Μια Δευτέρα αλλιώτικη από τις άλλες

της Αγάπης Μαργετίδη

Τη μέρα που μπορέσαμε να βγούμε από τα σπίτια μας χωρίς να ζητήσουμε την άδεια από το 13033, αυτόν τον αυστηρό κηδεμόνα που μας φορτώθηκε με το έτσι θέλω ένα πρωινό του Μαρτίου, όλοι ανακουφιστήκαμε και αισθανθήκαμε πως ανακτούσαμε ένα κομμάτι της ζωής μας.  Μπορέσαμε να σμίξουμε με λίγους φίλους, να φάμε μαζί τους σε μια βεράντα, έστω κι αν οι αγκαλιές και τα φιλιά παρέμεναν – παραμένουν και θα παραμείνουν ακόμη για καιρό – απαγορευμένος καρπός.  Την ίδια εκείνη μέρα δόθηκε επίσης το πράσινο φως για τη λειτουργία κάποιων επιχειρήσεων.  Λίστες αναμονής στα κομμωτήρια και τα κουρεία, όποιος πρόλαβε τον Κύριον είδε.  Μετά άνοιξαν οι δρόμοι για κοντινές ή μακρινότερες εκδρομές και στα διόδια, λέει, έγινε χαμός.  Το ίδιο και στις παραλίες, οργανωμένες και μη, αφού ζήσαμε για λίγες μέρες κι έναν εντελώς αφύσικο αποπνικτικό καύσωνα μέσα στον Μάη.  Ακολούθησε το άνοιγμα των εμπορικών μαγαζιών, κι εκεί μαθαίνω πως κανένας χαμός δεν έγινε.  Φυσικό, αφού η λαχτάρα για παρέα είναι πολύ πιο δυνατή από την επιθυμία για ένα ζευγάρι παπούτσια.  Οι φίλοι που έχουν εμπορικά θα πρέπει να περιμένουν λίγο ακόμη, ελπίζω όχι για πολύ. 



Από εκείνη την ημέρα, τρεις βδομάδες ήδη τώρα, έχω βγει από το σπίτι όλες κι όλες τρεις ή τέσσερις φορές για να πάω λίγο πιο μακριά από το σουπερμάρκετ της γειτονιάς μου. Πέρα από το αναγκαίο κούρεμα και μια-δυο συναντήσεις σε σπίτια φίλων, καμία ευχαρίστηση δεν αισθάνομαι στην πόλη όταν τα καφέ και τα εστιατόρια είναι κλειστά.  Οι διπλομανταλωμένες πόρτες, τα κλειστά ρολά, τα αλυσοδεμένα τραπεζάκια και οι καρέκλες, μόνο αμηχανία και θλίψη μου φέρνουν, σαν να με έχει ζωγραφίσει ο Edward Hopper.  Το να περιφέρομαι με έναν καφέ ή ένα ποτό στο χέρι δεν με συγκινεί διόλου.  Κι αν το πρωί η πόλη είναι κάπου υποφερτή, οι δρόμοι τα βράδια είναι σχεδόν τρομακτικοί.  Όσο για τις πολυφωτογραφημένες και πολυσχολιασμένες πλατείες με τις παρέες που τα πίνουν στα παγκάκια, στα παρτέρια και στα σκαλιά των πολυκατοικιών, δεν μου λένε τίποτα.  Δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα αν ήμουν είκοσι χρονών‧ φευ, δεν είμαι. 



Προχθές, μεσημέρι Παρασκευής, καθώς διέσχιζα μέσα σε ταξί έναν δρόμο της Αθήνας με πολλά καφέ, μπαρ κι εστιατόρια, αναθάρρησα και χαμογέλασα κάτω από την μάσκα μου.  Ξαναείδα πόρτες ανοιχτές και κόσμο να καθαρίζει, να γυαλίζει, να τακτοποιεί, να ξεστοιβάζει καρέκλες και σκαμπό, να ετοιμάζεται για τη σημερινή μεγάλη ημέρα.  Την ημέρα που όλοι περιμέναμε.  Αυτοί κι εμείς.  Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες θα ανοίξουν θα είναι πρωτόγνωρες, όπως πρωτόγνωρα ήταν και όλα όσα προηγήθηκαν τους περασμένους μήνες.  Πολλά τα προβλήματα, οικονομικά και πρακτικά, και σε όλα πρέπει να βρεθεί μια λύση.  Πολλές οι αναγκαίες ανακατατάξεις, που μόνο όσοι είναι ψύχραιμοι και εφευρετικοί θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν.  Η σοβαρότητα, η επιμέλεια, η ακολουθία των νέων κανόνων, ο σεβασμός και η κατανόηση εκατέρωθεν είναι ύψιστης σημασίας. 

