Ο απίθανος αστυνομικός (και ελεγκτής… θεατών) του Ανθρώπου απ’ το Παντόλσκ που σπάει ταμεία, ο υπέροχος Αλέξανδρος Σιάτρας, μιλά στο In2life.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Γεννήθηκε το 1988 στην Αθήνα και είναι απόφοιτος του τμήματος Ψηφιακών Συστημάτων Πανεπιστημίου Πειραιώς. Στα 25 έδωσε εξετάσεις στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών από όπου και αποφοίτησε το 2016.
Έκτοτε ο Αλέξανδρος Σιάτρας έχει δουλέψει στον χώρου του θέατρου με σκηνοθέτες όπως ο Γιώργος Κουτλής, η Ιώ Βουλγαράκη, η Ελένη Βλάχου, ο Αργύρης Ξάφης, ο Σταμάτης Φασουλής, ο Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς κ.α. αλλά και σε χοροθεατρικές παραστάσεις με την Αμάλια Μπένετ και τη Γιώτα Καλλιμάνη στην Ελλάδα καθώς και στο εξωτερικό.
Τα τελευταία χρόνια συμμετέχει ενεργά στο χώρο των μεταγλωττίσεων και έχει συμμετάσχει και σε λάιβ μεταγλωττίσεις στο Διεθνές Φεστιβάλ Παιδικού και Εφηβικού κινηματογράφου, ενώ φέτος θα τον δεις να παίζει έναν από τους αστυνομικούς στον Άνθρωπο απ’ το Παντόλσκ του Ντμίτρι Ντανίλοφ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή.
Μια παράσταση που ανέβηκε πέρσι, αγαπήθηκε πολύ, και επαναλαμβάνεται φέτος στο Θέατρο Κιβωτός, έχοντας πάρει μάλιστα παράταση για άλλες δύο εβδομάδες, τρέχα να το δεις επειγόντως!
Τον πετύχαμε ανάμεσα σε πρόβες για το μιούζικαλ Μίξερ, το οποίο παίζει αυτή τη στιγμή στο Θέατρο Γκλόρια, και μας μίλησε για την τέχνη της υποκριτικής, τον ρόλο του στο Παντόλσκ και την αλληλεπίδρασή του με το κοινό κατά τον… έλεγχο εισόδου.
Τι σε ώθησε να ασχοληθείς με την ζόρικη και αμφίβολη εισοδηματικά τέχνη της υποκριτικής;
Η αλήθεια είναι ότι όταν πρωτοξεκίνησα να θέλω να ασχοληθώ με αυτή την τέχνη ήτανε την περίοδο της μεγάλης κρίσης στην Ελλάδα το 2011. Μόλις είχα τελειώσει τον στρατό και σκέφτηκα ότι «Εντάξει, ο βασικός μισθός είναι εκεί που είναι, γιατί να μην κάνω τουλάχιστον μία δουλειά που να την απολαμβάνω;» Και επειδή και εγώ, σαν τον άνθρωπο από το Παντόλσκ, σπούδαζα έτσι απλά για να πάρω ένα πτυχίο, τύπου κάπου πρέπει να σπουδάσω κάτι, πρέπει να τελειώσω, αποφάσισα να το κυνηγήσω! Όχι γιατί το ήθελα από παιδί, αλλά γιατί παραμένεις διαρκώς παιδί. Είναι ένα ατελείωτο παιχνίδι, που παίζεις διαρκώς με άλλα και καινούργια παιδιά κάθε φορά! Γιατί λοιπόν να μη βιοπορίζεσαι από αυτό το παιχνίδι και να το κάνεις καλά;
Είναι η τέχνη σου συνυφασμένη με μια διαρκή και αγχώδη αναζήτηση δουλειάς;
Διαρκή ειδικά στις αρχές σίγουρα, τώρα αγχώδη δεν ξέρω. Έχει να κάνει με το πώς είσαι σαν άνθρωπος. Γενικά όποτε δεν είχα δουλειά έλεγα είτε θα δημιουργήσω δουλειά είτε θα κάνω και κάτι άλλο παράλληλα. Σίγουρα υπάρχει πάρα πολύς κόσμος που ασχολείται με την υποκριτική και παράλληλα με κάποια άλλη δουλειά που θα μπορέσει να τον συντηρήσει για αυτό το διάστημα εύρεσης εργασίας. Ίσως και να είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου να μην αγχώνομαι, σκέφτομαι πως θα έρθει κάτι ή θα κυνηγήσω κάτι άλλο ή θα ασχοληθώ με κάποια άλλη καλλιτεχνική δραστηριότητα.
