Η εμπειρία των άλλων

Είδες που είναι άσχημο όταν δε σε παίζουν οι άλλοι; Η ερώτηση απευθύνεται προς την Κυβέρνηση που, με τσαντίλα μικρού παιδιού, είδε τα κόμματα της αντιπολίτευσης να συναντώνται ανά δύο αφήνοντάς την απέξω.

Η μήνις δε κατευθύνθηκε κατά των κομμάτων της αριστεράς που δεν έστερξαν να έρθουν στην συζήτηση υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, θεωρώντας- και σωστά- ότι με τον τρόπο αυτό θα έδιναν την εντύπωση ότι διαφωνούντες- ξεδιαφωνούντες όλοι δίνουν την νομιμοποίηση που τους αναλογεί στο σύστημα επιβολής των σκληρών μέτρων. Έκριναν λοιπόν ότι είναι πιο συμφέρον για αυτά να μην προσέλθουν, και δεν το έκαναν.  

Δέχτηκαν όμως να συναντήσουν τον Αντώνη Σαμαρά- κάτι που σε πρώτο τουλάχιστον επίπεδο καταδεικνύει το πόσο ξεδοντιασμένη είναι η Νέα Δημοκρατία που αντιμετωπίζεται σχεδόν με συμπάθεια από ΚΚΕ και ΣΥΝ!

Από την πλευρά του ο Αντώνης Σαμαράς έχει δύο βασικούς λόγους να ευτυχεί όταν δέχονται να τον συναντούν αυτοί που το κόμμα του ανεβοκατέβαζε «διασαλευτές της δημόσιας τάξης». Ο ένας σχετίζεται με το ρόλο του στις καθημερινές εξελίξεις: Με αυτές τις «συναντήσεις κορυφής» έχει την ψευδαίσθηση ότι κάτι σημαντικό κάνει. Ο άλλος έχει να κάνει με την πεποίθηση του «υπερκομματικού ηγέτη» που αρέσκεται να καλλιεργεί.

Κοίταζα τις κινήσεις Σαμαρά και σκεφτόμουν ότι εδώ και χρόνια η βέλτιστη πρακτική για την κατάκτηση της εξουσίας στην σημερινή Ελλάδα φαίνεται να είναι το «μη κάνεις τίποτα ιδιαίτερο, γίνε συμπαθής, δείχνε υπεύθυνος και περίμενε τη φθορά του άλλου» - στρατηγική που δεν ξέρω αν υπήρχε και παλαιότερα, αλλά που στα νεώτερα χρόνια την καθιέρωσε ο Δημήτρης Αβραμόπουλος κατά την προεκλογική εκστρατεία για τη Δημαρχία της Αθήνας.

Τι πρέπει να συμβεί για να καταλάβει το πόπολο ότι εκείνοι που του λένε σήμερα ότι όλοι είναι σάπιοι είναι οι ίδιοι που από τη μεταπολίτευση και ένθεν τον υποχρεώνουν να ψηφίζει χρεώνοντας σε όποιον απέχει πνευματική αβελτηρία και ωχαδερφισμό.