Το καλοκαίρι που δε λέει να φύγει

της Αγάπης Μαργετίδη

Η ιστορία με το καλοκαίρι που πότε μας αφήνει και πότε ξαναγυρίζει φουριόζικο είναι σαν κάποια ζευγάρια που μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε. Μια τα χαλάνε, δράματα και κλάματα. Mια τα ξαναφτιάχνουνε, αγάπες και λουλούδια. Μετά τα ξαναχαλάνε και φτου κι απ’ την αρχή.

Αυτό μου θυμίζει ένα θρυλικό ζευγάρι της ευρύτερης οικογένειάς μου, του οποίου θα σας διηγηθώ την συγκλονιστική ιστορία, με όση συντομία μου επιτρέπουν τα απανωτά γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή τους. Η θεία Κ. και ο θείος Δ. γνωρίστηκαν κάποια στιγμή και αγαπήθηκαν με πάθος. Μέχρις εδώ όλα καλά. Λίγους μήνες αργότερα, ο Δ. παράτησε άκαρδα την Κ. κι εκείνη έζησε την ερωτική απογοήτευση με όλο της το είναι. Τα επόμενα 7 χρόνια τα πέρασε στο κρεβάτι θρηνώντας. Μετά την πάροδο των 7 ετών, εκείνος εμφανίστηκε μετανιωμένος, γονάτισε στο κρεβάτι του οδυρμού, της χάρισε ένα βραχιόλι με 7 κρίκους, την ζήτησε σε γάμο και εκεί θα είχε λήξει αισίως η ιστορία. Όμως μιλάμε για παλαβά πράγματα. Κάθε λίγο και λιγάκι η θεία Κ. τα μάζευε κι εμφανιζόταν στο σπίτι της μαμάς της, και να σου πάλι το κρεβάτωμα και ο ολοφυρμός. Ούτε λίγο ούτε πολύ, παντρεύτηκαν 5 φορές (3 στην εκκλησία και 2 στο δημαρχείο) και χώρισαν 4, όταν η Elisabeth Taylor και ο Richard Burton είχαν μόνο 2 γάμους, τι να λέμε τώρα! Ο δε αδελφός της μητέρας μου, δικηγόρος το επάγγελμα, άλλαζε ρόλους κατά περίπτωση, τη μια ήταν κουμπάρος/μάρτυρας και την άλλη έβγαζε τα χαρτιά του διαζυγίου. Στο τέλος τους χώρισε ο θάνατος και η θεία Κ. έπεσε πια οριστικά στο κρεβάτι και δεν ξανασηκώθηκε. Δεν σας δουλεύω, ούτε υπερβάλλω, αυτή είναι αληθινή ιστορία πέρα για πέρα.

Έτσι και με το καλοκαίρι, μας δουλεύει ψιλό γαζί. Κάθε φορά που φτιάχνω ένα καλοκαιρινό φαγητό εν μέσω Σεπτεμβρίου, λέω αυτό ήταν, άντε του χρόνου πάλι. Αμ δε! Αυτό βέβαια μου αρέσει γιατί είναι κάποια φαγητά που δεν είχα προλάβει να φτιάξω φέτος και είμαι πολύ χαρούμενη που σήμερα θα σας μιλήσω για την καπονάτα, καταγόμενη εκ Σικελίας.

Η καπονάτα είναι ένα φαγητό-ύμνος στη Μεσόγειο. Έχει πολυεπίπεδη γεύση κι εκπληκτικά αρώματα που προέρχονται από μελετημένους και εκτελεσμένους στην εντέλεια συνδυασμούς υλικών. Δεν είναι απλό φαγητό, έχει κι έναν σχετικό κόπο στην ετοιμασία του, όμως πιστέψτε με σας παρακαλώ, πως όταν το γευτείτε, θα καταλάβετε για τι πράγμα σας μιλώ. Θα ήθελα επίσης να σας ζητήσω μια χάρη: Ακολουθήστε τα βήματα με προσήλωση και μην αλλάξετε τίποτα. Δεν σας το ζητώ αυτό συχνά, συνήθως δίνω πολλές εναλλακτικές, στην περίπτωση της καπονάτα όμως, γεύεσαι την τελειότητα κι αυτό δεν σηκώνει σκόντο.

