Μηλόπιτα… επιμελώς ατημέλητη!

της Αγάπης Μαργετίδη

Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς εφευρέθηκε αυτός ο όρος που μπήκε στη ζωή μας για να μας απελευθερώσει από τους αυστηρούς κώδικες ενδυμασίας. Σκοπός άγιος, δεν λέω, όμως εκεί ήταν που άρχισαν τα ευτράπελα και γίναμε κουλουβάχατα. Κι ας πούμε πως στις γυναίκες όλα – ή περίπου όλα – συγχωρούνται. Τα στρασάτα footer γυμναστικής σε άψογο ταίριασμα ξανθής σιδερωμένης χαίτης και άλικων αστραφτερών νυχιών στα χλιδάτα καφέ της ελληνικής επικράτειας, ακόμα καλά κρατούν. Τι να πει όμως κάποιος για το θέαμα των ανδρών; Παντελόνια τζίν ξεβαμμένα και αργότερα σκισμένα, με τον ασύλληπτο συνδυασμό λευκού πουκαμίσου, απαραιτήτως με γυρισμένα μανίκια πάνω από τον αγκώνα, με χαλαρά δεμένη γραβάτα και παντοφλέ παπούτσια με φουντάκι. Ενίοτε το σύνολο κοσμούν τιράντες, oh my goodness! Είναι τόσοι οι τύποι των casual εμφανίσεων, που έχει μετατρέψει σε μεγάλη τέχνη το να δείχνεις ατημέλητος, όταν έχει προηγηθεί τεράστιος κόπος και άπειρες ώρες μπροστά στον καθρέφτη για να επιτευχθεί το look: smart casual, business casual, dressy casual, tragelafos casual!

Όσον αφορά την εμφάνιση των πιάτων στα εστιατόρια, άλλο κομφούζιο κι αυτό. Πουρέδες σπατουλαρισμένοι, πουαντιγέ σταγόνες σάλτσας, κήποι χορταριασμένοι και βρώσιμα χώματα. Τσιμπιδάκια, πιπέτες, δοκιμαστικοί σωλήνες, καπνοί και σανοί, και δεκάδες άλλα κόλπα επιστρατεύονται ανά τον κόσμο για το food plating. Ο κάθε σεφ θέλει να ξεπεράσει τον άλλον, μα λίγοι, ελάχιστοι το καταφέρνουν. Αφήστε το παιδιά, ο Jackson Pollock ήταν μοναδικός και ήταν καλλιτέχνης, όχι μάγειρας. Δεν είστε όλοι γεννημένοι Ferran Adria, ούτε η ταβέρνα σας το Noma, πώς να το κάνουμε; Δώστε πρώτα προσοχή στο να είναι ο πουρές σας βελούδινος και νόστιμος, και μετά πιάστε τις σπάτουλες!

Εγώ πάντως σήμερα θα σας κεράσω μιαν απλή μηλόπιτα, που χρειάζεται ελάχιστη προετοιμασία, στα όρια του σκέτου ατημέλητου. Είναι τρελά νόστιμη, καθόλου λιγωτική, μοσχοβολάει βούτυρο και τρώγεται όλες τις ώρες.

