Πώς είπατε; Δίαιτα;

της Αγάπης Μαργετίδη

Είναι γνωστό τοις πάσι πως όλα τα καλά έχουν ένα τέλος.  Ωραία τα κεφτεδάκια και η αθερίνα, ακόμα ωραιότερες οι τηγανιτές πατάτες, οι παπάρες και οι παγωμένες μπυρίτσες.  Για να μην πω για τα κοκτέϊλ και τα παγωτά. Σαν να παραπήραμε θάρρος λέω εγώ. Δεν φτάνει που ιδρώνουμε να ξαναβάλουμε τα ποδαράκια μας σε παπούτσια, που ακόμη κι αν είναι πέδιλα μας σφίγγουν σαν μέγγενη, πρέπει να αποχωριστούμε τα καφτάνια και τις πουκαμίσες και να χωρέσουμε σε ταγιέρ και κοστούμια. 

Κάπως πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτόν τον εφιάλτη που προστέθηκε στα υπόλοιπα βάσανα της επιστροφής στην πόλη. Δυστυχώς ένας είναι ο τρόπος. Δίαιτα, δηλαδή φρίκη! Κι όμως, το έχω ζήσει πολλές φορές, έρχεται μια στιγμή που ο οργανισμός μου, μπουχτισμένος, ζητάει απεγνωσμένα ελαφριά τροφή. Σπεύδω να τον ικανοποιήσω για να τά’ χουμε καλά και κάνω την προσευχή μου αυτή η επιθυμία να κρατήσει καμιά βδομάδα τουλάχιστον.

Ελαφρύ δεν συνεπάγεται σε καμία περίπτωση θλιβερό και νερόβραστο φαγητό.  Ευτυχώς πάνε οι εποχές που η δίαιτα ήταν βασανιστήριο. Οι διαιτολόγοι και πάσης φύσεως διατροφολόγοι έχουν αλλάξει ρότα και προτείνουν ηπιότερες μεθόδους με καλύτερα και κυρίως, μακροπρόθεσμα αποτελέσματα.  

Μια τέτοια συνταγή σας έχω σήμερα για ένα πανάλαφρο, νοστιμότατο και χαρούμενο πιάτο.  Αφήστε που είναι πανεύκολο και γρήγορο. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από ένα φαγητό διαίτης; 

Φιλέτα ψαριού στη λαδόκολλα

Για 4 άτομα. Σ’αυτή τη συνταγή ταιριάζουν όλα τα λευκόσαρκα ψάρια όπως οι γλώσσες, ο μπακαλιάρος, το λαυράκι κ.α.. Είναι βέβαιο πως τίποτε δεν αντικαθιστά το φρέσκο ψάρι, επειδή όμως δεν είναι πάντα εφικτό να το βρούμε, επιλέγουμε μια καλή μάρκα κατεψυγμένων ψαριών με γνώμονα την προέλευση και την μέθοδο κατάψυξης (άμεση κατάψυξη πάνω στο αλιευτικό).  Έχω παρατηρήσει επίσης πως τα τελευταία χρόνια η ποιότητα των ψαριών ιχθυοκαλλιέργειας έχει βελτιωθεί σε μεγάλο βαθμό και ενώ μπορώ να τα ξεχωρίσω από τη γεύση και την υφή, δεν αρνούμαι πλέον κατηγορηματικά να τα βάλω στο καθημερινό τραπέζι.

Τούτων λεχθέντων, αφού διαλέξουμε τα φιλέτα του ψαριού, τα αφήνουμε να αποψυχθούν με την ησυχία τους εάν είναι κατεψυγμένα, τα σκουπίζουμε με απορροφητικό χαρτί και τα αλατοπιπερώνουμε.  Κόβουμε σε πολύ μικρά κυβάκια 1 μεγαλούτσικο κρεμμύδι και 1 φινόκιο.  Κόβουμε σε λίγο μεγαλύτερους κύβους (περίπου 1 εκ. x 1 εκ.) 4 μικρά κολοκυθάκια.  Ζεσταίνουμε λίγο ελαιόλαδο σε ένα τηγάνι και σοτάρουμε ελαφρά σε μέτρια προς δυνατή φωτιά το κρεμμύδι και το φινόκιο.  Αφού μαλακώσουν λίγο και πριν πάρουν χρώμα, προσθέτουμε τα κολοκυθάκια και σοτάρουμε για λίγο ακόμη.  Αλατοπιπερώνουμε, σβήνουμε με 1 ποτηράκι λευκό κρασί και μόλις εξατμισθεί το αλκοόλ, αποσύρουμε το τηγάνι από την φωτιά.  Προσθέτουμε κάποιο φρέσκο αρωματικό: βασιλικό, ρίγανη, θυμάρι ή λεμονοθύμαρο. Αραδιάζουμε 4 φύλλα λαδόκολλας και στη μέση κάθε φύλλου φτιάχνουμε ένα “κρεβατάκι” από τα λαχανικά, τα οποία βγάζουμε από το τηγάνι με τρυπητή κουτάλα.  Από πάνω τοποθετούμε από 1 ή 2 φιλέτα ψαριού (αυτό εξαρτάται από το μέγεθος και το πάχος των φιλέτων). Κόβουμε 24 ντοματίνια στη μέση ή 2 ώριμες ντομάτες σε λεπτές φέτες και τις αλατοπιπερώνουμε. Σκεπάζουμε την επιφάνεια του ψαριού με τα ντοματίνια ή τις ντομάτες (εάν βάλουμε ντοματίνια, τα τοποθετούμε με την κομμένη πλευρά προς τα κάτω).  Ραντίζουμε με λίγες σταγόνες ελαιόλαδου και κλείνουμε ερμητικά σε πακέτο κάθε μερίδα.  Τοποθετούμε τα πακέτα στη λαμαρίνα του φούρνου και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180ο C για περίπου 15-20΄. Ο χρόνος ψησίματος είναι ανάλογος με το πάχος των φιλέτων : τα 15΄ της ώρας ήταν αρκετά για τα λεπτά φιλέτα από λαυράκι που είχα επιλέξει. Το καλό είναι πως δύσκολα θα στεγνώσει το ψάρι, γιατί τα ζουμιά μένουν εγκλωβισμένα στη λαδόκολλα. 

Ανοίγουμε με προσοχή τα πακέτα για να μην καούμε από τον ατμό που θα βγει, πασπαλίζουμε με φυλλαράκια από το ίδιο φρέσκο αρωματικό που βάλαμε στην αρχή και σερβίρουμε με μια βραστή σαλάτα της επιλογής μας.  Εγώ είχα τρυφερότατο σταμναγκάθι που το έβρασα για πολύ λίγη ώρα, στην ουσία το ζεμάτισα για 5'. 

Αμέσως το βάπτισα σε μια λεκάνη με παγωμένο νερό και παγάκια κι έτσι  κράτησε το ζωηρό του χρώμα και το ωραίο δάγκωμα.  Προ καιρού διάβασα κάπου ότι κάτι ήξεραν οι παλιοί που έβραζαν πολύ τα λαχανικά και τα χόρτα, γιατί έτσι είχαν περισσότερη γλύκα.  Λυπάμαι αλλά διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως, τα παραβρασμένα λαχανικά είναι θλιβερά στην όψη και πικρά στη γεύση.  Αυτά βέβαια για τα δικά μου γούστα, γιατί τα περί ορέξεως κλπ, κλπ είναι γνωστά και σεβαστά.

Αχ, τι ωραία και ελαφριά που αισθάνομαι, ζήτω η δίαιτα!  Σας χαιρετώ μέχρι την επόμενη … παρασπονδία!