Σικελική καπονάτα

Για 6 άτομα ως συνοδευτικό. Κόβουμε 3 μεγάλες μελιτζάνες φλάσκες σε μικρούς κύβους περίπου 1,5 x 1,5 εκ. (με την φλούδα τους), πασπαλίζουμε με χοντρό αλάτι, τις βάζουμε σε σουρωτήρι και τις αφήνουμε για περίπου μία ώρα. Εν τω μεταξύ σωτάρουμε σε λίγο ελαιόλαδο σε αντικολλητικό βαθύ τηγάνι ή ρηχή κατσαρόλα, 2 μετρίου μεγέθους ψιλοκομμένα κρεμμύδια με 1 ψιλοκομμένο τρυφερό κοτσάνι celery και 1 φύλλο δάφνης. Μόλις τα λαχανικά μαλακώσουν αλλά πριν πάρουν χρώμα, προσθέτουμε 6 φιλέτα αντζούγιας και 2 μετρίου μεγέθους σκ. σκόρδου πολύ ψιλοκομμένες. Σοτάρουμε για λίγα λεπτά μέχρι να λιώσουν εντελώς οι αντζούγιες και προσθέτουμε 100 γρ. κουκουνάρι, 100 γρ. κάππαρη ξαρμυρισμένη και 100 γρ. ξανθές σταφίδες. Συνεχίζουμε το σοτάρισμα για 5΄ ακόμη και προσθέτουμε 3 μεγαλούτσικες ώριμες αλλά σφιχτές ντομάτες ξεφλουδισμένες, ξεσποριασμένες και κομμένες σε κύβους, ίσου μεγέθους με τις μελιτζάνες. Πιπερώνουμε γενναιόδωρα, μαγειρεύουμε για 5΄ περίπου και αποσύρουμε από την εστία. Αφού ξεπλύνουμε καλά τις μελιτζάνες, τις στραγγίσουμε και τις σκουπίσουμε με προσοχή, τις ροδίζουμε σε λίγο ελαιόλαδο (το λάδι να σκεπάζει τον πάτο του τηγανιού σε ύψος 0,5 εκ.) σε μέτρια προς δυνατή φωτιά. Τις γυρνάμε με την βοήθεια δύο κουταλιών για να ροδίσουν από όλες τις πλευρές. Προσθέτουμε ½ ποτηράκι πολύ καλής ποιότητας ξύδι από κόκκινο κρασί και 1 γεμάτη κ.σ. ζάχαρη. Βράζουμε για λίγο σε χαμηλή φωτιά, μέχρι να εξατμιστεί το ξύδι, με προσοχή να μην λιώσουν οι μελιτζάνες. Όταν κρυώσουν λίγο, τις μεταφέρουμε στο σκεύος με τα υπόλοιπα υλικά με τρυπητή κουτάλα, για να στραγγιστούν από το υπερβάλλον λάδι. Προσθέτουμε 200 γρ. μαύρες ελιές χωρίς τα κουκούτσια τους και μπόλικο φρέσκο βασιλικό. Ανακατεύουμε απαλά.

Tips
-Θα παρατηρήσετε στην φωτογραφία ότι οι κύβοι της ντομάτας έχουν μείνει σχεδόν άθικτοι και δεν έχουν γίνει σάλτσα. Αυτό είναι το πρώτο μυστικό του φαγητού και για να το πετύχουμε, πρέπει πρώτον να αδειάσουμε σχολαστικά τις ντομάτες από τα υγρά τους και δεύτερον να μην τις μαγειρέψουμε πολύ.
-Παρόλο που οι μελιτζάνες πια δεν πικρίζουν, το να τις αλατίσουμε και να τις αφήσουμε να αποβάλλουν τα υγρά τους, χρησιμεύει στο να χρειαστεί λίγο ελαιόλαδο για το τηγάνισμα κι έτσι το φαγητό να μην είναι καθόλου βαρύ, ούτε λιγωτικό. Κι αυτό είναι εμφανές στην φωτογραφία, το λάδι είναι τόσο-όσο. Αυτό είναι το δεύτερο μυστικό.
-Εάν το τηγάνι σας δεν χωράει άνετα όλες τις μελιτζάνες, τηγανίστε τις σε δύο δόσεις.
-Οι αντζούγιες, η κάπαρη που έστω και ξαρμυρισμένη κρατάει αλάτι και οι μελιτζάνες που κρατάνε κι αυτές αλάτι ακόμη και μετά το ξέπλυμα, κάνουν το αλάτισμα των υπόλοιπων υλικών εντελώς περιττό, γι’ αυτό και λείπει από τη συνταγή.
-Όση περισσότερη ώρα αφήσουμε το φαγητό πριν το σερβίρουμε, τόσο καλύτερα θα αναμιχθούν οι γεύσεις και τα αρώματα των υλικών. Την επόμενη μέρα δε, είναι ακόμα πιο νόστιμο. Δεν χρειάζεται να το ζεστάνουμε, αλλά να το βγάλουμε αρκετή ώρα πριν το φάμε από το ψυγείο, για να πάρει με την ησυχία του την θερμοκρασία του περιβάλλοντος.
-Η καπονάτα ταιριάζει με ψητά κρεατικά και ψάρια. Πιο πολύ όμως αγαπάει το αρνί, κι έτσι είναι το τέλειο συνοδευτικό για ψωμωμένα παϊδάκια. Τρώγεται ωραιότατα και σκέτη με φρέσκο ζυμωτό ψωμάκι.

Φαντάζομαι πια πως αυτό ήταν και το τελευταίο καλοκαιρινό μαγείρεμα του 2017, και πάλι όμως, όρκο δεν παίρνω, μην γίνω κι εγώ σήριαλ σαν το απίθανο ζευγάρι της θείας Κ. και του θείου Δ. Θα αποφύγω τους συγκινητικούς αποχαιρετισμούς και ό,τι ήθελε προκύψει!