Ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο (της ζωής σου);

Παρακολούθησα και τις χθεσινές διαμαρτυρίες για τις δρομολογημένες μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό όχι χωρίς προβληματισμό, είναι η αλήθεια. Από τη μια είναι το συγκεκριμένο πρόβλήμα και τα «μετρημένα κουκιά»: όσο αυξάνεται ο μέσος όρος ηλικίας του πληθυσμού και όσο μειώνεται ο αριθμός των εργαζομένων πρέπει να αλλάξει ο τρόπος πληρωμής εισφορών- κάτι που πιθανόν να περιλαμβάνει και αλλαγές στο χρονικό διάστημα για το οποίο αυτές καταβάλλονται.

Από αυτή την οπτική τα πράγματα είναι κατανοητά: Η κάνε ιδιωτική ασφάλιση ή πείσε το νεαυτό σου και τους άλλους να κάνετε πολλά παιδιά.   

Υπάρχει όμως και η άλλη, η βιολογική, η οποία κατ΄ εμέ έχει δύο σκέλη: Πρώτον, δεν ξέρω πόσο εφικτό είναι να δουλεύει κάποιος- επί παραδείγματι- ως οικοδόμος και να ανεβαίνει στις σκαλωσιές με το πηλοφόρι σε ηλικία 67 ετών ή τι αντανακλαστικά έχει ο 65χρονος ταξιτζής μετά από επτά ώρες στο τιμόνι.

Οι ευθύνες για ατυχήματα ή για κατασκευαστικέ αβαρίες ή για ό,τι άλλο, ποιον θα βαρύνουν στις περιπτώσεις εκείνες;

Δεύτερον και σημαντικότερον, η περιλάλητη αύξηση του προσδόκιμου ζωής που αναγκάζει τα ταμεία να πληρώνουν για περισσότερα χρόνια. Το δε αρμοδίως υποστηριζόμενο επιχείρημα τολμά να αντλεί ηθικό έρεισμα από την απλουστευτική λογική «αφού ζείτε παραπάνω πρέπει να δουλεύετε και παραπάνω».

Δεν θα αμφισβητήσω τις στατιστικές που λένε ότι ενώ προ εικοσαετίας πεθαίναμε στα –φερ΄ειπείν- 82 χρόνια σήμερα πεθαίνουμε, κατά μέσο όρο, στα 84. το πρόβλημα βέβαια με τις στατιστικές είναι ότι μετρούν τις δηλώσεις θανάτου στα ληξιαρχεία και όχι την ποιότητα ζωής.

Όπερ μεθερμηνευόμενον σημαίνει ότι μπορεί να ζεις δύο ή τρία ή πέντε χρόνια παραπάνω λόγω της ιατρικής προοόδου, αλλά πιθανότατα αυτή η ζωή είναι σε κάποιον θάλαμο νοσοκομείου ή/και διασωλημένος με μηχανήματα υποστήριξης ή σε κατάσταση ψιλοφυτού. Η βιολογική και όχι η ιατρική αύξηση του προσδόκιμου ζωής απαιτεί πιθανότατα αρκετές δεκάδες ή εκατοντάδες χρόνια.

Μέχρι τότε το πιθανότερο είναι ότι θα μας ζητούν να δουλεύουμε περισσότερο εις βάρος της ζωής που μας έχει απομείνει και στην οποία συνήθως κουβαλάμε τα κουσούρια που μας άφησε η πολυετής εργασία.

Όσοι νομίζουν ότι προσπαθώ να τεκμηριώσω το «δικαίωμα στην τεμπελιά», όπως άλλωστε κάνει και η ευφυής ομότιτλη μπροσούρα του Πωλ Λαφάρζ, έχει απόλυτο δίκιο. Άλλωστε, Παρασκευή είναι!