Οι υποψήφιοι δημόσιοι υπάλληλοι και η μπουκάλα

Η αρχή του μικρότερου σε αριθμό δημόσιου τομέα είναι θεμιτή και σίγουρα συμβατή με το πνεύμα των (δύσκολων) καιρών. Ως εδώ καλά. Δίκαιο επίσης θα δώσω σε αυτούς που ισχυρίζονται ότι οι προσλήψεις πρέπει να σταματήσουν άμεσα- όπως στις περισσότερες των περιπτώσεων έχει συμβεί.

Τι σημαίνει όμως άμεσο «πάγωμα» των προσλήψεων; Σημαίνει ότι ακόμα και αυτοί που είχαν ειδοποιηθεί ότι προσελήφθησαν στο δημόσιο δεν θα απασχοληθούν άμεσα στις θέσεις αυτές. Εδώ αρχίζουν και δημιουργούνται αδικίες.

Γνωρίζω επί παραδείγματι κοπέλα που έχοντας προσληφθεί μέσω ΑΣΕΠ σε κρατική τράπεζα, μετά από δημοσίευση του διορισμού στο ΦΕΚ, ανακοίνωσε στην τράπεζα του ιδιωτικού τομέα, όπου εργαζόταν, πανηγυρικά ότιφεύγει. Στάθηκε αταλάντευτη στην απόφασή της ακόμη και όταν από το ιδιωτικό ίδρυμα της πρότειναν αύξηση μισθού υπεράνω εκείνου που θα λάμβανε στο δημόσιο.

Λίγες ημέρες μετά δόθηκε στη δημοσιότητα η πληροφορία για το «πάγωμα» των προσλήψεων. Μέσα στη γενική ευφορία για τη λήψη των "σωστών μέτρων", σχεδόν κανείς δεν παρατήρησε μια ομάδα ανθρώπων, μεταξύ αυτών και η ως άνω δεσποσύνη, οι οποίοι έμειναν ξεκρέμαστοι έχοντας από τη μια το… εθνικό συμφέρον και από την άλλη την ανάγκη τους για… επιβίωση.

Η εμπλοκή δε δεν έχει ορατό τέλος, αφού καμία ανακοίνωση σχετικά με την άρση του παγώματος δεν έχει δει τη δημοσιότητα. Εν τω μεταξύ βέβαια κάποιοι έχασαν τις δουλειές τους μαζί με το δικαίωμά τους στην αποζημίωση ετών με υπαιτιότητα προφανώς των δημόσιων φορέων που δεν έβαλαν χρονικό όριο από το οποίο και μετά θα ίσχυε το πάγωμα ή έστω που δεν όρισαν μια επιτροπή να αξιολογεί τον κάθε διορισμό.

Αυτούς τους ανθρώπους ποιος θα τους αποζημιώσει; Η οικονομία της αγοράς;