Το διαδίκτυο έχει γεμίσει από μηνύματα και ανακοινώσεις κι από κάτω ευχές από φίλους και πιστούς πελάτες.  Άπειρες ευχές για καλό ξεκίνημα, δύναμη και καλή τύχη.  Ελπίζω να μην μείνουν μόνο στα λόγια.  Χρειάζεται και από την μεριά μας δράση.  Δράση ως προς το πώς θα φερόμαστε, τόσο ως παρέες, όσο και ως μεμονωμένα άτομα.  Θα πρέπει να δείξουμε υπομονή και να σκεφτούμε περισσότερο από ποτέ πως αυτοί οι άνθρωποι, σε όλη την αλυσίδα της υπηρεσίας που ονομάζεται εστίαση, εμφανείς και αφανείς, αυτοί που είναι στην πρώτη γραμμή και όσοι είναι στα μετόπισθεν, είναι εκεί για την δική μας ευχαρίστηση. Μια ευχαρίστηση που ναι μεν έχει χρηματικό αντίτιμο, όποιο και όσο κι αν είναι αυτό κατά περίπτωση, αλλά που από πίσω κρύβει μια ολόκληρη στρατιά αληθινών ανθρώπων, ανθρώπων με οικογένειες, ανθρώπων που εργάζονται σκληρά, ανθρώπων με ονοματεπώνυμο.  Όπως εκείνοι θα πρέπει να μάθουν φαρσί τους νέους κανόνες και να τους τηρήσουν, έτσι κι εμείς θα πρέπει να έχουμε τεντωμένες της κεραίες της αντίληψης και της ενσυναίσθησης. Κι αν δούμε κάτι στραβό, δεν λέω να μην το πούμε, το αντίθετο, γιατί πιστεύω πως οι παρατηρήσεις και τα σχόλια, όταν γίνονται καλοπροαίρετα και με τον σωστό τρόπο, μόνον καλό κάνουν, εφόσον βεβαίως και εκείνος στον οποίον απευθυνόμαστε έχει ανοιχτές και τις δικές του κεραίες. Θα μου πείτε, έτσι δεν πρέπει να γίνεται πάντα;  Ναι, έτσι ακριβώς είναι, όμως να, όταν οι καταστάσεις είναι νορμάλ, τείνουμε να το ξεχνάμε και ενίοτε παρασυρόμαστε, οι μεν και οι δε.  Τώρα χρειάζεται μεγαλύτερη προσοχή από ποτέ.  Απαιτείται συμπαράσταση και έμπρακτη στήριξη.



Αυτά τα λίγα είχα να σας πω φίλοι μου, σήμερα που γράφω αυτό το κείμενο, το μεσημέρι της Κυριακής 24 Μαΐου του 2020, μια μέρα πριν το άνοιγμα των αγαπημένων μας εστιατορίων, ταβερνών και πάσης φύσεως κουτουκιών, των καφενείων και των μπαρ.  Όταν θα διαβάζετε αυτές τις λέξεις, θα είμαστε ήδη στο σήμερα. Ο καιρός προβλέπεται λαμπρός, και θέλω να πιστεύω πως κανείς μας δεν θα μείνει σπίτι του κι ας είναι Δευτέρα, μια Δευτέρα όμως αλλιώτικη από τις άλλες.  Πως όπου και όπως μπορεί ο καθένας από εμάς,  θα βγούμε σε ένα από τα αγαπημένα μας στέκια για να ευχηθούμε με ένα ποτήρι στο χέρι, φτου ξελευθερία.  Εγώ έχω ήδη πάρει απόφαση πως και παρέα να μην βρω, σπίτι μου δεν πρόκειται να κάτσω, ο κόσμος να χαλάσει!