Τι θεωρείς πως συνετέλεσε στο να γίνουν απανωτά sold-out στον άνθρωπο από το Παντόλσκ; Είναι χημεία σας; Η φύση του έργου; Τι;
Απανωτά sold-out και φέτος, τη δεύτερη χρονιά και μάλιστα πήραμε και παράταση για άλλες δύο εβδομάδες.
Αρχικά σίγουρα έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο η οπτική που είχε ο Γιώργος πάνω στη σκηνοθεσία και στο ανέβασμα αυτού του έργου. Είναι ένας πολύ χαρισματικός άνθρωπος, νέος, ο οποίος σε όλες τις δουλειές του ψάχνει και καταθέτει κάτι μοναδικό που τον χαρακτηρίζει. Σε σχέση με αυτό και με τον τρόπο που δουλέψαμε άλλο ένα σημαντικό στοιχείο είναι πως για μένα έχει κάνει ένα πάρα πάρα πολύ καλό καστ, πέντε ηθοποιοί και ένας μουσικός επί σκηνής, οι οποίοι γίνονται όλοι πρωταγωνιστές.
Συνέβαλε επίσης και το θέμα της παράστασης. Παρόλο που είναι κάτι ουτοπικό σε ένα βαθμό, παράλληλα δεν είναι και πολύ μακριά. Ο καθένας μπορεί για τους δικούς του λόγους να ταυτιστεί σε διαφορετικά σημεία κάθε φορά και η παράσταση να γίνει καθρέφτης της εσωτερικής του αναζήτησης ως προς το πώς ζούμε.
Δεν είναι τυχαίο που ξανανεβαίνει παράσταση για δεύτερη χρονιά και η διάρκειά της δεν ξεφεύγει ποτέ. Μια κουρδισμένη παράσταση την οποία χαιρόμαστε κάθε φορά, βγαίνει "εκείνο " το παιδί από μέσα μας και κάνει πάρτι. Δεν είναι απλή ρουτίνα για μας. Πολύ καλοί ηθοποιοί, πολύ καλή συνεργασία, πολύ ωραίο θέμα, ε είναι άχαστο.
Πώς προετοιμάστηκες ψυχολογικά και σωματικά για το ρόλο σου;
Ο ρόλος που καλούμαι να ερμηνεύσω είναι κάτι πάρα πολύ μακριά από μένα. Ο ρόλος ενός αστυνομικού. Παρόλο που όλοι στην καθημερινότητά μας ασκούμε εξουσία σε κάποιον, το να ασκείς κρατική εξουσία δεν μπορούμε να ξέρουμε πως πραγματικά είναι. Είδαμε πολλά βίντεο σε σχέση με την αστυνόμευση στη Ρωσία (που δεν απέχει και πολύ από αυτό που ζούμε και εμείς εδώ) και είχαμε την τύχη να μάθουμε ιστορίες από ανθρώπους που έζησαν και βίωσαν σκηνικά και καταστάσεις εκεί. Οπότε ψυχολογικά προσπάθησα να δικαιολογήσω το χαρακτήρα μου ως προς το πώς ένας άνθρωπος μπορεί να σκέφτεται και να δρα έτσι.
