Μια Δάφνη από το Περιστέρι

της Αγάπης Μαργετίδη

Πριν γράψω οτιδήποτε άλλο, ας βάλω τα πράγματα σε μια σειρά. Δάφνη η Ευγενής (Laurus Nobilis) είναι το επιστημονικό όνομα του φυτού που μας δίνει το υπέροχο άρωμά του όπου κι αν το βάλουμε στις μαγειρικές μας. Πανάρχαιες οι ιστορικές της ρίζες, ισχυρός ο συμβολισμός της. Το ομώνυμο γυναικείο όνομα ηχεί γλυκά και δυνατά συγχρόνως. Δάφνη, επίσης, είναι και το γνωστό προάστιο της Αττικής το οποίο, όπως διαβάζω, πήρε το όνομά του από τις πολλές δάφνες που είχαν φυτευτεί στην περιοχή.

Όμως η Δάφνη για την οποία θα σας μιλήσω σήμερα δεν είναι από την Δάφνη αλλά από το Περιστέρι και είναι ένα ελληνικό εστιατόριο, σε έναν φαρδύ και ήσυχο πεζόδρομο, που κοντεύει να κλείσει ένα τέταρτο του αιώνα ζωής. Ψυχή του και κινητήρια δύναμη η Αριστέα Βλάχου, η οποία ονομάτισε το εστιατόριο Δάφνη για να τιμήσει τη γιαγιά της, μυθική μαγείρισσα της εποχής της, αλλά και γιατί αγαπάει πολύ τη μυρωδιά της δάφνης στα φαγητά, γεγονός που επιβεβαιώνουν οι δύο φουντωτές δάφνες στην είσοδο του μαγαζιού.

Όταν άνοιξε η Δάφνη το 1997 ήταν το πρώτο και για αρκετό καιρό ακόμη, το μοναδικό εστιατόριο της περιοχής που άνοιγε και τα μεσημέρια, κάτι που δεν συνηθιζόταν τότε στα εστιατόρια μέσα στην εβδομάδα και δη στα αποκεντρωμένα μαγαζιά. Αγαπήθηκε αμέσως από τον κόσμο και από τότε είναι πάντα γεμάτο. Η Αριστέα μαγειρεύει ακατάπαυστα. Άλλα για το μεσημέρι κι άλλα για το βράδυ. Άλλοτε σαν μαμά κι άλλοτε πιο τσαχπίνικα. Το ότι μαγειρεύει διαλεχτά υλικά στην εποχή τους είναι ο κύριος λόγος για τη νοστιμιά των πιάτων της.

Στη Δάφνη μπορείτε να φάτε όπως εσείς θα ορίσετε και όπως εσείς αγαπάτε. Υπάρχουν πιάτα για μοίρασμα και πιάτα ατομικά. Υπάρχουν πιάτα κλασσικά κι αγαπημένα και πιάτα λίγο διαφορετικά. Υπάρχουν πιάτα ημέρας, μαγειρευτά και της ώρας.

Το βράδυ που επισκέφθηκα τη Δάφνη ήμουν σε διάθεση μάλλον κλασσική. Ήθελα κολοκυθοκεφτέδες και τους βρήκα. Ήταν νόστιμοι και καθόλου λαδοπιωμένοι, σαν αυτούς που φτιάχνω κι εγώ, όπως μου είχε δείξει η δική μου γιαγιά και είχαν από δίπλα νόστιμο τσαλαφούτι από το Καρπενήσι (€ 6,90). Ήθελα ρεβιθοκεφτέδες και τους βρήκα. Ήταν αφράτοι και είχαν συντροφιά δροσερή σαλάτα από πλιγούρι, χούμους και πιτάκια (€ 9,50). Ήθελα ντοματοσαλάτα και την βρήκα . Ήταν με ντοματίνια (εδώ θα πω πως οι καλές ντομάτες έχουν γίνει πλέον άφαντες στην αγορά και τα ντοματίνια είναι μια κάποια λύση προκειμένου να μην φας αχυρένιες ντομάτες), παξιμάδι και ξινομυζήθρα από την Κρήτη. Ολόφρεσκη και χορταστική (€ 9,50).

Σε αυτό το σημείο θα κάνω σύντομη παράκαμψη για να πω πως δεν τσιγκουνεύονται τις μερίδες εδώ, το αντίθετο. Ούτε όμως ξεπερνούν το όριο, φτάνοντας στο άκρο της αντιαισθητικά υπερβολικής ποσότητας. Επίσης, ό,τι έρχεται στο τραπέζι σερβίρεται σε όμορφα σκεύη και είναι στημένο ανεπιτήδευτα μεν, με προσοχή και καλαισθησία δε. Το ίδιο και το σέρβις, είναι όσο πρέπει φιλικό κι όσο πρέπει επαγγελματικό. Γενικά το μέτρον άριστον φαίνεται να είναι η κυρίαρχη φιλοσοφία στη Δάφνη.

Συνεχίζοντας με τα του φαγητού, προχωρώ στην βοσκόπιτα με χειροποίητο φύλλο, φρέσκο τυρί, μέλι και σουσάμι, ένα ποίημα. Καθόλου λιγωτική, με θαυμαστή ισορροπία μεταξύ αλμυρού και γλυκού (€ 7). Την tagliata από black angus δεν θα την παρήγγελνα κανονικά, γιατί όπως σας είπα, ήμουν φτιαγμένη για φουλ ελληνικές γεύσεις, όμως αφενός η παρέα την ήθελε κι αφετέρου έκανε πολλή ζέστη για το γιουβέτσι που λιγουρευόμουν, ένα φαγητό που εγώ μεν λατρεύω, ο δε σύζυγός μου μισεί κι ως εκ τούτου δεν φτιάχνω ποτέ. Παρόλο που η tagliata ίσως και να μην ταιριάζει απόλυτα στο συγκεκριμένο εστιατόριο, οφείλω να ομολογήσω ότι το ψήσιμό της ήταν εξαιρετικό, το καπνιστό άνθος αλατιού πάνω στο τρυφερό κρέας τσίγκλισε τον ουρανίσκο και πως η γραβιέρα με την τρούφα είναι πολύ καλύτερη ιδέα από το παραγνωρισμένο λάδι τρούφας (€ 20).

Η Δάφνη δεν είναι πολύ κοντά στο σπίτι μου, όχι όμως και τόσο μακριά κι έτσι δεν νομίζω να το πολυσκεφτώ να ξαναπάω όταν θα χτυπήσει και πάλι το καμπανάκι για νόστιμο και καλοπεριποιημένο φαγητό. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά μου ‘χει μείνει απωθημένο το γιουβέτσι!