Semeli Delear Rosé : Σαν όνειρο καλοκαιρινό

της Αγάπης Μαργετίδη

Στην ταινία cult του 1994 Prêt-A-Porter του διάσημου για το καυστικό του χιούμορ σκηνοθέτη Robert Altman, υπάρχει μια ξεκαρδιστική σκηνή.  Βλέπουμε το τρομερό παιδί της μόδας Jean-Paul Gaultier, στο απόγειο της δόξας του, στο εορταστικό δείπνο που ακολουθεί την φαντασμαγορική επίδειξη της κολεξιόν του.  Τον πλησιάζει ο σερβιτόρος που κρατάει στο ένα χέρι ένα μπουκάλι λευκό κρασί και στο άλλο ένα μπουκάλι κόκκινο και τον ρωτάει «λευκό ή κόκκινο, κύριε;».  Ο Jean-Paul απαντάει «ροζέ».  «Οui, monsieur», λέει ο σερβιτόρος και σαν να μη συμβαίνει τίποτα, ατάραχος και ποζάτος, ρίχνει ταυτόχρονα στο ποτήρι λίγο κι από τα δύο.  Ο Gaultier, εν απολύτω ευθυμία, αναφωνεί «τι ωραίο χρώμα!». 

Περίπου έτσι νομίζουν πολλοί πως γίνεται το ροζέ κρασί, ενώ την άγνοια συμπληρώνει η προκατάληψη πως για την παραγωγή του χρησιμοποιούνται κατώτερης ποιότητας ή μη ωριμασμένα σταφύλια, δευτεροκλασάτες ποικιλίες, πως είναι κρασί με το οποίο δεν αξίζει καν να ασχοληθεί ένας σοβαρός οινολόγος, και άλλα πολλά τέτοια, ανόητα και ατεκμηρίωτα.  Α, ξέχασα, είναι λέει επίσης κρασί για γυναίκες αποκλειστικά, κάπως σαν τα σπιτικά λικέρ… 

Με τούτα και με κείνα, και παρόλο που πιθανολογείται ότι το ροζέ κρασί είναι το παλαιότερο στην ιστορία του οίνου, είχε απαξιωθεί για πολλά χρόνια.  Αντιθέτως, η ροζέ σαμπάνια ήταν και είναι συνώνυμο του lifestyle.  Δεν αντιλαμβάνομαι τη λογική, αλλά ούτως ή άλλως, οι παντός είδους προκαταλήψεις στερούνται λογικής. 

Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια, η εξάπλωση της οινικής κουλτούρας με όσα αυτή περιλαμβάνει (σεμινάρια, οινογευσίες, γευστικά ταιριάσματα, κ.λπ.), βοήθησε πολύ ώστε οι πιο πάνω βλακώδεις αντιλήψεις να γκρεμίζονται αργά αλλά σταθερά.  Συγχρόνως, οι οινοποιοί έχουν κάνει άλματα στην παραγωγή πολύ αξιόλογων ροζέ οίνων.

Όπως γνωρίζετε, απέχω πολύ από το να είμαι ειδική στο κρασί. Το περισσότερο που θα μπορούσε κάποιος να πει είναι ότι μαθαίνω γρήγορα και ότι η αγάπη μου για το φαγητό και το ποτό με οδηγεί σε νόστιμες ανακαλύψεις.  Σήμερα θα σας πω πώς δελεάστηκα με το Delear, το εξαιρετικό αυτό ροζέ κρασί του Κτήματος Semeli, που κατέφθασε με το νέο του όνομα και την όμορφη ετικέτα, έτοιμο να κατακλύσει, με το σφρίγος της νιότης του, την άνοιξη και το καλοκαίρι.  Πριν ένα μήνα απέσπασε Χρυσό Μετάλλιο στον διεθνή διαγωνισμό International Challenge du VIN 2019, που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι. Φτιάχνεται από δύο ερυθρές ποικιλίες, τη Syrah και τη Grenache Rouge, με την πλέον ενδεδειγμένη διαδικασία οινοποίησης των ροζέ κρασιών, που με δυο λόγια, συνίσταται στη σύντομη σε πρώτο στάδιο ερυθρή οινοποίηση και εν συνεχεία, σε δεύτερο στάδιο, στην κλασική λευκή.  Έτσι, όπως με όλα τα ποιοτικά ροζέ κρασιά, έχουμε χρώματα και αρώματα, φρεσκάδα και τραγανότητα.

Όσο κι αν οι καλοκαιρινές διακοπές φαντάζουν ακόμα μακρινές, δεν μπορώ παρά να ονειρευτώ ένα μπαλκόνι, μια ταράτσα, έναν κήπο, τη μαγική ώρα του δειλινού, όταν τα χρώματα μαλακώνουν, όταν οι αέρηδες ησυχάζουν, όταν ο φρεσκοποτισμένος βασιλικός, τα ρόδα και οι λεβάντες ευωδιάζουν.  Ήρθε η στιγμή να απολαύσω το απεριτίφ μου.  Βγάζω από το ψυγείο ένα μπουκάλι Delear.  Το βλέμμα μου μαγνητίζεται από το απαλό σομόν χρώμα που παιχνιδίζει με το φως της μεγάλης μέρας που φεύγει.  Φέρνω το ποτήρι στη μύτη μου και οσφραίνομαι την άνοιξη και το καλοκαίρι.  Ώριμα κεράσια και πετροκέρασα, καρπούζι κομμένο από το μποστάνι, ρόδια και φρούτα του πάθους.  Το βάζω στο στόμα μου και η δροσιά του με κυριεύει.

Το πρώτο ποτήρι θα το απολαύσω σκέτο, ρεμβάζοντας στην ησυχία μου.  Μέχρι να στρώσω το τραπέζι, θα έχει μαζευτεί και η υπόλοιπη παρέα.  Στην κουζίνα περιμένουν τα γεμιστά που έφτιαξα νωρίς το πρωί, μελωμένα και σκεπασμένα στο ταψί με λινή πετσέτα.  Το χταπόδι που έπιασε ο ψαράς χθες, σιγομαγειρεύτηκε με τις κατακόκκινες καλοκαιρινές ντομάτες, τις ελιές και τον μάραθο.  Τα τρυφερά κολοκυθάκια και τα βλίτα από το μποστάνι θα σερβιριστούν χλιαρά, με φρέσκο ελαιόλαδο, λεμόνι και φρέσκια ρίγανη.  Το περίφημο ζυμωτό ψωμί του μικρού νησιού είναι ακόμα ζεστό από την απογευματινή φουρνιά.  Η πιπεράτη φέτα, πεσκέσι από τον γείτονα, είναι μπουκιά και συχώριο. Για το τέλος του επικού δείπνου, αυγουστιάτικο δροσερό καρπούζι, τίποτε άλλο. Ευτυχισμένες μέρες και νύχτες ελληνικού θέρους.  Δελεάζεσθε;  Λίγη υπομονή ακόμη!