Εξελικτική μπουρδολογία

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

Κάθε μέρα, στο in2life ανεβαίνουν ειδήσεις, οι οποίες μπορούν να αγγίξουν κάθε πιθανό θέμα της καθημερινότητας. Σήμερα ανέβηκε αυτή, και μου τράβηξε την προσοχή για όλους τους λάθος λόγους.

Για όσους δεν μπουν στον κόπο να κάνουν κλικ, το περιεχόμενό της συνοψίζεται σε αυτό: Νέα σκανδιναβική έρευνα “απέδειξε” ότι οι γυναίκες απολαμβάνουν τα one-night stands λιγότερο από τους άντρες, πιθανότατα επειδή ο βιολογικός τους ρόλος ως μητέρες τις περιορίζει από το να κάνουν ελεύθερα σεξ με πολλούς άντρες. Πρέπει να βρουν τον έναν, τον κατάλληλο, τον κάτοχο του πιο δυνατού σπέρματος, που θα τους δώσει ένα γερό, υγιές παιδί. Και αυτός, υποθέτω, είναι ο επιστημονικός, δαρβινικός τρόπος να πούμε αυτό που λέγαμε ούτως ή άλλως εδώ και πολλά χρόνια: ότι αν μια γυναίκα απολαμβάνει το σεξ, είναι τσούλα.

Και, αν είσαι ένας από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι αυτή η λογική δεν έχει καμία τρύπα, ότι όλα είναι σωστά και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, σε φυσιολογικές συνθήκες θα σου έλεγα να κλείσεις αυτή τη σελίδα, αλλά όχι τώρα. Επειδή φτάνει πάντα στην ζωή κάποιου η στιγμή που πρέπει να καταλάβει ότι η εξελικτική πορεία του ανθρώπου έχει να κάνει με το γεγονός ότι από πίθηκοι εξελιχθήκαμε σε ανθρώπους. Και ότι η ανθρώπινη σεξουαλικότητα, με όλες τις έρευνες που ξεφυτρώνουν κάθε τρεις και λίγο και προσπαθούν να της δώσουν επιστημονικές εξηγήσεις, είναι μια κοινωνική κατασκευή.

Συγκεκριμένα, αν παρουσίαζα αυτό που ήθελα να πω χωρίς κανένα φίλτρο, θα έλεγα πως η εξελικτική θεωρία στο σεξ είναι απλά ένα πράγμα που σκέφτηκαν ένα μάτσο άντρες για να δικαιολογήσουν το γεγονός ότι καμία γυναίκα δεν κάνει σεξ μαζί τους. Επειδή, καλώς ή κακώς, πολλές “ανακαλύψεις” συμβαίνουν όταν προσπαθούμε να καλύψουμε τον κώλο μας.

Αλλά ας βάλουμε πίσω το φίλτρο. Κοινωνικές κατασκευές. Όπως οι έμφυλοι ρόλοι, ακόμα και το ίδιο το φύλο για πολλούς ανθρώπους. Οι ανισότητες μεταξύ των φύλων. Το ότι εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε πως το κοινωνικό multitasking είναι κάτι που με κανέναν πιθανό τρόπο δεν μπορεί να κάνει μια γυναίκα. Μπορεί να είναι μητέρα, αλλά όχι και σεξουαλικό ον. Μπορεί να είναι σεξουαλικό ον, αλλά σίγουρα όχι ισότιμος άνθρωπος. Μπορεί να είναι πετυχημένη επαγγελματίας, και θα κάνουμε αστεία για “την κουζίνα της”, επειδή η κουζίνα έχει τέσσερις τοίχους, και είναι ένα πολύ ωραίο συμβολικό κουτί. Μας αρέσει να βάζουμε τους ανθρώπους σε κουτιά, επειδή αυτό τους στερεί δύναμη. Δεν τους αφήνει να είναι ολοκληρωμένοι άνθρωποι, και μας επιτρέπει να τους κρατάμε εκεί που τους θέλουμε. Στο 1950, προτιμότερα.

Το πρόβλημα είναι πως γυρνάμε πάρα πολύ γρήγορα στο 1950. Χθες και προχθές, εκατομμύρια ανθρώπων κατέβηκαν στους δρόμους, ώστε να διαμαρτυρηθούν για τα δικαιώματα των γυναικών (και κάθε άλλης περιθωριοποιημένης ομάδας) εν όψει της ορκωμοσίας του Ντόναλντ Τραμπ. Ο οποίος, με το που ανέλαβε την θέση του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, μέσα σε μια ώρα είχε ρίξει όλα τα sites του Λευκού Οίκου που σχετίζονταν με κοινωνική πρόνοια. Ζούμε σε μια εποχή που γυναικεία sites έχουν ανεβάσει άρθρα στα οποία ικετεύουν τις αναγνώστριες να αγοράσουν όσο περισσότερα αντισυλληπτικά γίνεται, επειδή μπορεί να εξαφανιστούν από τα ράφια, όπως οι παρανοϊκοί με τα πυρηνικά γεμίζουν τα υπόγειά τους κονσέρβες με φασόλια. Αυτές είναι τρομακτικές εποχές, επειδή κυριολεκτικά κανείς δεν έχει την παραμικρή ιδέα τι μπορεί να γίνει. Και αν μιλάμε για γυναίκες, έγχρωμες γυναίκες, γυναίκες με αναπηρία, αλλόθρησκες γυναίκες, γυναίκες της LGBT κοινότητας και κάθε άλλον άνθρωπο που αναγκαζόταν να ζει στο περιθώριο – ακόμα και με μια πολύ πιο ανεκτική και υγιή άρχουσα τάξη – τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα.

Οπότε, ξέρεις, το να αναπαράγουμε σε “επιστημονικά” πλαίσια απόψεις που είχε ακόμα κι ο παππούς σου, ίσως να μην είναι το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτή τη στιγμή. Ίσως να μην μας ενδιαφέρουν τα φύλα και οι ρόλοι που τους έχουμε κρεμάσει. Ίσως το μόνο που έχει σημασία αυτή τη στιγμή είναι να βλέπουμε την αδικία και να μην σταματήσουμε να φωνάζουμε μέχρι να γίνει κάτι.