Σαράντα οκτώ ώρες στον Βόλο

της Αγάπης Μαργετίδη

Είχα αρκετά χρόνια να πάω στον Βόλο και είχα σχεδόν ξεχάσει πόσο ανοιχτόκαρδη πόλη είναι. Θες η θάλασσα, θες η ανοιχτωσιά, θες ο κόσμος που σουλατσάρει στην παραλία πρωί, μεσημέρι και βράδυ, θες οι μικρές αποστάσεις που κάνουν το αυτοκίνητο σχεδόν αχρείαστο. Πολλά είναι αυτά που σου ανεβάζουν τη διάθεση στον Βόλο, πόσο μάλλον όταν έχεις για οδηγό μια βέρα Βολιώτισσα, η οποία, όχι μόνο σε φιλοξενεί στο απίθανο σπίτι της με τη μοναδική θέα στο λιμάνι, αλλά σε παίρνει από το χέρι και σου προσφέρει την πόλη της στο πιάτο. Κι όταν λέω στο πιάτο, κυριολεκτώ! Γιατί όταν οικοδέσποινά σου είναι η Ελένη Ψυχούλη, ξέρεις πως θα σε πάει να φας και να πιείς σε μέρη που λίγοι γνωρίζουν.

Έχοντας αφήσει πίσω της την Αθήνα πριν από δυο χρόνια περίπου, από τη μια μέρα στην άλλη, σχεδόν από αποκοτιά, η Ελένη έχει βρει εκεί μια ζωή γλυκιά, μια ζωή που από τη μια είναι πιο ήσυχη, αλλά από την άλλη είναι συναρπαστική. Συναρπαστική γιατί όταν ξανασυστήνεσαι με τη γενέτειρά σου, έχοντας πριν γυρίσει στον κόσμο, έχοντας γνωρίσει άλλους τόπους και συναναστραφεί άπειρους ανθρώπους, έχοντας ζήσει μια ζωή γεμάτη, η επάνοδος έχει ουσία και νόημα. Γι’ αυτό και είμαι ευγνώμων για τα δύο εικοσιτετράωρα που πέρασα στον Βόλο παρέα με την Ελένη. Το ντουέτο συμπλήρωσε η Ιωάννα Σταμούλου, η γνωστή γλυκιά Sweetly, κολλητή φίλη της Ελένης και λάτρις του Βόλου και του Πηλίου. Σωστό τρίο καρό!

Από πού ν’ αρχίσω και πού να τελειώσω. Πάμε για ψώνια; Πάμε. Πριν καλά καλά ξεκινήσουμε μας έκοψε μια λιγούρα. Περνάμε από το Φύλλο-Φύλλο για μια ολόφρεσκη τυρόπιτα κι έναν καφέ. Η Βάσω Δαμιανού ανοίγει καταπληκτικό φύλλο και μ’ αυτό φτιάχνει νοστιμότατες πίτες, πλούσιες αλλά καθόλου λιπαρές. Απόδειξη ότι τα ταψιά έχουν σχεδόν αδειάσει κι ακόμα είναι πρωί. Φτιάχνει και γλυκά και μυρωδάτα τσουρέκια και κουλουράκια. Και το καλύτερο; Έχει κι έτοιμες στρωμένες πίτες όλων των ειδών που τις αγοράζεις για να τις ψήσεις στο σπίτι. Κι έτσι έχεις πάντα μια λύση για ξαφνικές επισκέψεις που δεν είναι καθόλου σπάνιες στον Βόλο.

Σειρά έχει η ανατροφοδότηση σε ποτά. Η κάβα Le Premier μοιάζει με εντευκτήριο λονδρέζικης λέσχης. Ο Πασχάλης Παρασχούδης έχει φτιάξει ένα μαγαζί που πολύ θα ήθελα να είναι στην Αθήνα. Δεν είναι μόνο η προσωπικότητα του χώρου, δεν είναι μόνο η ατμόσφαιρα, δεν είναι μόνο η ποικιλία των ποτών. Είναι και οι κουβέντες που κάνεις με τον Πασχάλη, κουβέντες για ταξίδια στον θαυμαστό κόσμο των ευγενών ζυμώσεων, όπως γράφει η κάρτα του Le Premier. Η μια κουβέντα φέρνει την άλλη κι έχει περάσει πάνω από μια ώρα χωρίς να το καταλάβουμε. Χαιρετάμε αναγκαστικά και συνεχίζουμε γιατί έχει σχεδόν μεσημεριάσει.

