Τι τρώμε στο Μουσείο Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή;

της Αγάπης Μαργετίδη

Έχω ξαναγράψει για την αγάπη που τρέφω στα καφέ και στα εστιατόρια των μουσείων. Για την ιδιαίτερη ατμόσφαιρά τους, για την αίσθηση θαλπωρής που προσφέρουν, για την φυσική τους κομψότητα. Επειδή, δε, μου αρέσει πάρα πολύ να γευματίζω μόνη μου πού και πού, εκεί αισθάνομαι την μεγαλύτερη άνεση να το κάνω. 

 

Όταν, λοιπόν, έλαβα την πρόσκληση να παρευρεθώ σε δείπνο με την ευκαιρία της δοκιμής του νέου μενού του καφέ/εστιατορίου του Μουσείου Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή, πέταξα την σκούφια μου, πόσο μάλλον, όταν διάβασα ότι την γαστρονομική επιμέλεια έχει αναλάβει η ομάδα ενός από τα πιο αγαπημένα μου αθηναϊκά στέκια, το ΙΤ της οδού Σκουφά. Το ΙΤ είναι άλλος ένας χώρος στον οποίο αισθάνομαι τέλεια όταν δεν έχω παρέα. 

Την ημέρα της πρόσκλησης είχα φροντίσει να αφήσω ελεύθερο το απόγευμά μου ώστε να ξαναδώ με την ησυχία μου τα έργα που με είχαν εντυπωσιάσει στην πρώτη και μοναδική μου επίσκεψη όταν το μουσείο είχε ανοίξει για πρώτη φορά τις πόρτες του στο κοινό. Εκείνη την φορά είχε πολύ κόσμο και δεν την είχα χαρεί όσο θα ήθελα, ούτε καν είχα περάσει από το καφέ, έχοντας πει πως θα περιμένω να καταλαγιάσει το πλήθος του πρώτου καιρού για να επιστρέψω. Η πανδημία, όμως, είχε άλλα σχέδια…



Το απόγευμα της Παρασκευής της πρόσκλησης ήταν βροχερό, τέλειος καιρός για να χωθείς στην αγκαλιά ενός μουσείου και να περάσεις λίγες ώρες μακριά από όλα. Αφού πήρα μέσα μου όση ομορφιά χώρεσε από τα έργα κι αφού ψώνισα υπέροχα χριστουγεννιάτικα στολίδια από την εξίσου εμπνευσμένη μπουτίκ του μουσείου, ανέβηκα στον ημιώροφο όπου βρίσκεται το καφέ.  Εκεί με περίμενε μια άλλη έκπληξη.  Διασχίζοντας τον εσωτερικό χώρο βρέθηκα σε μία όαση, γιατί ως τέτοια μπορώ να χαρακτηρίσω το σκεπαστό αίθριο όπου ήταν στρωμένα τα τραπέζια για το δείπνο που θα ακολουθούσε. Λιτό κι απέριττο, αυλή και κήπος μαζί, ατμοσφαιρικά φωτισμένο. Με μια λέξη, πανέμορφο. 

 

Δεδομένου ότι το καφέ/εστιατόριο ακολουθεί το ωράριο του μουσείου, το μενού περιλαμβάνει προτάσεις για πρωινό και brunch, ελαφρύ μεσημεριανό και απογευματινό καφέ ή τσάι.  Σε σχεδιασμό και επιμέλεια του Δημήτρη Δαγκλή, σεφ του ΙΤ, η κάρτα είναι λογικό να μείνει πιστή στην φιλοσοφία του εστιατορίου, η οποία χαρακτηρίζεται από ελαφριές γεύσεις με νοστιμιά και ευφάνταστους συνδυασμούς, άριστα εποχιακά υλικά και προτάσεις για όλα τα γούστα. 

 

Μιλώντας για εποχιακά υλικά, άλλη μία από τις πολλές μου εμμονές, δεν μπορώ παρά να χειροκροτήσω τον συνδυασμό της burrata με κολοκύθα, αχλάδι, φουντούκια, πορτοκάλια, ρόκα και χαρουπόψωμο.  Στο ίδιο φθινοπωρινό μοτίβο παίζει και το poké bowl, ένα ελαφρύ πιάτο που έρχεται από την Χαβάη και που στην αρχική του μορφή ήταν το σνακ των ψαράδων του νησιού με ό,τι ψάρι είχαν πιάσει κομμένο σε κύβους (ωμό, βεβαίως), μαριναρισμένο σε θαλασσινό αλάτι, φύκια κι άλλα τοπικά υλικά, ό,τι λαχανικό είχαν πρόχειρο και ρύζι στον ατμό.  Από την Χαβάη το poké bowl έχει φτάσει παντού και αποτελεί ένα υγιεινό πλήρες γεύμα. Στην εκδοχή του ΙΤ το ψάρι είναι τόνος και συνοδεύεται από χιονάτο jasmine rice, λωτό, κολοκύθα, σελινόριζα και hummus αρακά. 

