Από δω πάν και οι (πολλοί) άλλοι!!!

Θα θυμάστε τις υποσχέσεις ότι κατόπιν της ταλαιπωρίας όλων με τα Ολυμπιακά έργα, ΘΑ έχουμε μικρότερο πρόβλημα κυκλοφορίας, ΘΑ έχουμε ανοικτούς δρόμους, ΘΑ πηγαίνουμε πιο γρήγορα στη δουλειά μας. Διότι ”τώρα έχουμε δρόμους” μας έλεγαν τα σχετικά ”σλογκανάκια” Πρέπει να ομολογήσουμε ότι κι εμείς το… πιστέψαμε, θεωρώντας ότι μετά την ”Ολυμπιακή ταλαιπωρία” όπως και να χει, καλύτερη θα μας φαίνεται η κατάσταση. Αμ δε! Στην Εθνική είσαι εργάσιμη ”μέρα μεσημέρι” και νομίζεις ότι έχεις βρεθεί στην… Ομόνοια. Στην αρχή ήταν κάπως καλύτερα τα πράγματα. Τώρα όμως, μαύρο φίδι που μας έφαγε. Ξεκινάς από τον Άγιο Στέφανο, να πας στον Πειραιά για πρωινό ραντεβού και φτάνεις στην ώρα σου για μεσημεριανό γεύμα. Αν βρέχει κιόλας, ζήτω που καήκαμε. Σε μια περίπτωση, φίλος της στήλης επιχείρησε την ”ειδική διαδρομή” Δροσιά-Συγγρού, υπό βροχή κι έφτασε στον προορισμό του μετά από… 2,5 ολόκληρες ώρες, κάνοντας ίσως νέο… ρεκόρ καθυστέρησης. Κι όλο αυτό με ιδιαίτερη διάθεση για… περιπέτεια, σε αναζήτηση… διεξόδου. Με έξοδο από την (ακινητοποιημένη!) Εθνική Οδό Αθηνών Λαμίας, είσοδο στην Αττική Οδό, που επίσης είχε… μποτιλιάρει, (άλλο περίεργο και αυτό, τα ακριβότερα διόδια στην Ελλάδα, κι όμως όλοι την προτιμούν), έξοδο στην Κύμης, κάθοδο στην Κυψέλη από Γαλάτσι, πέρασμα από το ιστορικό ( εκείνη την ημέρα ήταν και… υστερικό) κέντρο και μια απεγνωσμένη ”κατεβασιά” στην-επίσης… πηγμένη-Λεωφόρο Συγγρού. Ωραίο όμως είναι κι αυτό που έχει συμβεί στο Μαρούσι. Δεν είχε που δεν είχε δρόμους, τους… πεζοδρομήσανε κιόλας! Ειδυλλιακό το…σκηνικό, με πετρό-δρομους (θυμάστε τους παλιούς καρόδρομους, κάπως έτσι είναι) για να σπας το αυτοκίνητο και με αυξημένη ανάγκη… επικοινωνίας μεταξύ των πολιτών, αφού για να βρεις από πού πρέπει να πας για να φτάσεις σε ένα μαρουσιώτικο προορισμό, πρέπει να ρωτήσεις δύο τρεις φορές για να βρεις την… άκρη. Αξιέπαινη η πρωτοβουλία του Δήμου, ρωτώντας σου λένε, όλο και θα γνωρίζονται οι ντόπιοι με τους… αλλοδαπούς επισκέπτες, να χουμε και μια πολιτισμική ανταλλαγή ανάμεσα στις γειτονιές της Αττικής. ΥΓ: Το πιο κακό είναι ότι όλα έχουμε αρχίσει και τα υπομένουμε αγόγγυστα. Συνηθίσαμε πια τις κούφιες υποσχέσεις, την καθημερινή ταλαιπωρία, τους εργολάβους που πλουτίζουν ξαναφτιάχνοντας τα (ποιοτικώς απαράδεκτα) έργα που… έφτιαξαν (απίστευτο κι όμως αληθινό: έργα γίνονται σε σημεία των δρόμων που φτιάχτηκαν το…2004!). Όλα τα συνηθίζουμε. Είναι στραβός ο γιαλός και δεν αλλάζει ή μήπως εμείς στραβά αρμενίζουμε;