Γιαούρτι σε ταψί δεν είχα ξαναδεί, το ομολογώ. Το κατάλευκο, σαν φρεσκοστρωμένο χιόνι, πρόβειο γιαούρτι στο γαλακτοπωλείο Γαϊτανίδη απλώς δεν παίζεται. Το ρυζόγαλό του είναι αφρός. Το βούτυρο μοσχοβολάει. Δεν ξέρεις τι να πρωτοπάρεις αλλά πρέπει να κάνεις λίγο γρήγορα γιατί ο κόσμος κάνει ουρά απ’ έξω.

Περνώντας από το ζαχαροπλαστείο Κυψέλη σε παίρνει η μυρωδιά από το μόλις ξεφουρνισμένο γαλακτομπούρεκο κι αν αντισταθείς, τι να πω, μπράβο σου από τη μια, κρίμα από την άλλη‧ δεν ξέρεις τι χάνεις. Είναι μεγάλη η τέχνη του γαλακτομπούρεκου κι εδώ την ξέρουν καλά, όπως ξέρουν και την τέχνη του γιαουρτιού. Ναι, αγοράσαμε κι από εδώ γιαούρτι, κατσικίσιο αυτή τη φορά, νομίζετε πως θα το αφήναμε;

Μεσημέριασε ήδη και διψάσαμε, πεινάσαμε και λίγο. Φαντάζομαι πως θα καταλάβατε ότι σε τσιπουράδικο θα καταλήγαμε. Τα τσίπουρα στον Βόλο, όπως μοναδικά τα έχει περιγράψει ο Αλέξανδρος Ψυχούλης, αδελφός της Ελένης, σπουδαίος εικαστικός και φίλος από τα παλιά, είναι, ή μάλλον οφείλουν να είναι, μια υπερβατική εμπειρία. Αντιγράφω την πρώτη παράγραφο της εισαγωγής του μικρού αυτού βιβλίου που αποθησαυρίζει σε μόλις ογδόντα σελίδες την ιστορία, το τελετουργικό κι όλα όσα φτιάχνουν τη μοναδική Βολιώτικη τσιπουροκατάσταση και τσιπουροσυνεύρεση : Το εγχειρίδιο απευθύνεται στον «ξένο», σ’ αυτόν που έρχεται στην πόλη όχι απλώς για να πιει τσίπουρα αλλά για να φτάσει, πίνοντας, τσιμπώντας και συζητώντας, στην κατάσταση της συλλογικής πληρότητας, του συντονισμού, της ομοψυχίας, στη γλυκιά αίσθηση της χαμηλής αιώρησης και στην ψευδαίσθηση ότι η ζωή είναι εξαιρετικά απλή.

Όταν φτάσαμε στα Βολιωτάκια ήταν ακόμα σχετικά νωρίς και μόλις μια φοιτητοπαρέα είχε προλάβει να ανοίξει τον χορό. Γιατί περί χορού πρόκειται. Χορός με κώδικα, με βήματα και με ρυθμό. Στα Βολιωτάκια τον ξέρουν καλά αυτόν τον χορό. Τον ξέρουν οι ιδιοκτήτες, τον ξέρουν και οι πελάτες. Δεν πρόκειται να σας περιγράψω έναν προς έναν τους μεζέδες γιατί θα βραδιάσουμε. Απλώς θα κάνω μνεία στην εξαιρετική ποιότητα και στην φρεσκάδα των υλικών, θαλασσινών και μη, στο ελαφρύ -και λίγο αναλογικά- τηγάνι και στο άψογο ψήσιμο και μαγείρεμα. Και βεβαίως στο πολύ καλής ποιότητας χύμα τσίπουρο στη μόστρα, που μόνο εάν ξέρεις το μαγαζί το τολμάς, αλλιώς επιλέγεις εμφιαλωμένο. Απόδειξη η πολύ καλή μας πνευματική και σωματική κατάσταση όταν τελειώσαμε την καθόλου ευκαταφρόνητη ποσότητα. Το μόνο που χρειαζόμασταν ήταν ένα γλυκό.

