Αλφα Βήτα Ντόρα no- Tο κεφάλι μου ξερό...

Τι είναι ρε παιδί μου αυτό με τη Ντόρα Μπακογιάννη; Πραγματικά δεν μπορώ να το καταλάβω!

Πρωτοέγινε υπουργός «παρά τω μπαμπά», μετά πήρε προνομιακό υπουργείο, το Πολιτισμού. Μετά, στην δεύτερη φάση της κυβέρνησης Καραμανλή, ανέλαβε το πρώτο τη τάξει υπουργείο- το Εξωτερικών- παράλληλα με τη διαβεβαίωση του Πρωθυπουργού ότι αν σταματήσει να του κάνει κόνξες, δεν θα μπει στο δρόμο της για την προεδρία του κόμματος.

Αμφότερες οι πλευρές τήρησαν τις υποσχέσεις τους, αλλά «στο νήμα», η συνεργασία Αβραμόπουλου- Σαμαρά άλλαξε τους συσχετισμούς και επέβαλε την εκλογή της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας από τη βάση. Δηλαδή, απευθείας από τους ψηφοφόρους και όχι από τον κομματικό μηχανισμό, τον οποίο το μητσοτακέϊκο, περιμένοντας τη μετά Καραμανλή εποχή είχε τυλίξει από διάφορες πάντες.

Το αποτέλεσμα ήταν σοκαριστικό για το επιτελείο Μπακογιάννη: Δεν σε θέλουμε. Δεν είσαι συμπαθής. Δεν ξεχνάμε τον ρόλο σου στις αποτυχημένες κυβερνήσεις Καραμανλή.

Η συνύπαρξη με τον Αντώνη Σαμαρά υπήρξε βραχύβια και μετά από λίγο η κ. Μπακογιάννη αποχώρησε στην ουσία κοινή συναινέσει. Ίδρυσε τη Δημοκρατική Συμμαχία και ξεκίνησε ανηλεή πόλεμο κατά του δικομματισμού- ξέρετε- από αυτόν που κάνουν όλοι όσοι φεύγουν από το μαντρί για να επιστρέψουν μετά μετανιωμένοι ή ωφελημένοι από τους συσχετισμούς. Το ίδιο έγινε με τον Αβραμόπουλο και το ίδιο έγινε και με τον Αντώνη Σαμαρά. Όλα αυτά τα ροκανίδια έχουν ως μόνη πολιτική πρόταση την προσωπική φιλοδοξία του αρχηγού τους.

Εν πάση περιπτώσει, η Ντόρα Μπακογιάννη πήγε στις εκλογές με τη δική της φρασεολογία, θέτοντας τις προτεραιότητες και τις αξίες του κόμματός της όπως εκείνη θεώρησε καλύτερο, και διεκδίκησε την ψήφο του ελληνικού λαού για μία ακόμη φορά. Και ο λαός αποφάσισε: όχι μόνο δεν την θέλει Πρωθυπουργό, όχι μόνο δεν την θέλει επικεφαλής της Νέας Δημοκρατίας, αλλά δεν την θέλει καν στη Βουλή. Ούτε ένα 3% του εκλογικού σώματος δεν συμφωνεί με τα όσα πρότεινε. Ούτε ένα 3% δεν έχει την ίδια άποψη.

Γκέγκε; Όχι γκέγκε.

Και εκεί που ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι- δεν μπορεί!- τώρα θα το πάρει το μήνυμα και θα ασχοληθεί με κάτι άλλο, τι να δω; Επιστρέφει στη Νέα Δημοκρατία (με μια κωλοτούμπα που κάνει ακόμη και αυτόν τον Καρατζαφέρη να φαίνεται ότι παίζει «βαρελάκια» στο νηπιαγωγείο)! Τώρα περιμένω να τη δω να  υπερασπίζεται στα κανάλια την άποψη ότι «ο Αντώνης ο Σαμαράς είχε από την πρώτη στιγμή μιλήσει για διαπραγμάτευση…».

Και όχι μόνο αυτό, αλλά εν όψει του επικείμενου "μαυρίσματος" στις κάλπες της 17ης Ιουνίου, ζητά να μπει στο ψηφοδέλτιο επικρατείας, ώστε να είναι αναγκαστικά στην επόμενη Βουλή! Να ξεπεράσει δηλαδή το ότι αν ήταν στην διακριτική ευχέρεια των πολιτών, και πάλι θα απέρριπταν τα όσα πρεσβεύει και τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται.

Δεν θα ασχολούμουν με την ματαιοδοξία κανενός πολιτικού- την θεωρώ δεδομένη. Αυτό που μου προξενεί (κοινωνιολογική) απορία είναι το τι πιστεύουν οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι για την κατάστασή τους- Αν δηλαδή όταν κοιτάζονται στον καθρέπτη βρίσκουν έναν καλό λόγο να πουν.

Αλλά, θα μου πεις, αν τα «τζάνκια» μπορούσαν να έχουν αυτοεκτίμηση, «τζάνκια» θα ήταν;