Η Εύα, το μήλο και ο όφις

της Αγάπης Μαργετίδη

Δεν ξέρω αν όντως ένα μήλο την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα, όμως δεν είμαι από αυτούς που ακολουθούν αυτή την προτροπή. Λίγο η εκ φύσεως αυθάδειά μου, λίγο η ροπή μου προς την αμαρτία, με ωθούν στο να αποφεύγω να ακολουθώ πολλούς κανόνες, διατροφικούς και άλλους.

Υπάρχει όμως και αντικειμενικός λόγος. Είτε είναι το στομάχι μου που δεν το καταδέχεται μόνο του, είτε το ίδιο το φρούτο που δεν του αρέσει η μοναξιά, το αποτέλεσμα είναι πως το μήλο μέσα στο στομάχι μου παθαίνει υστερία σαν κακομαθημένο παιδί και χτυπιέται ζητώντας παρέα, ενώ το στομάχι γουργουρίζει θορυβωδώς και δεν με αφήνει σε ησυχία.

Κάποιες, ελάχιστες, είναι η αλήθεια, φορές, είναι ολιγαρκή και ευχαριστιούνται με ταπεινό παξιμάδι και λίγο τυρί, κάποιες άλλες όμως θέλουν πολυτέλειες και λούσα. Για σήμερα πάντως μου ζήτησαν ιδιαίτερη μεταχείριση. Το μεν μήλο θέλει να κάνει grande εμφάνιση στο κόκκινο χαλί, το δε στομάχι απαιτεί πάρτι. Χαλάω εγώ χατίρι;

Risotto με gorgonzola και πράσινο μήλο

Για 2 - 3 άτομα. Σε ένα βαθύ τηγάνι, σωτάρουμε ένα σχετικά μεγάλο κρεμμύδι πολύ ψιλοκομμένο, σε 2 κ.σ. βούτυρο, σε μέτρια φωτιά. Μόλις μαλακώσει το κρεμμύδι, αλλά πριν πάρει χρώμα, προσθέτουμε 2 γεμάτα φλ. τσ. ρύζι για risotto και σωτάρουμε για λίγα λεπτά ακόμη, ανακατεύοντας συνεχώς, έως ότου το ρύζι γυαλίσει. Αλατοπιπερώνουμε. Σβήνουμε με 1 ποτήρι του νερού λευκό κρασί. Μόλις εξατμισθεί το αλκοόλ, αρχίζουμε να προσθέτουμε στο τηγάνι σταδιακά με μία κουτάλα της σούπας, σπιτικό ζωμό λαχανικών που διατηρούμε καυτό στο διπλανό μάτι. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί εάν ο ζωμός δεν είναι αρκούντως καυτός, θα πέφτει η θερμοκρασία του φαγητού και το ρύζι δεν θα χυλώσει σωστά. Ανακατεύουμε συχνά με ξύλινη κουτάλα και περιμένουμε κάθε φορά να απορροφηθεί η προηγούμενη ποσότητα του ζωμού, πριν προσθέσουμε την επόμενη. Θα χρειαστούμε συνολικά 1 - 1,2 lt ζωμού.

Στη μέση της διαδικασίας, δηλ. αφού έχουν περάσει περίπου 10’, ενσωματώνουμε 150 γρ. gorgonzola και ανακατεύουμε μέχρι να λιώσει το τυρί. Με το ειδικό εργαλείο, που είναι ένα μίνι στρογγυλό κουταλάκι, «βγάζουμε» μπαλάκια από το εξωτερικό 2 πράσινων μήλων, ώστε όλα τα μπαλάκια να έχουν φλούδα στη μία πλευρά τους. Εάν δεν διαθέτουμε το εργαλείο, κόβουμε τα μήλα σε κυβάκια, φροντίζοντας να έχουν όλα φλούδα. Προσθέτουμε το μήλο σε τρία στάδια: στη μέση μαζί με το τυρί, 5’ πριν το τέλος και την ώρα του σερβιρίσματος. Έτσι έχουμε τρεις διαφορετικές υφές.

Μετά από περίπου 20 - 25 λεπτά, το risotto θα είναι έτοιμο. Πρέπει να έχει χυλώσει, αλλά το ρύζι στο εσωτερικό του να «κρατάει» στο δόντι. Αυτό το διαπιστώνουμε όταν ο κόκκος του ρυζιού έχει γίνει διάφανος γύρω-γύρω αλλά στο κέντρο παραμένει άσπρος. Αποσύρουμε από την φωτιά και υπολογίζουμε ότι τα λίγα λεπτά που θα μείνει, θα «σφίξει» κι άλλο, επομένως θέλουμε να μην είναι στεγνό, αντιθέτως να θυμίζει πηχτή σούπα. Εκτός φωτιάς προσθέτουμε 1 κ.σ. βούτυρο, λίγη τριμμένη παρμεζάνα και την τρίτη δόση από το μήλο, όπως γράφω πιο πάνω. Πασπαλίζουμε με φρεσκοτριμμένο πιπέρι και σερβίρουμε.

Tips
*Το πλέον σύνηθες ρύζι για risotto είναι το Arborio. Προσωπικά προτιμώ το Carnaroli, το βρίσκω πιο εύγευστο και με άψογη υφή.
*Μπορείτε να αντικαταστήσετε το κρασί με άλλο αλκοόλ, π.χ. vermouth, λευκό port, dry sherry. Αυτά θα δώσουν ελαφριά και φίνα γλυκύτητα, που ταιριάζει απόλυτα με τη gorgonzola. Το καταπληκτικό εγγλέζικο stilton είναι επίσης πανάξιος καβαλιέρος. Εάν όμως σας είναι δύσκολο να βρείτε τα συγκεκριμένα τυριά, δοκιμάστε το roquefort. Η γεύση θα είναι αρκετά πιο έντονη και το φαγητό θα χάσει λίγο σε φινέτσα, θα κερδίσει όμως σε αρρενωπότητα.
*Λυπάμαι αν σας βάζω σε μπελάδες, όμως σας συστήνω ανεπιφύλακτα να μην κάνετε έκπτωση και να χρησιμοποιήσετε σπιτικό ζωμό.
*Μεγάλη προσοχή θέλει και το αλάτι, λόγω του τυριού.
*Φροντίστε να σερβίρετε αμέσως μόλις ολοκληρώσετε την ετοιμασία, το risotto είναι βεντέτα και δεν περιμένει κανέναν.

Κλείνοντας, ένα έχω να σας πω. Αν ήμουν η Εύα, αποκλείεται να παρασυρόμουν από το φίδι το διαβολικό με δέλεαρ ένα σκέτο μήλο, κι έτσι ίσως να είχαμε γλυτώσει απ’ όλα αυτά τα βάσανα. Ίσως πάλι να έδινα στον Αδάμ κάτι πολύ πιο αμαρτωλό, μία μηλόπιτα με παγωτό ας πούμε, κι εκεί πια δεν θα μας έσωζε τίποτα!