Athénée: Η Αθήνα διηγείται

της Αγάπης Μαργετίδη

Υπάρχουν κάποια μέρη στην χιλιοτραγουδισμένη πόλη μας που θα ήθελα να μην έχουν αλλάξει καθόλου.  Όχι από νοσταλγία όπως συνήθως την εννοούμε, ούτε από αντίδραση στο νέο.  Αλλοίμονο εάν οι πόλεις έμεναν ακίνητες.  Η Αθήνα, όμως, είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση.  Όταν σε άλλες πόλεις του κόσμου η προστασία των μνημείων αγκαλιάζει και τα ιστορικά τους στέκια, τα καφενεία, τα ταβερνεία και τα εστιατόρια, εμείς είναι σαν να θέλουμε να τα σβήσουμε από τον χάρτη.  Όσα δεν γκρεμίζουμε εντελώς, τα αφήνουμε να καταρρεύσουν.  Κι εκεί που μία ήπια ανακαίνιση, μία συντήρηση, σαν γυάλισμα, θα ήταν αρκετή, τα φέρνουμε σε σημείο χωρίς επιστροφή‧ όταν πλέον πρέπει όλα να ξηλωθούν και να αντικατασταθούν.



Ένα τέτοιο παράδειγμα υπήρξε το Athénée, το τέως Zonar’s, το σημείο συνάντησης όλων των Αθηναίων και των επισκεπτών της πόλης για χρόνια ατελείωτα.  Ένα μέρος που βρέθηκε από την ακμή στην παρακμή κι από εκεί στην ολική απαξίωση, χωρίς καμία τύψη.  Ευτυχώς, αν μη τι άλλο, το κτήριο και η χρήση του είχαν ανακηρυχθεί διατηρητέα και το γεγονός αυτό το προφύλαξε από την απόλυτη καταστροφή, μέχρι που οι αδελφοί Πανά και η Τράπεζα Πειραιώς συνεργάστηκαν για να αναβιώσουν το εμβληματικό αυτό σημείο της πόλης.  Οι περιπέτειές του όμως δεν τελείωσαν εδώ.  Για όλους τους παράλογους και κακούς λόγους τους οποίους έχετε σίγουρα διαβάσει, το Συμβούλιο της Επικρατείας αφαίρεσε το δικαίωμα της χρήσης του ονόματος Zonar’s κι έτσι φτάσαμε στο σημερινό Athénée.  Πάλι καλά, θα πω, γιατί τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί ακόμη χειρότερα και στη θέση του να είχαμε έναν ακόμα φούρνο.  Ικανούς μας είχα.



Έστω λοιπόν και κάτω από αυτές τις συνθήκες, το Athénée είναι εκεί, Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου γωνία, προσφέροντας στην πολύπαθη πόλη μας τη συνέχεια που είναι τόσο απαραίτητη όσο και το οξυγόνο.  Χειμώνα-καλοκαίρι υποδέχεται τον κόσμο από το πρωί μέχρι το βράδυ, για καφέ, φαγητό, ποτό, μετά το θέατρο ή τα ψώνια, για συναντήσεις με φίλους και ραντεβού κάθε είδους. 



Ένα βράδυ, πριν λίγες μέρες, βρέθηκα για πολλοστή φορά στο Athénée για μια βραδιά καλοκαιρινή στο κέντρο της πολυαγαπημένης μου Αθήνας, η οποία σιγά σιγά ανακτά τους ρυθμούς της κι εμείς τις συνήθειές μας.  Ο Νίκος Σκλήρας, executive chef του ομίλου Πανά, είχε επιμεληθεί ένα μενού αντιπροσωπευτικό του “Summer in the City” φετινού καταλόγου, ο οποίος, αν και εξακολουθεί να προσφέρει φαγητό για όλα τα γούστα, έχει μικρύνει αρκετά, στο πνεύμα της μετά την καραντίνα ανασύνταξης και του αναγκαίου επανασχεδιασμού.  Εδώ να σημειώσω πως μετά την επανέναρξη του εστιατορίου έγιναν όλα όσα έπρεπε για να σωθεί το μεγαλύτερο μέρος των υλικών που από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκαν φυλακισμένα στα ψυγεία και τα ράφια της κουζίνας. 

Με νωπές ακόμα τις στενάχωρες στιγμές της περασμένης άνοιξης, αυτό που όλοι αναζητούμε αυτό το καλοκαίρι, περισσότερο από τα προηγούμενα χρόνια, είναι η χαλαρή διάθεση και η επανασύνδεση με όσα μας έχουν λείψει.   Δροσιά θέλουμε και μια αίσθηση οικειότητας.  Αυτά προσέγγισε εκείνο το βράδυ το μενού που δοκιμάσαμε, αρχής γενομένης από τα εξαιρετικά cocktails, φρουτένια, ελαφριά στο αλκοόλ και δυνατά στα αρώματα. 

 
Μετά το ξεκίνημα με το δροσερό κι ελληνοπρεπές carpaccio από λαυράκι αρτυμένο με ελαιόλαδο, λεμόνι και μυρωδάτο μάραθο, μπήκαμε σε comfort διάθεση με τις ταλιατέλες με μοσχαρίσιο ραγού και φρέσκια καλοκαιρινή τρούφα.   Το έξοχα ψημένο λαυράκι με την κριτσανιστή σαν τσιπς πέτσα του συνοδευόταν από ένα ελαφρύ risotto αρωματισμένο με λεμονόχορτο.  Για επιδόρπιο, αντί για τη σοκολάτα που διάλεξαν οι υπόλοιποι της παρέας με τα επιφωνήματα της ευχαρίστησης να συνοδεύουν την κάθε τους μπουκιά, εγώ διάλεξα την Pavlova με τη δροσερή κρέμα και τα φρούτα του δάσους, ένα γλυκό που λατρεύω.  Όμως φαίνεται πως κάτι πήγε στραβά χωρίς να το πάρουν είδηση στην κουζίνα και η μαρέγκα κάθε άλλο παρά συννεφένια ήταν. Αχ αυτοί οι φούρνοι, κάποτε μας προδίδουν όλους.  Δεν πειράζει όμως, θα επιστρέψω οσονούπω και αυτή τη φορά είμαι σίγουρη πως η μπαλαρίνα θα έχει ξαναβρεί την φόρμα της.  Άλλωστε είμαστε ακόμα στη μέση του καλοκαιριού. Μας περιμένουν πολλά βράδια στο Athénée, βράδια που θα ακούσουμε κι άλλες ιστορίες αυτής της πόλης και το ίδιο ρεφρέν να τραγουδιέται.  Αθήνα και πάλι Αθήνα κι απόψε τα χείλη μου ας πουν.  Καλό καλοκαίρι!