Η μηχανή του χρόνου

της Αγάπης Μαργετίδη

Έχετε ακούσει συχνά ανθρώπους να εύχονται να ήταν μεγαλύτεροι στην ηλικία; Μάλλον όχι. Αυτή όμως είναι η δική μου περίπτωση, γιατί έχοντας γεννηθεί το σωτήριον έτος 1960, πάντα έτρεχα πίσω από τα γεγονότα. Τις δολοφονίες του Kennedy και του Martin Luther King δεν τις θυμάμαι, ούτε και τα πρώτα βήματα του ανθρώπου στη Σελήνη. Έμπρακτη αντίσταση στη χούντα δεν έκανα, μόνο στενοχωριόμουν με αυτά που τραβούσαν οι γύρω μου. Τον Μάη του ’68 μου τον διηγήθηκαν άλλοι. Παιδί των λουλουδιών δεν έγινα, το Woodstock το είδα μόνο στο σινεμά, την Janis Joplin και τον Jimmie Hendrix τους άκουσα μόνο στο πικάπ. Τελευταία και καταϊδρωμένη μια ζωή!

Το φαινόμενο που πρόλαβα όμως εν τη γενέσει του, είναι η βίαιη μετάλλαξη της διατροφής της ελληνικής οικογένειας. Όταν ξαφνικά οι τότε νοικοκυρές ανακάλυψαν την κρέμα γάλακτος, το jambon και το bacon, τις κονσέρβες των μανιταριών, του αρακά, του καλαμποκιού και των καρότων, την έτοιμη μαγιονέζα και την ketchup, τα τάχα μου σουφλέ και την πίτσα με τα τέσσερα τυριά. Οποία φρίκη! Κι αυτοί οι μπουφέδες στα καλέσματα, όπου έπρεπε να είναι όλα παρόντα, μπας και κακολογήσουν την οικοδέσποινα! Σαν να τους βλέπω μπροστά μου: ψάρι με μαγιονέζα ή με ρώσικη σαλάτα, γαρίδες cocktail, ψητό νουά της κατσαρόλας, ανάμικτα λαχανικά κονσέρβας σωτέ, φιλετάκια α λα κρεμ, τυρόπιτα ή σπανακόπιτα και ντολμαδάκια για να τηρήσουμε και την παράδοση, μακαρόνια σουφλέ με jambon, bacon, μανιτάρια και λιωμένα τυριά, ατομικά στρογγυλά ψωμάκια και πιατέλα με γραβιέρα, μανούρι και ροκφόρ. Έμπαιναν όλα μαζί στα πιάτα σαν βουνό και κατέληγαν στο στομάχι το ίδιο ατάκτως ερριμμένα… Μην γελάτε καθόλου, έτσι και χειρότερα ήταν τα πράγματα!

Λίγο αργότερα μπήκαν στη ζωή μας και διάφορα εξωτικά φρούτα και λαχανικά, μεταξύ των οποίων και το avocado. Στα καθιστά τραπέζια ήταν πολύ σικ να σερβίρεις για πρώτο πιάτο μισά avocado γεμισμένα με ροζ γαρίδες cocktail. Κάθε φορά που οι γονείς μου ήταν καλεσμένοι σε κάποιο τραπέζι, η μαμά έπρεπε απαραιτήτως την άλλη μέρα να μου περιγράψει με το νι και με το σίγμα τον μπουφέ, τα σερβίτσια και όλη την περιποίηση. Τα τηλεφωνήματα μεταξύ των φιλενάδων έπεφταν βροχή και εκθείαζαν ή έθαβαν, κατά περίπτωση, την εκάστοτε οικοδέσποινα της βραδιάς.

Σήμερα, με ανεξίτηλες μεν τις μνήμες των ένδοξων αυτών χρόνων, θα σας φτιάξω ένα ορεκτικό με avocados, που όμως θα το φέρω στον 21ο αιώνα. Θα τα γεμίσω με ένα πικάντικο chutney ντομάτας, που είμαι σίγουρη πως θα λατρέψετε.

Γεμιστά avocados με chutney ντομάτας

Ζεματάμε, ξεφλουδίζουμε και ξεσποριάζουμε 5 μεγαλούτσικες, ώριμες, αλλά σφιχτές ντομάτες. Κόβουμε τη σάρκα τους σε μικρά κυβάκια. Καθαρίζουμε και τρίβουμε στον χοντρό τρίφτη 4 μετρίου μεγέθους ξινόμηλα. Καθαρίζουμε και κόβουμε σε μικρά κυβάκια 2 μεγάλα κρεμμύδια. Σε μία κατσαρόλα φέρνουμε σε βρασμό, σε μέτρια φωτιά, 2 φλ. τσ. ξύδι από κόκκινο ή λευκό κρασί και 2 φλ. τσ. ζάχαρη. Μόλις πάρουν βράση, χαμηλώνουμε την φωτιά σε μέτρια προς χαμηλή και προσθέτουμε τα κρεμμύδια, 2-3 ψιλοκομμένα κόκκινα chilies (με ή χωρίς τα σπόρια τους, αναλόγως με το πόσο καυτερό θέλουμε το αποτέλεσμα), 1 μεγαλούτσικο κομμάτι ginger κομμένο σε λεπτά μπαστουνάκια, 1 κ.γλ. κουρκουμά και αλατοπίπερο. Σιγοβράζουμε για 30’. Προσθέτουμε τις ντομάτες και τα μήλα και συνεχίζουμε να σιγοβράζουμε για περίπου 1 ώρα ακόμη, έως ότου το chutney πήξει σαν μαρμελάδα. Γεμίζουμε αποστειρωμένα βαζάκια. Κόβουμε κάθε avocado στη μέση χωρίς να το ξεφλουδίσουμε, αφαιρούμε το κουκούτσι, περνάμε το εσωτερικό με μία λεμονόκουπα για να μην μαυρίσει και γεμίζουμε κάθε κοιλότητα με λίγες κουταλιές chutney.

Tips
*Πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί με την ένταση της φωτιάς, γιατί το ξύδι με τη ζάχαρη μπορούν να καούν στο πι και φι. Επίσης, δεν απομακρυνόμαστε για πολλή ώρα από την κουζίνα.
*Όπως και για τις μαρμελάδες, υπολογίζουμε ότι το chutney θα συνεχίσει να πήζει όσο κρυώνει. Γι’ αυτό προσέχουμε να το αποσύρουμε από την φωτιά πριν πήξει πολύ.
*Το νόστιμο αυτό chutney τρώγεται ωραιότατα και με πικάντικα και ώριμα τυριά, αλλά και αλλαντικά. Συνοδεύει επίσης άριστα και όλα τα curries.

Τώρα βέβαια, τι να σας πω, ότι κάθε φορά που συναντώ τους φίλους του αδελφού μου, μου ζητάνε επιμόνως να τους φτιάξω ένα σουφλέ με μακαρόνια όπως της μαμάς; Με βλέπω να μην την γλιτώνω, κάποια από αυτές τις μέρες θα το κάνω το έγκλημα, αλλά σας παρακαλώ μην το πείτε πουθενά!