 

Το βοδινό ταρτάρ μου άρεσε για τις εντάσεις που του δίνουν η κάππαρη και το πικάντικο πεκορίνο, κι αν κάτι θα είχα να πω, αυτό αφορά το λάδι τρούφας που προσωπικά δεν συμπαθώ γιατί βρίσκω ότι κλέβει άγαρμπα τα αρώματα των υπολοίπων υλικών. Πολύ νόστιμο, ζουμερό και άψογα τηγανισμένο ήρθε το κοτόπουλο milanese που συνοδεύεται από φρέσκα σαλατικά. Ειρήσθω εν παρόδω, το αυθεντικό μιλανέζικο φαγητό είναι κοτολέτα από νεαρό μοσχάρι, παναρισμένο και τηγανισμένο και ονομάζεται cotoletta alla milanese. Απομακρυνόμενο από το Μιλάνο το μοσχαράκι αντικαθίσταται συχνά από κοτόπουλο, ενώ περνώντας τα Ελληνικά σύνορα αλλάζει εντελώς και γίνεται το γνωστό μας κοτόπουλο μιλανέζα με πιλάφι και λευκή σάλτσα. Στο εστιατόριο του μουσείου το κοτόπουλο παραμένει ως εναλλακτικό του μοσχαριού, πλην όμως πανάρεται και τηγανίζεται alla milanese.

 

Στα επιδόρπια αγάπησα το αφράτο και λίαν αρωματικό τιραμισού, ενώ ενδιαφέρον είχε και ο αρκετά αλλαγμένος μπακλαβάς με ναμελάκα bitter σοκολάτας, πραλίνα φιστικιού, μουχαλεμπί μαστίχας και καρύδια.  Αν και δεν ταιριάζει με τα προσωπικά μου γούστα, νομίζω πως θα αρέσει πολύ, κυρίως για τον απογευματινό καφέ.  Αν και εμείς δοκιμάσαμε τα πιάτα που προτείνονται για το μεσημεριανό γεύμα, το ΙΤ έχει φροντίσει και για το πρωινό, το σνακ και το απογευματινό τσάι ή καφέ. Στον κατάλογο υπάρχουν πίτες και αυγά, σάντουιτς, κέικ και γλυκίσματα, όλα φρεσκοφτιαγμένα σε καθημερινή βάση.  Την ποιότητα του καφέ εγγυάται η taf. 

 

Έτσι πέρασα το βροχερό απόγευμα και βράδυ εκείνης της Παρασκευής στο μουσείο και στο εστιατόριό του.  Μια Παρασκευή που θα θυμάμαι για πολύν καιρό γιατί μου προσφέρθηκαν γενναιόδωρα η τέχνη, η καλαισθησία, η ζεστασιά και η νοστιμιά. 

Μόλις πριν 2-3 μέρες έλαβα και μία πολύ ευχάριστη είδηση, πως τις ερχόμενες δύο Παρασκευές πριν από τα Χριστούγεννα, δηλ. στις 10 και στις 17 Δεκεμβρίου, το καφέ/εστιατόριο του Μουσείου θα γίνει ακόμα πιο γιορτινό, αφού θα παραμείνει ανοιχτό έως τις 10 το βράδυ με live jazz μουσική, cocktails με το  εξαιρετικό Veroni Vermouth του Κυρ-Γιάννη φτιαγμένα από τον αγαπητό άξιο bartender Παναγιώτη Φράγκο και, βεβαίως, ένα ειδικό για την περίσταση finger food menu από τον σεφ του ΙΤ, Δημήτρη Δαγκλή.  Πόσο όμορφη ιδέα! 

 
Πληροφορίες
Ωράριο λειτουργίας :
Τετάρτη, Πέμπτη, Σάββατο, Κυριακή : 10.00 – 18.00
Παρασκευή : 10.00 – 20.00
Δευτέρα και Τρίτη : κλειστά

Για την είσοδο στο καφέ/εστιατόριο δεν απαιτείται εισιτήριο εισόδου στο Μουσείο.
Ο χώρος διατίθεται και εκτός ωραρίου για ιδιωτικές εκδηλώσεις και εταιρικά γεύματα με ειδικό μενού.

Για περισσότερες πληροφορίες:
Τ: +30 210 756 2895
E: [email protected]