ΑΠΟΨΕΙΣ

Οι νέοι είναι οργισμένοι. Οι νέοι είναι αδικημένοι. Οι νέοι είναι απελπισμένοι. Οι νέοι βλέπουν το μέλλον τους να χάνεται. Οι νέοι το ένα. Οι νέοι το άλλο. Ουά! Ουά! Κλαψ! Λυγμ!

Αυτή η τρόικα τελικά μάλλον το μυαλό της σε άλλα πράγματα το είχε όταν ήρθε εδώ για διαπραγματεύσεις. Δυσκολεύομαι να εξηγήσω με άλλον τρόπο το ότι μήνες σχεδόν μετά εξακολουθούν να βγαίνουν "ειδήσεις" για το τι ζητά σε σχέση με τα όρια συνταξιοδότησης η τρόικα, το τι κάνει η Κυβέρνηση και τι πρέπει να περιμένουν οι πολίτες.  

Διαμαρτύρεται το πόπολο για το ότι η ασφαλιστική μεταρρύθμιση θα βάλει τον κόσμο να δουλεύει μέχρι τα γεράματά τους. Στο κάτω κάτω τι φταίει αυτός αν η ιατρική βρήκε τρόπο να αυξήσει το προσδόκιμο ζωής με σωληνάκια και εντατικές; Αν θέλει να ζει τόσο να κάνει ιδιωτική ασφάλιση και να μην επιβαρύνει τα ταμεία.     

Το 1978, ο Τζον Μίλιους αποφάσισε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη μια φανταστική εκδοχή της εποχής που έζησε ως σέρφερ στις ακτές του Μαλιμπού. Το “Big Wednesday”, βαφτισμένο έτσι λόγω του θρύλου ότι τα πιο μεγάλα κύματα σκάνε πάντα Τετάρτη, είναι ένας συνδυασμός των ανθρώπων και των στιγμών που συνιστούν τις εμπειρίες του, μόνο που στο επίκεντρο όλων είναι το σερφ.

Ο Σαμαράς ακολουθεί το παράδειγμα του Γιωργάκη, του Δημήτρη Αβραμόπουλου και άλλων σοφών πολιτικών: "Το να κάνει κανείς κανά-δυό πολιτικές (;) χαζομαρούλες που δεν έχουν κόστος, και το να μην παίρνει άμεσα θέση μόνο καλό κάνουν στο προφίλ σου".

Ποιος να το φανταζόταν κάποτε ότι το να μεταδίδεις Τόλη Βοσκόπουλο θα ήταν πολιτική πράξη; Όπως ήρθαν τα πράγματα, το παρόν άσμα θα πρέπει να το αφιερώσουμε στο "αυτοκολλητάκι"...  

Οι προσλήψεις στο δημόσιο σταμάτησαν άμεσα, όπως άλλωστε μας ζήτησαν να γίνει. Τι γίνεται όμως με ορισμένους που άφησαν τις δουλειές τους στον ιδιωτικό τομέα γνωρίζοντας (ή καλύτερα... νομίζοντας) ότι έχουν προσληφθεί στο δημόσιο; Προβλέπεται αποζημίωση; Και αν όχι, με ποιο σκεπτικό;