Πανεύκολη, γρήγορη και απίστευτα νόστιμη μηλόπιτα

Για 6 άτομα. Σε ένα μικρό κατσαρολάκι λιώνουμε σε μέτρια φωτιά 80 γρ. φρέσκο βούτυρο και το αφήνουμε να πάρει χρώμα σκούρας καραμέλας και να μυρίσει σαν καβουρδισμένο φουντούκι (βλ. tips). Το αποσύρουμε από την φωτιά και το αφήνουμε στην άκρη. Σε ένα μπολ ανακατεύουμε 5 κοφτές κ.σ. σκούρα καφέ ζάχαρη (ή καστανή), 3 κ.σ. αλεύρι, το ξύσμα από 1 λεμόνι, 1 κ.γλ. σκόνη κανέλα, 1 κ.γλ. σκόνη ginger (ή για πιο έντονη γεύση φρέσκο τριμμένο ginger) και 1 πρέζα αλάτι. Καθαρίζουμε και κόβουμε σε κύβους περίπου 1 x 1 εκ., 4 μήλα της αρεσκείας μας και τους ανακατεύουμε με τον χυμό από 1 λεμόνι και κατόπιν με το μίγμα της ζάχαρης και των μπαχαρικών. Προσθέτουμε 2 κ.σ. από το βούτυρο και ανακατεύουμε καλά. Στρώνουμε τα μήλα σε πυρίμαχο σκεύος που να τα χωράει σε 2-3 στρώσεις το πολύ και τα σκεπάζουμε με φύλλο σφολιάτας που έχουμε κόψει σε λωρίδες φάρδους περίπου 2 εκ., αφήνοντας μικρές χαραμάδες ενδιάμεσα για να φεύγει ο ατμός και να μην πανιάσει το φύλλο, όσο θα φουσκώνει κατά τη διάρκεια του ψησίματος. Το μήκος των λωρίδων δεν χρειάζεται να είναι ίδιο, γιατί αναλόγως του σχήματος του σκεύους (στρογγυλό, οβάλ ή τετράγωνο) και με σκοπό να σκεπαστούν τα μήλα, θα χρειαστεί να συμπληρώσουμε τα κενά με άνισα κομμάτια ζύμης. Με ένα πινέλο αλείφουμε καλά τη ζύμη με το υπόλοιπο βούτυρο, πασπαλίζουμε με λίγη ζάχαρη και ψήνουμε σε καλά προθερμασμένο φούρνο στη λειτουργία του αέρα στους 180ο C, μέχρι να χρυσίσει η ζύμη στο κέντρο και να σκουρύνει πολύ στις άκρες, περίπου για 50΄- 60΄. Μόλις βγάλουμε το γλυκό από τον φούρνο, πιέζουμε ελαφρά με ένα κουτάλι σε διάφορα σημεία τη ζύμη για να μπει μέσα στη γέμιση, προσέχοντας όμως να μην βυθιστεί εντελώς : αυτό που επιδιώκουμε είναι να ποτιστεί κατά τόπους η ζύμη από τους χυμούς των μήλων. Αφήνουμε το γλυκό να χλιάνει και το σερβίρουμε είτε με ελαφριά chantilly, είτε με παγωτό βανίλια.



Tips
• Το καβουρδισμένο βούτυρο ονομάζεται στα αγγλικά brown butter και στα γαλλικά beurre noisette (noisette = φουντούκι), από το εξαίσιο άρωμα των καβουρδισμένων φουντουκιών που αναδίδει όταν το αφήσουμε να σκουρύνει. Θέλει λίγη προσοχή γιατί καίγεται πολύ εύκολα και από brown γίνεται black ώσπου να πεις κύμινο. Κατά διαστήματα να κουνάτε το σκεύος και αποσύρετέ το από την εστία, υπολογίζοντας πως θα συνεχίσει να μαγειρεύεται και να σκουραίνει και εκτός φωτιάς.
• Μπορείτε να βάλετε όποια ποικιλία μήλων έχετε στη διάθεσή σας, ακόμη και να αναμίξετε δύο ποικιλίες. Ο συνδυασμός των κόκκινων και των πράσινων μήλων είναι ιδανικός.
• Μπορείτε κάλλιστα να ενισχύσετε το άρωμα με κάποιο αλκοόλ της αρεσκείας σας : whisky, cognac και calvados ταιριάζουν πολύ με τα μήλα: 2 κ.σ. αρκούν.
• Γι αυτή την ποσότητα μήλων, θα χρειαστείτε περίπου ½ φύλλο σφολιάτας του εμπορίου. Επειδή δεν διατηρείται πολλές μέρες, είτε θα φτιάξετε διπλή δόση για να χρησιμοποιήσετε ολόκληρο το φύλλο, είτε με την περισσευούμενη ζύμη θα φτιάξετε νόστιμα κρουασίνια, γλυκά ή αλμυρά. Γίνονται κι αυτά πανεύκολα: πασπαλίστε το άκοπο φύλλο και πιέστε ελαφρά με τα δάχτυλά σας για να κολλήσουν, κανέλα και ζάχαρη ή τριμμένο τυρί και κάποιο μπαχαρικό όπως πάπρικα ή πιπέρι cayenne ή ξηρό μυρωδικό όπως ρίγανη ή θυμάρι και λίγο σουσάμι ή μαυροσούσαμο, κόψτε κατόπιν το φύλλο σε λωρίδες, στρίψτε τις σαν πλεξούδες, πασπαλίστε και το εξωτερικό με το ίδιο μίγμα και ψήστε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180ο C, μέχρι να χρυσίσουν τα κρουασίνια.
• Αν περισσέψει μηλόπιτα, συντηρείται στο ψυγείο. Θα την ζωντανέψετε ζεσταίνοντάς την σε μέτριο φούρνο.

Ποιος λέτε να είναι ο ενδυματολογικός όρος που ταιριάζει στη σημερινή μηλόπιτα; Το smart casual θαρρώ, συμφωνείτε;