Της πατρίδας μου η σημαία (έπεσε σε λάθος χέρια)

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

Ποτέ μου δεν υπήρξα σημαιοφόρος. Δεν υπήρξα ούτε παραστάτης. Για την ακρίβεια, δεν έχω κάνει παρέλαση πάνω από δυο φορές στην ζωή μου, γιατί τις μέρες που οι καθηγητές θα μας κατέβαζαν στο προαύλιο να οργανώσουν την φάση, εγώ ήμουν άρρωστος. Ή, αν ήταν έξυπνοι καθηγητές και μας αιφνιδίαζαν, εγώ πήγαινα στην τουαλέτα, το έσκαγα απ’ το παράθυρο και πήγαινα να καπνίσω με τα κουλ παιδιά.

Αυτό ήταν ψέμα. Ποτέ δεν έκανα παρέα με τα κουλ παιδιά, πρώτη φορά τσιγάρο έβαλα στο στόμα μου στα είκοσι, είμαι ο μεγαλύτερος φλώρος που φλώρεψε ποτέ.

Αλλά αυτό που θυμάμαι περισσότερο από κάθε τι, σε κάθε μία παρέλαση, ήταν τα βλέμματα όλης της τάξης προς τον σημαιοφόρο. Βλέμματα απέχθειας, ζήλειας, πρόσωπα που έβλεπες πάνω την αδικία όλου του κόσμου. Και η αδικία αυτή σίγουρα δεν προερχόταν από τα μη αναπτυγμένα, δεκάχρονα κεφάλια μας, που δεν θα καταλάβαιναν τι σημαίνει εθνική υπερηφάνεια ακόμα κι αν τα έντυνες Παπαφλέσσα και τα ξαμολούσες στα στενά που πολέμησε ο Λεωνίδας ή όποιος κι αν έδιωξε τους Τούρκους από τη γη μας. Για όλα έφταιγαν οι γονείς.

Και οι δάσκαλοι. Και το κράτος. Και το εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Και τα μέσα. Κυριολεκτικά οποιοσδήποτε σε αυτή τη χώρα έχει τη δύναμη να διαμορφώνει συνειδήσεις. Και η εκκλησία. Ποτέ, όμως, τα παιδιά. Τα παιδιά απλά ήταν εκνευρισμένα επειδή ένιωθαν πως κάποιος από την ομάδα τους ανέβαινε σε ένα βάθρο. Ήταν πιο ξεχωριστός. Κι αυτά δεν είναι πράγματα που πρέπει να βιώνει ένα παιδάκι.

Διόρθωση, αυτά είναι πράγματα που πρέπει να βιώνει ένα παιδάκι, γιατί όλων μας ο εγωισμός πρέπει να σπάσει κάποια στιγμή, αλλά τουλάχιστον να γίνει με κάτι ουσιώδες. Με κάτι διδακτικό. Όχι με το να βάζεις ένα μάτσο δεκάχρονα να ανταγωνίζονται για ένα σύμβολο που δεν έχουν ακόμα τις ιστορικές γνώσεις να σου πουν τι σημαίνει. Ξανά διόρθωση, όχι με το να βάζεις ένα μάτσο δεκάχρονα να ανταγωνίζονται, τελεία. Επειδή υπάρχουν παιδάκια που είναι καλύτεροι μαθητές, και υπάρχουν παιδάκια που δυσκολεύονται, κι έπειτα υπάρχουν παιδάκια που δεν ενδιαφέρονται. Και, θέλεις ή δεν θέλεις, δεν υπάρχει κάποιο από αυτά τα παιδάκια που να κάνει κάτι πιο σωστά.

Και μετά υπάρχουν και οι παραστάτες. Δεν τα πήγες αρκετά καλά αυτή τη φορά, μπορείς να προσπαθήσεις και του χρόνου. Είχα συμμαθητές που πέρασαν όλη τη σχολική καριέρα τους δίπλα στον σημαιοφόρο. Κάθε παρέλαση, όλο και πιο σπασμένο το χαμόγελό τους. Μάθημα ζωής: Ποτέ δεν θα είσαι αρκετά καλός. Και όλη αυτή η φιλοσοφία εκτείνεται σε κάθε τι που κάνεις στο σχολείο. Εχθρικά βλέμματα ανάμεσα στα παιδιά που θα περάσουν Ιατρική και σε εκείνα που, τι να κάνουμε, και η Φαρμακευτική καλή είναι. Για όνομα του θεού, στο σχολείο που πήγαινα είχε ξεσπάσει πόλεμος με συμμορίες επειδή κάποιος παπάρας γύρισε και είπε “Η Θεωρητική είναι η χειρότερη κατεύθυνση”. Αν δεν υπάρχει κάποιος να ξεπεράσεις, τότε δεν έχεις λόγο ύπαρξης μες στο σχολείο. Μπόνους πόντοι αν δεν είχες ποτέ δάσκαλο που να ήξερε να διαχειριστεί αυτές τις μαλακίες, και να γυρίσει να πει στα παιδάκια “Δεν θα ήταν ωραία να κοιτούσε ο καθένας τη δουλειά του;”

Αυτό που θέλω να πω είναι πως κυριολεκτικά κανείς δεν περνάει καλά στις παρελάσεις. Δεν είναι τιμή να σηκώσεις την σημαία όταν είσαι δέκα, δώδεκα, δεκαέξι χρονών. Είναι αγγαρεία. Τα παιδιά νιώθουν ήδη αρκετά άβολα με ό,τι συμβαίνει γύρω τους, το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται είναι να τα αναγκάσουμε να σηκώσουν μια σημαία στην πλατεία του χωριού. Οι σημαιοφόροι δεν κατεβαίνουν στον δρόμο περήφανοι για την πατρίδα τους· τις περισσότερες φορές απλά εύχονται να μην φάνε στραγάλια στο κεφάλι, και να μην αυξηθεί κι άλλο το μίσος που τρώνε καθημερινά γιατί ούτως ή άλλως είναι απουσιολόγοι και η μισή τάξη θέλει να τους δει να υποφέρουν.

Πρέπει κάποια στιγμή να αποδεχτούμε αυτό που είναι οι παρελάσεις στην Ελλάδα: Ανούσια εθνικιστικά κατάλοιπα, που κανείς δεν θυμάται τι σημαίνουν, και – φυσικά – η δικαιολογία μας να βάλουμε στο στόχαστρο μια φορά το εξάμηνο ανήλικα κορίτσια και να τους φερθούμε σαν σεξουαλικά αντικείμενα, επειδή “αυτή η φούστα είναι πολύ κοντή”.

Γι’ αυτό και το νέο νομοσχέδιο με βρίσκει σύμφωνο. Ναι, δώσε την σημαία σε έναν τυχαίο μαθητή. Είναι παιδιά έκτης δημοτικού, έχουν καλύτερα πράγματα να ασχοληθούν, και δεν θα χρειαστεί να τα γεμίζουμε ήδη από τόσο μικρή ηλικία με κόμπλεξ κατωτερότητας. Αφήστε τα παιδιά να κάνουν ό,τι μπορούν, και δώστε τους πραγματικά ίσες ευκαιρίες.

Ακόμα καλύτερα, αν γίνει η κλήρωση και η σημαία πέσει σε κάποιο παιδάκι από την Αλβανία, θα φταίει μόνο η ρημάδα η τύχη και θα μπορείτε να σταματήσετε να ουρλιάζετε που κάποιος ξένος™ σηκώνει το εθνικό (και χριστιανικό!) μας σύμβολο.