Παπάς μπαίνει σε λεωφορείο

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

Πριν μια βδομάδα, μια φίλη μου είπε ότι βρισκόταν στο μετρό, στις οκτώ το πρωί, πηγαίνοντας στην δουλειά. Ένας άντρας κάθισε απέναντί της, την κοίταξε στα μάτια, έβγαλε έξω το πέος του και άρχισε να το παίζει. Η φίλη μου δεν μπορούσε να αντιδράσει από το σοκ. Μέχρι να μπει κι άλλος κόσμος στο βαγόνι, ο τύπος είχε μαζευτεί και κοιτούσε μπροστά, χαμογελώντας.

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω το κίνητρο πίσω από τέτοιες πράξεις. Σίγουρα δεν έχει να κάνει με το σεξ. Δεν χρειάζεται εξυπνάδα για να ξέρεις πως αν πετάξεις το πουλί σου έξω σ’ έναν δημόσιο χώρο, κανείς δεν πρόκειται να έρθει να κάτσει πάνω ενθουσιασμένος. Άρα έχει να κάνει με κάτι άλλο. Ίσως είναι ζήτημα εξουσίας. Το κάνεις γιατί μπορείς, γιατί νιώθεις ασφαλής πως δεν πρόκειται να υπάρξουν συνέπειες.

Κι επειδή ξέρεις πως έχεις την πλειοψηφία με το μέρος σου.

Ξέρεις πως η πλειοψηφία θα στραφεί αμέσως εναντίον του θύματος, για κάθε πιθανό λόγο. Έχει ροζ μαλλιά, άρα είναι από εκείνες τις εναλλακτικές που ψάχνονται. Είναι χοντρή, άρα θα είναι στερημένη και δεν τη χάλασε κιόλας. Φοράει αμάνικο και φαίνεται η τιράντα του σουτιέν—ίσως το πιο ξεκάθαρο σινιάλο ζευγαρώματος στον ανθρώπινο πολιτισμό. Στην χειρότερη, ξέρεις ότι θα υπάρξουν τουλάχιστον οι δικηγόροι του διαβόλου, που θα σου φερθούν σαν να είσαι παιδάκι που έκανε αταξία. Γιωργάκη, δεν είναι σωστό να δείχνουμε το πουλάκι μας στον κόσμο.

Κι έχω καταλήξει ότι αυτοί οι τελευταίοι είναι πιο επικίνδυνοι.

Επειδή μπορείς να επιτεθείς, αλλά μπορείς να είσαι και ύπουλος. Αυτοί που έχουν μπροστά τους ένα θύμα κι έναν θύτη και θα ταχθούν υπέρ του θύτη, δεν σου αφήνουν αμφιβολία. Ξεκαθαρίζουν την θέση τους αμέσως, ξέρεις με τι έχεις να κάνεις. Οι άλλοι, με τα “ναι, μεν, αλλά…” είναι ο πραγματικός λόγος που η κουλτούρα του βιασμού εξακολουθεί να αναπαράγεται. Είναι οι τύποι που θα μιλήσουν με πιο σωστή γλώσσα, αλλά τα επιχειρήματά τους δεν διαφέρουν πολύ από το “τα ‘θελε το πουτανάκι” σε πρακτικό επίπεδο.

Αυτού του είδους οι αντιδράσεις, αυτή η αδιαφορία, αυτή η ψαγμένη μετριοπάθεια έχει βοηθήσει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό να φτάσουμε εδώ που είμαστε, σε σχέση με τις αδιαμφισβήτητες επιθέσεις. Επειδή φέρνουν το πρόβλημα στη σφαίρα του φυσιολογικού.

Και ας μην ξεχνάμε πως το “αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου” είναι όρος νομικός. Και όσο συνεχίζεις να αντιμετωπίζεις τα θύματα με αμφισβήτηση, τόσο περισσότερα θύματα θα φοβούνται να μιλήσουν και να καταγγείλουν, και άλλοι τόσοι θύτες δεν θα φτάσουν ποτέ στο σημείο που θα κριθούν ουσιαστικά για την δράση τους. Αυτή είναι η κουλτούρα του βιασμού, και οι πλευρές είναι πολύ ξεκάθαρες. Όσο προσπαθείς να μείνεις στην μέση, δεν είσαι τίποτα παραπάνω από συνένοχος.