Η αυτής μεγαλειότης άγρια αγκινάρα

της Αγάπης Μαργετίδη

Τι σημαίνει και τι αντιπροσωπεύει η βασιλεία την σήμερον ημέρα; Αυτό είναι ερώτημα αποκλειστικά ρητορικό, για την απάντηση του οποίου ουδόλως έχω σκοπό να επιχειρηματολογήσω προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, αρνητική ή θετική. Τα βασιλευόμενα κράτη ανά την υφήλιο, με προεξάρχουσα την Μεγάλη Βρετανία, τείνουν να θεωρούνται γραφικά, βρίθοντας από αναχρονιστικούς θεσμούς και αυστηρότατο πρωτόκολλο. Όμως, να που τα παραμύθια για βασιλιάδες, βασίλισσες, πρίγκιπες και όμορφες πριγκιποπούλες εξακολουθούν να διαβάζονται από τα μικρά παιδιά και κάνουν τα κοριτσάκια να ονειρεύονται απίθανα και εξωφρενικά πράγματα. Η μικρή μου ανιψιά, στα τεσσεράμισι χρόνια που μετρά, φοράει καθημερινά τη στολή της πριγκίπισσας, κοτσάρει και το απαστράπτον διάδημά της και καταδυναστεύει τους γονείς και τον αδελφό της. Το ότι από κάτω φοράει τζιν και αθλητικά παπούτσια δεν την πτοεί καθόλου! Είναι, βεβαίως, χάρμα οφθαλμών και λέω να την αφήσουμε, όσο την παίρνει ακόμα, γιατί μια ωραία πρωία, δυστυχώς (ή ευτυχώς!), το ροζ συννεφάκι θα διαλυθεί μια για πάντα.

Την ιδέα για το σημερινό θέμα, μου έδωσαν οι πανέμορφες άγριες αγκινάρες που στόλιζαν τις προάλλες τον πάγκο της λαϊκής αγοράς της γειτονιάς μου. Το σχήμα τους, ίδιο με σκήπτρο από λαμπερά πράσινα σμαράγδια και σπάνια κίτρινα διαμάντια, μου θύμισε ένα αποκριάτικο πάρτι προ αμνημονεύτων ετών, στο οποίο είχα ντυθεί βασίλισσα του Ρέντη, φορώντας ένα τεράστιο ψάθινο καπέλο με όλων των λογιών τα φρούτα και λαχανικά και ένα υπέροχο σκήπτρο-αγκινάρα… Δεν παιζόμουν!

Θεωρώ ότι οι αγκινάρες - και δη οι άγριες, λόγω της ιδιαίτερης όσο και φίνας γεύσης τους, η οποία είναι από αυτές που κατακτάς προϊούσης της ηλικίας, της τέχνης και του κόπου που απαιτούν για να καθαριστούν, αλλά και του απαραίτητου σεβασμού ως προς τον χειρισμό τους στην κουζίνα - είναι αδιαφιλονίκητα οι βασίλισσες των λαχανικών. Η καρδιά της άγριας αγκινάρας είναι τόσο τρυφερή, που δεν χρειάζεται καθόλου μαγείρεμα, και έτσι τις προτείνω σε μία σαλάτα που θα ικανοποιήσει και τον πλέον απαιτητικό ουρανίσκο.

Σαλάτα με καρδιές από άγριες αγκινάρες
Καθαρίζουμε μία-μία τις αγκινάρες με προσοχή και επιμέλεια (απαραίτητα τα χοντρά γάντια, τόσο για να μην μαυρίσουν τα χέρια, όσο και για να μην τρυπηθούμε από τα αγκάθια), τις τρίβουμε με λεμονόκουπες και τις βάζουμε σε μπολ με νερό και χυμό λεμονιού. Ετοιμάζουμε λαδολέμονο με έξτρα παρθένο ελαιόλαδο (το αγουρέλαιο ενδείκνυται), χυμό λεμονιού, αλατοπίπερο και κάποιο φρέσκο αρωματικό της αρεσκείας μας - ταιριάζουν απόλυτα η μαντζουράνα, η ρίγανη και το θρούμπι. Το αφήνουμε προς το παρόν στην άκρη.

Ετοιμάζουμε μια ωμή σάλτσα με ντοματίνια που πολτοποιούμε στο blender, ελαιόλαδο, αλατοπίπερο, λίγο χυμό λεμονιού και το ίδιο αρωματικό βότανο που επιλέξαμε για τις αγκινάρες. Όταν είμαστε έτοιμοι να σερβίρουμε, στραγγίζουμε και σκουπίζουμε τις αγκινάρες, τις κόβουμε σε μικρούς κύβους και τις ανακατεύουμε με το λαδολέμονο.

Σερβίρουμε σε ατομικά βαθιά πιάτα ή μία μεγάλη στρογγυλή και λίγο βαθουλή πιατέλα ως εξής: Στο μέσον τοποθετούμε τις αγκινάρες και τους δίνουμε λίγο ύψος, να είναι σαν μικρό βουναλάκι. Από πάνω προσθέτουμε ξύσμα λεμονιού. Γύρω-γύρω, σαν στεφάνι, βάζουμε την σάλτσα ντομάτας. Με τον αποφλοιωτή των λαχανικών, βγάζουμε φλοίδες παρμεζάνας και τις τοποθετούμε πάνω από τις αγκινάρες. Τρίβουμε λίγο πιπέρι, στάζουμε λίγες σταγόνες ελαιόλαδο και απολαμβάνουμε.

Tips
*Εάν δεν μας ελκύει η ιδέα της ωμής αγκινάρας, γιατί όσο να ‘ναι έχουν μία πικράδα που αναγνωρίζω ότι δεν ταιριάζει σε όλους, ή δεν έχουμε αρκετή ποσότητα, μπορούμε είτε να αντικαταστήσουμε είτε να συμπληρώσουμε τη σαλάτα με κύβους από μικρά και σφιχτά ωμά κολοκυθάκια.
*Εννοείται πως η ίδια σαλάτα γίνεται και με τις ήμερες αγκινάρες.
*Για την ωμή σάλτσα ντομάτας προτείνω τα ντοματίνια, γιατί την άνοιξη δεν βρίσκουμε ώριμες και νόστιμες ντομάτες. Ένας άλλος λόγος της προτίμησης στα ντοματίνια στη συγκεκριμένη συνταγή αποτελεί το γεγονός πως είναι σφιχτά και η σάλτσα δεν γίνεται νερουλή.

Πρώτα θαυμάζοντας το εκθαμβωτικό κάλλος αυτής της σαλάτας και κατόπιν γευόμενοι την υπέροχη, φίνα και δροσερή της γεύση, είμαι σίγουρη πως θα συμφωνήσετε μαζί μου και θα ανακηρύξετε την άγρια αγκινάρα δια βίου βασίλισσα, ίσως όχι του Buckingham, οπωσδήποτε όμως του Ρέντη!