Κανείς από τους 6 δεν θα μπορούσε

Τον Παύλου Γερουλάνο ήθελαν οι περισσότεροι για πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, αλλά εκείνος δεν κατάφερε να μπει στον δεύτερο γύρο των εσωκομματικών εκλογών- έναν γύρο που πιθανότατα θα του χάριζε τη νίκη και την προεδρία του κόμματος.

Είναι περίεργο που οι απέξω ήθελαν Γερουλάνο ενώ οι ΠΑΣΟΚοι όχι; Νομίζω όχι εντελώς. Η πηγαία ευγένεια του Παύλου Γερουλάνου και η αίσθηση του πολιτισμού που εκπέμπει, η παντελής έλλειψη σχέσης του προσώπου με την πρασινοφρουρά της δεκαετίας του ’80 και τον αυριανισμό δημιουργούν ένα διαφορετικό DNA από εκείνο του παλαιού ΠΑΣΟΚ.

Και λοιπόν; Είναι άραγε οι ψηφοφόροι του σημερινού ΠΑΣΟΚ ίδιοι με εκείνους της παπανδρεϊκής εποχής; Νομίζω ότι σε σημαντικό βαθμό, ναι. Ο Νίκος Ανδρουλάκης πιο πολύ από κάθε άλλον υποψήφιο για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ μοιάζει να έχει συγγενική σχέση με την παλιά «πράσινη γενιά» και ήταν ο ξεκάθαρος νικητής του πρώτου γύρου.

Οι εκλογές του ΠΑΣΟΚ, γράφει ο Αντώνης Λιάκος επιχειρώντας μιας ανάλυση ανέδειξαν δύο κόμματα. Αφενός το κόμμα των πόλεων, και αφετέρου ένα κόμμα της υπόλοιπης Ελλάδας.

Προφανώς οι αστικού προφίλ πολίτες αγκάλιασαν υποψηφιότητες όπως του Παύλου Γερουλάνου και της Άννας Διαμαντοπούλου, αφήνοντας τον χώρο για το πιο «λαϊκό» ΠΑΣΟΚ στον Νίκο Ανδρουλάκη. Σε μια άλλη, προϋπάρχουσα της εκλογής αυτής διαφοροποίηση, την οποία επισημαίνει ο Α. Λιάκος, υπάρχουν οι παλαιοί ΠΑΣΟΚοι που κατά την δεκαετία της κρίσης πήγαν προς τη Νέα Δημοκρατία, υπάρχουν αυτοί που πήγαν προς τον Σύριζα, υπάρχουν και αυτοί- οι λιγότεροι- που έμειναν πιστοί αναμένοντας μάλλον ένα δεύτερο ραντεβού με την Ιστορία .

Ο πολιτικός και πολιτισμικός χαρακτήρας που θα έχει όμως ένα φιλόδοξο ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί να καθορίζεται από καμία εκ των τριών αυτών ομάδων ψηφοφόρων- ούτε καν από το άθροισμά τους.  

Από την άποψη αυτή, της ανάγκης ενός «νέου», ο Παύλος Γερουλάνος αποτελεί χαμένη ευκαιρία για το ΠΑΣΟΚ. Από την άλλη είναι δύσκολο να τον φανταστεί κανείς να κερδίζει ψήφους του αγροτικού κόσμου ή της ορεινής Κρήτης.

Το λαϊκό (και το λαϊκίστικο) στοιχείο δεν γίνεται να απουσιάζει από ένα κόμμα που φιλοδοξεί να κατακτήσει την εξουσία, όσο κι αν αυτό δεν αρέσει σε ορισμένους, όπως ο γράφων.  

Το ΠΑΣΟΚ -ή εν πάση περιπτώσει η όποια Αξιωματική Αντιπολίτευση καλείται να συνθέσει ένα νέο πολιτικό ακροατήριο που θα αντιστοιχεί σε ένα νέο κομματικό προφίλ, αρκετά λαϊκό για να αμφισβητήσει την παντοκρατορία μιας κυβέρνησης από την οποία οι πολίτες δεν έχουν τόσα παράπονα ώστε αυτή να πέσει από μόνη της.  Κανείς από τους υποψήφιους προέδρους του ΠΑΣΟΚ δεν υπήρχε (και δεν υπάρχει) περίπτωση να δημιουργήσει ένα τέτοιο ρεύμα.

Και αυτό επειδή όταν τα ρεύματα αυτά δεν τα δημιουργούν οι εποχές, χρειάζεται μεγάλο ταλέντο ηγεσίας για να υπάρξουν.