Καταδικάζουμε την βία;

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

“Ωραία, τουλάχιστον τώρα χτύπησε δεξιό, ίσως ασχοληθεί ο κόσμος.”

Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη μόλις διάβασα την είδηση για Κασιδιάρη-Δένδια. Και στην αρχή ένιωσα πολύ μαλάκας, επειδή ήταν μια σκέψη που έδειχνε μια τέτοια απάθεια απέναντι στην βία, που δεν ήθελα να αισθανθώ ποτέ. Αλλά έχουμε 2017 και την αισθάνομαι, οπότε πρέπει να το διαχειριστώ, υποθέτω. Ότι έχουμε πλέον περάσει απ’ το να καταδικάζουμε την βία απ’ όπου κι αν προέρχεται – ο δημοσιοσχετίστικος τρόπος να πεις “Νίπτω τας χείρας μου”, αλήθεια – στο να ψάχνουμε πώς η βία μπορεί να πάει τον δημόσιο διάλογο ένα βήμα μπροστά.

Υπάρχουν ομάδες ατόμων που κινούνταν με αυτό το σκεπτικό από το ξεκίνημα. Και δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο θα χαρούν που η Χρυσή Αυγή τώρα μπλέκεται σε αυτό το σκεπτικό τους.

Και πίσω στην αρχική μου σκέψη, που έβγαζε πολύ νόημα, όπως φάνηκε. Επειδή όταν έπεσε το χαστούκι στην Κανέλλη, δεν υπήρχε ούτε στο ένα τέταρτο το κλάμα και η τσιρίδα που έπεσε για τον Δένδια. Υπήρχαν πάρα πολλά “Καλά της έκανε”, βέβαια, τα οποία δεν θα ξεχάσω ποτέ και δεν πρέπει να ξεχάσεις ούτε εσύ. Και, θεωρητικά, δεν πρέπει να ξεχάσεις ούτε το χαστούκι στον Δένδια, επειδή ήταν ακόμα μία πράξη βίας από εκλεγμένο αντιπρόσωπο, και αυτές δεν είναι εικόνες που θες να βλέπεις σε μία χώρα που υποτίθεται είναι αναπτυγμένη και δυτική και ό,τι στο διάολο είμαστε. Αλλά.

Αλλά ο Δένδιας είναι δεξιός. Και, ναι, ένα μυαλό θα κάνει τον διαχωρισμό μεταξύ δεξιού και φασίστα, όπως διάβασα σε ένα post στο Facebook. Αλλά μήπως υπάρχουν και παράμετροι που μηδενίζουν λιγάκι αυτόν τον διαχωρισμό; Επειδή η Νέα Δημοκρατία δεν έχει δείξει και την καλύτερη στάση σε ό,τι αφορά τον φασισμό. Από τα χαριτωμένα (“Εμένα η Χρυσή Αυγή μου φέρεται με το σεις και με το σας”—Ντόρα Μπακογιάννη, 2013.) μέχρι και τα σοβαρά· Άδωνις, Πλεύρης και όλοι οι φασίστες που έτρεξαν στην Νέα Δημοκρατία και άρχισαν να κάνουν λιγότερο χάρντκορ δημόσιες δηλώσεις.

Και την ίδια στιγμή, αυτή ήταν μια επίθεση που θα έχει οφέλη για την Νέα Δημοκρατία, επειδή πάντα έχεις κέρδος όταν είσαι το (πολύ δημόσιο) θύμα. Μπορείς να φανταστείς τους ψηφοφόρους τους που πήδηξαν στην Χρυσή Αυγή χωρίς να καταλαβαίνουν γιατί να απομακρύνονται με αργά, φρικαρισμένα βήματα. Μπορεί να είμαστε κακοί, αλλά δεν είμαστε Οι Κακοί, και αν αυτή δεν είναι η γενικότερη πολιτική φιλοσοφία της Ελλάδας, εγώ δεν ξέρω τίποτα.

Σημείωση: Είναι πάρα πολύ πιθανό να μην ξέρω τίποτα, αλλά αυτή τη φορά πιστεύω στον εαυτό μου.

Και αν έχουμε φτάσει μέχρι εδώ και δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα πού να καταλήξουμε, τι να πούμε και πώς να βάλουμε όλες αυτές τις πράξεις και τις θεωρίες και τις συνομωσίες σε μια σειρά, ίσως κι αυτό είναι λογικό. Επειδή κάποια πράγματα είναι άσπρο-μαύρο, αλλά με λίγη αποδόμηση αρχίζει και βγαίνει γκρι, και ίσως δεν σου αρέσει το γκρι, αλλά είναι εκεί και δεν μπορείς να το διώξεις.

Ίσως, μια άλλη σκέψη λέει, πως το χαστούκι στον Δένδια δεν πρόκειται να αλλάξει απολύτως τίποτα, επειδή η Χρυσή Αυγή τρέφεται από αυτό ακριβώς το συναίσθημα του κόσμου. Είναι το id μιας ομάδας του λαού – ομάδα που γενικότερα δεν τα πάει καλά με την σκέψη – και εκφράζει τις ωμές, απογοητευμένες και θυμωμένες παρορμήσεις. Καλά του έκανες, παλίκαρε, κρεμάλα και στους τριακόσιους. Αυτά τους έβαλαν στην Βουλή, και αυτά τους κρατάνε στην Βουλή. Μπορεί να έπεσαν χαστούκια, αλλά στο τέλος και οι δυο πλευρές έχουν κέρδος. Και όσο ετοιμάζονται να επιτεθούν και οι δυο τους πάλι προς πάσα κατεύθυνση, δεν νομίζω τα χαστούκια – σωματικά ή λεκτικά – να σταματήσουν εδώ.

Επίσης, ας πει κάποιος στον Ηλία Κασιδιάρη ότι το “γάμησα μια αδερφή” έχει πάψει να χρησιμοποιείται μεταφορικά. No homo.