επίσης και τα πολλά σχόλια αναγνωστών των ειδήσεων για τη Μαρινέλλα. Είναι σχόλια όπου η ασθένεια της τραγουδίστριας αντιμετωπίζεται περίπου ως «δίκαιη τιμωρία από τον ουρανό», μια και δεν θέλησε να καθίσει σπιτάκι της με μια ωραιότατη καταθλιψούλα και τίλλιο στο χέρι, παρά προτίμησε τις δόξες και τις συναυλίες.

Μακάρι οι άνθρωποι στους οποίους απευθύνονται τέτοιου είδους… παραινέσεις να έχουν σφραγισμένα τα αυτιά τους και να συνεχίσουν να ζουν τη ζωή τους, όπως νομίζουν, σε πείσμα των απανταχού μίζερων κακομοίρηδων. Μακάρι.