Παντρολογήματα

της Αγάπης Μαργετίδη

Προ ημερών σκάλιζα την κατάψυξη, σε μία προσπάθεια να αραιώσω λίγο τα στοιβαγμένα τρόφιμα που περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους να μπουν στις κατσαρόλες, τα ταψιά και τα τηγάνια μου. Τι να σου κάνουν όμως κι αυτά τα καημένα, στόμα έχουν και μιλιά δεν έχουν! Κι εγώ τα φροντίζω όσο καλύτερα μπορώ, τα κοιτάω, τους μιλάω, προσπαθώ να ικανοποιήσω όσο περισσότερο μπορώ τις επιθυμίες τους. Πώς άλλοι μιλάνε στα φυτά και τα λουλούδια τους; Ε, εγώ μιλάω στα ψαράκια, τα κοτοπουλάκια και τα γουρουνάκια, στον αρακά και τα μοσχαράκια!

Εδώ και λίγο καιρό είχα παραλάβει από έναν φίλο κάτι καταπληκτικά λουκάνικα από το χωριό του, που βρίσκεται κάπου στον θεσσαλικό κάμπο. Τρελαίνομαι όταν μου φέρνουν πεσκέσια, είναι σαν τα ίδια τα τρόφιμα να μου ζητάνε να γνωρίσουν τον έρωτα της ζωής τους, έρωτα παθιασμένο, απρόσμενο και ολίγον αταίριαστο.

Με κοίταγαν τα λουκάνικα, τα κοιτούσα κι εγώ και δεν έβρισκα το ταίρι τους. Με τα λουκάνικα δεν μπορώ να πω ότι έχω πάθος, τα χρησιμοποιώ σπάνια, κυρίως σαν κιμά, για παράδειγμα στην αυθεντική Bolognaise, άντε και σε καμιά ομελέτα. Έκανε ζέστη όμως εκείνη την ημέρα, ήθελα κάτι πιο ανάλαφρο. Στο ψυγείο είχα σεβαστή ποσότητα από υπέροχα αρωματικό μοσχάτο σταφύλι, στην κατάψυξη σπιτικό ζωμό κότας, στο ντουλάπι κάτι καταπληκτικά ιταλικά ζυμαρικά και ξαφνικά θυμήθηκα μια ιδέα που είχα διαβάσει. Να’το λοιπόν είπα, ελάτε όλα εσείς εδώ πουλάκια μου και θα δείτε!

Pasta με λουκάνικα και σταφύλια

Για 4 – 5 άτομα. Κόβουμε 300 γρ. λουκάνικα με κοφτερό μαχαίρι σε μικρούς κύβους. Ψιλοκόβουμε 1 μεγάλο κρεμμύδι και 2 – 3 σκ. σκόρδου. Σε ένα βαθύ τηγάνι που θα πρέπει στο τέλος να χωρέσει και τα ζυμαρικά, καβουρδίζουμε σε μέτρια προς δυνατή φωτιά καλά τα λουκάνικα, χωρίς έξτρα λιπαρή ουσία, όπως κάνουμε με τον κιμά. Τα αφαιρούμε και τα αφήνουμε να στραγγίσουν σε απορροφητικό χαρτί. Στη θέση τους στο τηγάνι σωτάρουμε το κρεμμύδι και αφού πάρει ελαφρώς χρώμα, προσθέτουμε το σκόρδο και σωτάρουμε για 1 – 2’ ακόμη. Ξαναβάζουμε τα λουκάνικα στο τηγάνι και σβήνουμε με 1 ποτηράκι κόκκινο κρασί. Όταν εξατμισθεί το αλκοόλ, προσθέτουμε 1 φλ. τσ. ζωμό κότας, αλατοπιπερώνουμε και σιγοβράζουμε. Περίπου 10’ – 15’ πριν το τέλος, προσθέτουμε 2 φλ. τσ. σταφύλια και τα μαγειρεύουμε έως ότου σκάσει λίγο η φλούδα τους και η σάλτσα μείνει χωρίς καθόλου περιττά υγρά. Αποφεύγουμε το πολύ ανακάτεμα για να μην λιώσουν τα σταφύλια.

Στο μεταξύ έχουμε βράσει αλατισμένο νερό και μαγειρεύουμε τα ζυμαρικά (500 γρ.), τόσο, ώστε υπολογίζοντας ότι θα ξαναμπούν στην φωτιά με τη σάλτσα, να μείνουν στο τέλος al dente. Με τρυπητή κουτάλα μεταφέρουμε τα ζυμαρικά από την κατσαρόλα στο τηγάνι με τα λουκάνικα και τα σταφύλια, φροντίζοντας να μπαίνει και λίγο από το νερό που έβρασαν, για να δέσει η σάλτσα όπως πρέπει. Ανακατεύουμε απαλά και σερβίρουμε χωρίς χρονοτριβή, με λίγη φρεσκοτριμμένη παρμεζάνα και φρέσκο ψιλοκομμένο βασιλικό.

Tips
*Τα λουκάνικα που είχα δεν είχαν πολλά βότανα, οπότε προσέθεσα στη σάλτσα φρέσκο δενδρολίβανο που τους έδωσε ωραίο άρωμα. Εάν βάλετε βότανα, προσθέστε τα την ώρα που σωτάρετε το λουκάνικο.
*Εάν τα λουκάνικα είναι πολύ λιπαρά και αφήσουν πολύ λίπος στο τηγάνι, αφαιρέστε όσο χρειάζεται πριν σωτάρετε το κρεμμύδι. Θα παρατηρήσατε ίσως, πως εκτός από τα λουκάνικα, δεν βάζουμε λιπαρή ουσία, επομένως δεν μπορώ να πω ότι η σάλτσα είναι ιδιαίτερα βαριά.
*Γι αυτό το φαγητό, τα ζυμαρικά πρέπει να είναι κοντά π.χ. orecchiette, casarecci, farfalle, penne. Έτσι θα δέσουν ωραία με τα υπόλοιπα υλικά. Γνωρίζετε αναμφισβήτητα πως τα διαφορετικά σχήματα των ζυμαρικών φτιάχνονται για να αναδείξουν με τον καλύτερο τρόπο την κάθε σάλτσα.
*Τα σταφύλια μπορεί να είναι κάθε είδους. Τα μικρά κουκούτσια του μοσχάτου δεν με εμπόδισαν διόλου. Όταν αργότερα βγουν οι φράουλες (εννοώ το σταφύλι φράουλα, που είναι μεγάλο και ζουμερό), νομίζω πως θα ταιριάζουν απίθανα.
*Κάποια λουκάνικα είναι πολύ καυτερά, επομένως προσέξτε το πιπέρι. Τα δικά μου δεν ήταν ιδιαίτερα πικάντικα, οπότε προσέθεσα και λίγο μπούκοβο. Προσοχή επίσης θέλει το αλάτι.
*Αντί για τριμμένη παρμεζάνα, θα ταίριαζε πολύ και η λεγόμενη παρμεζάνα του φτωχού, δηλαδή τραγανά χοντρά ψίχουλα από ψωμί, καβουρδισμένα σε λίγο ελαιόλαδο ή βούτυρο.

Κάπως έτσι λοιπόν εγεννήθη το υπέροχο αυτό φθινοπωρινό ειδύλλιο και ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα!