Cycladic Café: Τέρψη οφθαλμών και ουρανίσκου

της Αγάπης Μαργετίδη

Ανέκαθεν έτρεφα μια ιδιαίτερη αδυναμία για τα καφέ και τα εστιατόρια των μουσείων. Έχουν κάτι στην ατμόσφαιρα, όχι πάντα προφανές, που σε αγκαλιάζει και σε βάζει σε όμορφη διάθεση, πόσο μάλλον όταν έχεις ήδη ευχαριστηθεί από όσα είδες και έμαθες. Συχνά είναι φυσική συνέχεια του χώρου και γειτνιάζουν με το πωλητήριο. Έπειτα είναι οι άνθρωποι. Οι συζητήσεις τους σε γνωστές και άγνωστες γλώσσες φτάνουν στ’ αυτιά σαν ένα βουητό, που όχι μόνο δεν είναι ενοχλητικό, αλλά θα το έλεγες και ανακουφιστικό. Ανακουφιστικό γιατί είναι σαν να μην υπάρχει τίποτα στον κόσμο που να τους χωρίζει. Ανακουφιστικό γιατί, όσο κι αν ακούγεται κοινότοπο, η ομορφιά και η τέχνη ενώνουν, δημιουργούν ένα κουκούλι ασφάλειας. Ένα κουκούλι που έχεις την αίσθηση, έστω κι αν πρόκειται για ψευδαίσθηση, πως τίποτα δεν μπορεί να το διαρρήξει.



Έχω πάει σε πάμπολλα εστιατόρια και καφέ μουσείων. Δεν είναι όλα όμορφα, ούτε καν περιποιημένα. Πολλά από αυτά δεν έχουν καν έναν καφέ της προκοπής να πιεις, όσο για αυτά που προσφέρουν, συχνά είναι βασικά κι ετοιματζίδικα. Όλα όμως έχουν αυτό το κάτι που με τραβάει. Από την άλλη, έχω πάει σε καταπληκτικά εστιατόρια μέσα σε μουσεία που στέκουν από μόνα τους σε ομορφιά και απίθανες γεύσεις, τις οποίες συχνά επιμελούνται ονομαστοί σεφ. Υπάρχουν επίσης αρκετά που λειτουργούν ως αυτόνομα εστιατόρια και κάποια δεν έχουν καν ιδιαίτερη είσοδο, επομένως για να τα προσεγγίσεις, διανύεις χώρους του μουσείου που είναι άδειοι από κόσμο, αφού το μουσείο είναι κλειστό. Αυτή η αίσθηση του να διασχίζεις τις σιωπηλές σάλες με τα έργα τέχνης, δεν περιγράφεται, μόνο βιώνεται.

Σήμερα θα σας μιλήσω για το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης και το υπέροχο Cycladic Café. Αυτό που έλεγα πριν για το κουκούλι, είναι εδώ κάτι παραπάνω από αίσθηση. Είναι πραγματικότητα. Αφού περάσεις το πωλητήριο με τα αντικείμενα και βιβλία, για τα οποία το μουσείο είναι πασίγνωστο, μπαίνεις στον πανέμορφο σκεπαστό κήπο του καφέ. Φωτεινό, λιτό και ζεστό, σε καλωσορίζει και διώχνει από πάνω σου κάθε άγχος, κάθε πρόβλημα. Το λευκό στέγαστρο-γλυπτό, δημιουργία του αρχιτέκτονα Στέλιου Κόη, σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό και ο φωτισμός που έχει επιμεληθεί η Ελευθερία Ντεκώ, δημιουργεί μια εξαιρετικά ευχάριστη ατμόσφαιρα. Το βράδυ που είχα την τιμή να το επισκεφθώ, μαζί με άλλους δημοσιογράφους, ως προσκεκλημένη του μουσείου για να μας παρουσιάσουν το νέο μενού του εστιατορίου, τα τραπέζια μάς περίμεναν ολοστόλιστα με τουλίπες και ανεμώνες και πολλά κεριά. Οι οιωνοί ήταν οι καλύτεροι.

Το φαγητό του Cycladic Café έχει αναλάβει η Begnis Catering. Ο κατάλογος είναι απολύτως ταιριαστός και σωστά δομημένος για το καφέ-εστιατόριο ενός μουσείου, με πολλές επιλογές για όλες τις ώρες. Ξεκινά από τον πρωινό καφέ και το brunch με μια μεγάλη γκάμα πιάτων με αυγά σε όλες τις εκδοχές. Το κύριο γεύμα χωρίζεται σε κρύα πιάτα και σούπα ημέρας για όσους θέλουν να γευματίσουν ελαφρά και ζεστά πιάτα γι’ αυτούς που προτιμούν ένα πλήρες γεύμα. Πολλά πιάτα αναδεικνύουν ελληνικά ονομαστά προϊόντα (όπως το Καλαθάκι Λήμνου, οι πατάτες Νάξου, τα φιστίκια Αιγίνης, κλπ) και εμβληματικά φαγητά της χώρας μας (όπως οι πίτες που αλλάζουν καθημερινά).



Φέτος, τρία από τα πιάτα του ανανεωμένου μενού φέρουν την υπογραφή του Γιάννη Μπαξεβάνη, του σεφ που τόλμησε, χρόνια πριν, να βάλει στα μεγάλα σαλόνια τα άγρια χόρτα και το χαρούπι. Το φαγκρί με τα μυρωδάτα χόρτα και η αέρινη αρωματισμένη σάλτσα με ούζο και λεμόνι ήταν απλά, έξοχο. Το ίδιο και το κριθαράκι με σπανάκι, σπαράγγια, λιαστή ντομάτα και Κρητική γαλομυζήθρα. Μπορεί να μην είναι ακόμη η τέλεια εποχή για νόστιμα σπαράγγια, όμως όταν μπει για τα καλά η άνοιξη, η νοστιμιά αυτού του φαγητού θα προσεγγίσει την τελειότητα.

Από το νέο μενού δοκιμάσαμε κι άλλα εξαιρετικά εδέσματα, όπως την εκπληκτική πατατόσουπα με το ποσαρισμένο αυγό και το έντονο άρωμα από τα φουντούκια και την άψογη σαλάτα με τριζάτα μικρόφυλλα σαλατικά, ψητά λαχανικά, κατσικίσιο τυρί και vinaigrette λιαστής ντομάτας. Τα επιδόρπια που αλλάζουν σε καθημερινή βάση, ήταν κι αυτά κομψά και νόστιμα.

Έχοντας περάσει λίγες ώρες μέσα στην όαση του μουσείου και του Cycladic Café, είχα εγγυημένο ύπνο ελαφρύ και όνειρα γλυκά κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στα χείλη για τους ανθρώπους που εργάστηκαν και εργάζονται με άσβεστη όρεξη, κάνοντας τον ελληνικό πολιτισμό, αναμφισβήτητο μέρος του οποίου αποτελεί και η γαστρονομία, γνωστό στα πέρατα του κόσμου.