Σωματικά ήρθα αντιμέτωπος με μία ευχάριστη πρόκληση. Από τη μία έπρεπε να υπάρχει αυτή σωματικότητα του δυνατού, αυστηρού, σκληρού και σε σημεία απόλυτου αστυνομικού και από την άλλη, μία σωματικότητα που να σου αποπνέει χαλαρότητα, εμπιστοσύνη, σιγουριά και χιούμορ, σαν ένα φίλο σου που θα μπορούσες να αράξεις μαζί του. Το πιο δύσκολο ήταν να βρεθεί η γέφυρα μεταξύ αυτών των δύο και να μπορώ να αναπνέω στη σκηνή.
Ψυχολογικά και σωματικά πολύ μεγάλη ήταν η στήριξη και η βοήθεια του Γιώργου, ο οποίος κάθε φορά μας έλεγε: "Αν υπάρχει οτιδήποτε που σας τραβάει πίσω σε σχέση με κάτι που λέτε ή κάνετε, μου το λέτε και το αλλάζουμε με τη μία ούτως ώστε να το σώμα να είναι ζωντανό και να μην υπάρχει αμφιβολία για τίποτα."
Πώς συνδέεται η θεσμική καταστολή με την τοξική θετικότητα;
Η θεσμική καταστολή σου λέει πώς να ζήσεις τη ζωή σου η τοξική θετικότητα σου λέει επίσης πώς να ζήσεις τη ζωή σου. Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι ένας καταπιεστικος τρόπος ζωής, στον οποίο παγιδεύεσαι και ψάχνεις να βρεις έναν εαυτό που πραγματικά δεν είσαι εσύ.
Τι χρώμα έχεις βάψει την πόρτα του σπιτιού σου;
Μπεζ μάλλον. Βασικά γκρί. Καφέ, καφέ είναι.
Έχεις βρει τίποτα ενδιαφέρον ψάχνοντας τους θεατές στην είσοδο;
Το ενδιαφέρον που έχω βρει κατά την είσοδο είναι ότι το χιούμορ έχει πεθάνει και πως ο κόσμος παίρνει τα πράγματα πάρα πάρα πολύ σοβαρά.
Παρόλα αυτά, με είχε συγκλονίσει μία φορά που είχε έρθει μία πολύ νεαρή κοπέλα και όπως κάνουμε τον έλεγχο στην αρχή της παράστασης, ήρθε πολύ νωχελικά με τα χέρια σηκωμένα στο πλάι. Τη ρωτάω αν θέλει αγκαλιά και μου λέει ναι. Την αγκάλιασα και μου λέει «Αχ σας ευχαριστώ πάρα πολύ, δεν ξέρω και εγώ πόσο καιρό έχει να με αγκαλιάσει κάποιος».
Ε κάπου εκεί, στέκεσαι λίγο και μέσα σου κλαις.
Πώς βλέπεις το μέλλον της καταστολής στην Ελλάδα; Θα φτάσουμε κάποια στιγμή όλοι να είμαστε εν δυνάμει άνθρωποι από το Παντόλσκ;
Εν δυνάμει δεν θα έλεγα, θα έλεγα ότι είμαστε ήδη. Όταν κάποιος με ρωτάει τι πραγματεύεται η παράσταση, απαντάω πως είναι ένα ουτοπικό σενάριο σε σχέση με το τι θα γινόταν αν οι αστυνομικοί ήταν διανοούμενοι.
Εμένα προσωπικά με κάνει να αναλογίζομαι πώς θα είναι η κοινωνία και κατ' επέκταση η κρατική καταστολή τα επόμενα χρόνια όταν το μορφωτικό επίπεδο διαρκώς φθίνει και η ποίηση, η λογοτεχνία και ο ρομαντισμός έχουν πάψει να υπάρχουν πια.Έτσι λοιπόν σε μια κοινωνία που δεν έχει τα κατάλληλα εφόδια, η αστυνομική αναμόρφωση αναμένεται να είναι πολύ απλή έως και εύκολη. Και τα αποτελέσματα αυτής της αναμόρφωσης θα τα κρίνει ο χρόνος.