Όπως πολύ σωστά γράφει ο Αλέξανδρος Ψυχούλης στο βιβλίο του, το «ΜΕΤΑ τα τσίπουρα» αποτελεί πεδίο που βρίσκεται υπό εξερεύνηση. Δεν υπάρχει ακόμα ένας ασφαλής μπούσουλας και όλα εξαρτώνται από το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Μόνη βεβαιότητα είναι ότι ο δρόμος σου ΔΕΝ πρέπει να σε οδηγήσει στο κρεβάτι. Έτσι, περπατήσαμε μέχρι την παραλία και βρεθήκαμε στο πιο καλτ ζαχαροπλαστείο του Βόλου, το Μινέρβα, για να γλυκαθούμε με τα επίσης καλτ παγωτά Σούπερ Μόκα και Σικάγο. Σε ψηλό ποτήρι με το ψηλόλιγνο κουτάλι βάλαμε στο στόμα τη γεύση των παιδικών μας χρόνων, όταν το τίγκα σε θερμίδες παγωτό και το υπέρ-πλούσιο γλυκό ήταν τα μόνα που γνωρίζαμε, όταν οι καφετέριες και τα ζαχαροπλαστεία ήταν σχεδόν η μόνη μας κοσμική έξοδος.

Εννοείται πως το βράδυ ούτε που μας πέρασε από το μυαλό να ξεμυτίσουμε από το σπίτι. Απλωθήκαμε στους καναπέδες, ήπιαμε ένα καταπληκτικό σκωτσέζικο ουίσκι, δεν βάλαμε μπουκιά στο στόμα και χαζέψαμε το … Masterchef! Ευδαιμονία!

Την άλλη μέρα κανονικά θα ακολουθούσε άλλη μια τσιπουροκατάνυξη, στο Μεζέν αυτή τη φορά. Έχοντας ακούσει πολλά γι’ αυτό το τσιπουράδικο της νέας εποχής, ήθελα πολύ να δοκιμάσω τους ιδιαίτερους μεζέδες του. Έλα όμως που λογαριάσαμε χωρίς τον ξενοδόχο, γιατί το Μεζέν, όπως και πολλά τσιπουράδικα, είναι κλειστά τις Τρίτες. Κι έτσι, το άφησα για την επόμενη εξόρμηση τον Βόλο που σίγουρα δεν θα αργήσει.

Όμως, ουδέν κακόν αμιγές καλού, κι έτσι βρεθήκαμε στο υπέροχο Χάρτα, βιβλιοπωλείο, καφενείο, μεζεδοπωλείο και τσιπουράδικο μαζί. Ζεστός χώρος, ζεστή φιλοξενία από ζεστούς κι ωραίους ανθρώπους. Στο Χάρτα, ακόμα κι αν έρθεις μόνος, ακόμα κι αν δεν είσαι Βολιώτης, στο πρώτο πεντάλεπτο θα έχεις βρει παρέα για ωραίες κουβέντες. Μα θα είναι για τα βιβλία που θα χαζέψεις και θα αγοράσεις, μα θα είναι για τη λογοτεχνική βραδιά που οργανώνουν για την επόμενη μέρα, μα θα είναι για χίλια δυο πράγματα. Θα διαλέξεις τι θα πιείς, τσίπουρο, κρασί ή μπίρα (δοκιμάστε οπωσδήποτε την αφιλτράριστη και απαστερίωτη μπίρα του Βόλου Πλάστιγγα) και θα σου φέρουν τον ανάλογο νόστιμο και πολύ περιποιημένο μεζέ. Μέχρι να φύγεις θα έχεις κάνει καινούργιους φίλους, κι αυτό είναι ανεκτίμητο.

Show me the way to the next whisky bar τραγουδάει ο Jim Morrison, κι αυτό ζήτησα από την Ελένη για το δεύτερο και τελευταίο βράδι στον Βόλο. Το The Black Duke με την τεράστια ποικιλία του αγαπημένου μου ποτού, το λιτό ντεκόρ που παραπέμπει σε παμπ, τις τέλειες μουσικές και την προσωπική, ζεστή φιλοξενία του Χάρη ήταν η τέλεια επιλογή. Αν παρατηρήσετε στην φωτογραφία, θα δείτε δίπλα από το ποτήρι με το ουίσκι κι ένα φιαλίδιο με σταγονόμετρο που γράφει Speyside, όπου Speyside είναι η εμβληματική περιοχή της Σκωτίας όπου παράγονται μερικά από τα πιο γνωστά single malts της χώρας. Τρεις σταγόνες από το νερό μιας πηγής του Speyside έβγαλαν το υπέροχο άρωμα του Glen Moray και, όπως μου υποσχέθηκε ο Χάρης, το στομάχι μου που ήταν λίγο πονεμένο, έφτιαξε στη στιγμή. Δεν θα μπορούσα να ευχηθώ κάτι καλύτερο για τον επίλογο του διημέρου στον Βόλο. Θα ξανάρθω, κι αυτά δεν είναι λόγια του αέρα, άλλωστε έχω αφήσει πολλούς ανοιχτούς λογαριασμούς!