Bellagio: Από τη λίμνη του Κόμο στην Αγ. Παρασκευή

της Αγάπης Μαργετίδη

Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι η ιταλική κουζίνα είναι η πιο αγαπημένη κουζίνα στον κόσμο όλο. Σε μία σχετικά πρόσφατη ψηφοφορία του 2019 όπου ψήφισαν 25.000 άτομα διάσπαρτα σε 24 μέρη του πλανήτη, η ιταλική κουζίνα ήρθε πρώτη μεταξύ 34 εθνικών κουζινών και έλαβε το ιλιγγιώδες ποσοστό του 84%. Οι λόγοι πολλοί. Είναι γενναιόδωρη, χαρούμενη, πλούσια σε ιστορία και σε νοστιμιά. Είναι η κουζίνα της οικογένειας και της παρέας, του καλοφαγά. Τα μοναδικά προϊόντα της χώρας, οι μελετημένες τεχνικές και η παράδοση κάθε περιοχής παίζουν τον δικό τους ρόλο στην παγκόσμια φήμη της.

Από την άλλη, η τεράστια δημοτικότητα έχει και την κακή της πλευρά κι αυτή είναι η κακοποίηση σε βαθμό κακουργήματος, και μάλιστα κατά συρροή και κατ’ επανάληψη. Γι’ αυτό, όταν ακούω ιταλικό εστιατόριο, συνήθως κρατώ μικρό καλάθι, κι όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και οπουδήποτε εκτός Ιταλίας. Στη χώρα μας τα εστιατόρια που αξίζουν να λέγονται ιταλικά μετριούνται πολύ εύκολα, αν όχι στα δάχτυλα του ενός χεριού, σίγουρα τα είκοσι δεν τα φτάνουν.

Για το Bellagio της Αγίας Παρασκευής είχα ακούσει καλά λόγια. Παρεμπιπτόντως, η τρατορία πήρε το όνομά της από την γραφική κωμόπολη που βρίσκεται στις όχθες της Λίμνης του Κόμο. Γνωρίζοντας πως το μενού είχε επιμεληθεί ως executive chef ο Νίκος Δημητροκάλης, ο εν Ελλάδι “Professore” της ιταλικής γαστρονομίας, κι έχοντας δοκιμάσει την απίθανη πίτσα του – και όχι μόνο – στο δικό του εστιατόριο, ήμουν σίγουρη εκ των προτέρων πως και στο Bellagio η ποιότητα θα είναι αντίστοιχη. Και δεν έπεσα έξω. Ναι μεν ο ίδιος ο σεφ δεν είναι μέσα στην κουζίνα, ο μαθητής του όμως, ο Μιχάλης Μαργαρίτης, έχει αναλάβει με μεγάλη επιτυχία τη διεύθυνσή της. Νέος σε ηλικία, με σεμνότητα, σοβαρότητα, πάθος και σκληρή δουλειά κι ένα πλατύ χαμόγελο που η μάσκα δεν καταφέρνει να κρύψει, φέρνει εις πέρας τις απαιτήσεις της ιταλικής κουζίνας την οποία υπηρετεί.

Το πρώτο που έχω να πω για όσα δοκίμασα στο Bellagio είναι η άριστη ποιότητα των υλικών. Αυθεντική βελούδινη mozzarella, εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο, ολόφρεσκα και νόστιμα λαχανικά, ζυμαρικά μαγειρεμένα στην εντέλεια. Από το καλωσόρισμα στο ορεκτικό και από το κυρίως πιάτο στο επιδόρπιο, όλα μαρτυρούν πως εδώ γίνεται πολύ καλή δουλειά.

Ο κατάλογος είναι πλούσιος χωρίς να ξεχειλώνει, όπως δυστυχώς βλέπουμε πολύ συχνά σε ιταλικές τρατορίες. Η μόνη μου ένσταση είναι στην παρουσία των burgers, αλλά ας πούμε πως το αμερικάνικου τύπου σάντουιτς έχει πλέον διεισδύσει παντού. Η φίλη με την οποία φάγαμε μαζί κι εγώ, μοιραστήκαμε δύο ορεκτικά, τη σαλάτα με mozzarella bufala και prosciutto (€ 12), μεγαλειώδη στην απλότητά της και ψητά μανιτάρια πλευρώτους με την καπνιστή provola (€ 9), ένα εξαιρετικό τυρί με φίνο κάπνισμα. Στα ζυμαρικά δοκιμάσαμε τα ravioli al tartufo (€ 13,50) όπου η τρούφα ήταν σε απόλυτη ισορροπία και δεν καπέλωνε, όπως συνήθως. τη γεύση και μία απίθανη amatriciana με χειροποίητα ζυμαρικά paccheri (€11,50), με το guanciale να είναι εξόχως νόστιμο και τραγανό και την τόσο όσο καυτερή πιπεριά να τσιγκλίζει τη γλώσσα πολύ ευχάριστα. Το ολοκαίνουργιο cannoli (€ 7,50), δημιουργία του νέου σεφ, ήρθε στον κατάλογο για να μείνει και να κάνει πολλούς να αναφωνήσουν mamma mia! Το εκπληκτικό σιτσιλιάνικο γλυκό με το τραγανό μπισκότο που είναι μεν τηγανιτό, αλλά εντελώς στεγνό από λάδια, δηλαδή όπως ακριβώς πρέπει, την κρέμα του από βανίλια βελούδινη και παιχνιδιάρικα αρωματισμένη με lime και το σύνολο περιχυμένο σε ισορροπημένη ποσότητα με σοκολατένιο ganache και τριμμένο φιστίκι.

Για να προλάβω την ερώτησή σας, δεν γινόταν να δοκιμάσουμε κάτι άλλο, αν και πολύ θα το θέλαμε, αφού ήμασταν μόνο δύο. Αφήστε που και οι μερίδες είναι άκρως χορταστικές. Ούτε πίτσα, ούτε vitello tonnato, ούτε ριζότο ημέρας, ούτε και tiramisu. Ημιτελές το ρεπορτάζ; Σίγουρα, και απολογούμαι γι’ αυτό. Δεν μου μένει όμως καμία αμφιβολία ότι και τα υπόλοιπα θα είναι εξίσου νόστιμα και το μόνο που έχω να κάνω, το ίδιο κι εσείς, είναι να πάω και να πάτε μια βόλτα στην Αγία Παρασκευή για να διαπιστώσετε την αλήθεια όσων γράφω. Arrivederci λοιπόν!