Χα χα χαζούλη Αλέξη!

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

Κάθε φορά που λέω ότι δεν μπορώ άλλο με την καφρίλα αυτού του τόπου, κάθε φορά θα πέσει πιο χαμηλά. Και κάθε φορά απλά θα κοιτάς την οθόνη του υπολογιστή και θα αναρωτιέσαι γιατί συνεχίζεις να έχεις μέσα σου ελπίδα, αισιοδοξία, αγάπη για την πατρίδα και όρεξη για ζωή.

Προφανώς το ότι ήρθε ο Ομπάμα να συναντήσει τον Τσίπρα θα σχολιαζόταν. Προφανώς θα σχολιαζόταν αρνητικά, γιατί ο Τσίπρας δεν ξέρει καλά αγγλικά. Προφανώς, αυτό το βίντεο που μας κάνει φωνητική αναπαράσταση των greeklish πρέπει να κερδίσει Νόμπελ επειδή είναι το βίντεο που θα φέρει τους ανθρώπους κοντά και την παγκόσμια ειρήνη. Και, επίσης, υπάρχουν μερικά memes που είναι ό,τι καλύτερο μπορούσες να δεις. Παράδειγμα:


(Credits: Prezakus)

Άφησέ το όμως στα πανέξυπνα τρολ να κάνουν screenshot την στιγμή που ο Τσίπρας στρέφει το κεφάλι του και μετά να κάνει τον γύρο των social media επειδή, χα χα, μαλάκα μου, σαν ανάπηρος μοιάζει. Το αστείο του αιώνα. Ο Τσίπρας έγινε Στίβεν Χώκινγκ, τέλειο;

Ακούστηκε ότι αυτές οι εκφράσεις – μαζί με την ξαφνική προφορά του θείου που έχει ταβέρνα στην Αστόρια – μπορεί να είναι συμπτώματα επερχόμενου εγκεφαλικού. Υπάρχει και μια ακόμα πιθανή εξήγηση, που βγάζει περισσότερο νόημα. Ο Τσίπρας βρισκόταν σε δύσκολη θέση. Ο Τσίπρας βρίσκεται σε δύσκολη θέση από τότε που ανέλαβε την θέση του, και θα συνεχίσει να βρίσκεται σε δύσκολη θέση μέχρι να τελειώσει η θητεία του. Επειδή δεν έχει περάσει μέρα που να μην του πετάνε λάσπη στα μούτρα, για κάθε πιθανό λόγο.

Θα μου πεις, πώς διαφέρει αυτό από τις προηγούμενες κυβερνήσεις; Όλοι οι πρωθυπουργοί τρώνε λάσπη, είναι κομμάτι της δουλειάς. Ίσως να φταίει που δεν έχει ψηθεί τόσο πολύ στον χώρο σε σχέση με άλλους μαθουσάλες. Ίσως να έχει αγχώδη διαταραχή. Ίσως να περνούσε πολύ κακή μέρα, αλλά δεν μπορούσε να μείνει στο σπίτι, επειδή δεν είναι ευγενικό να ακυρώνεις τον Ομπάμα. Όποια κι αν είναι η εξήγηση, γιατί πρέπει να γίνουμε ξανά μαλάκες;

Έχω βαρεθεί να γινόμαστε μαλάκες με το παραμικρό. Αλλά αυτή τη φορά δεν μένουμε στο να πούμε μια χαζομάρα και να σταματήσουμε. Δεν μας έφτασε να γελάσουμε άλλη μια φορά με τα κακά αγγλικά, ή να μετανιώσουμε την ώρα και τη στιγμή που ρίξαμε τον φάκελο στην κάλπη. Έπρεπε να το αρμέξουμε το ζήτημα από κάθε πλευρά, και κάπου στη μέση να φανεί η σκατοψυχιά που μας χαρακτηρίζει όλους. Επειδή τα άτομα με αναπηρία δεν έχουν πλάκα. Δεν υπάρχουν στον κόσμο για να νιώθουμε καλύτερα με τις ζωές μας, και δεν επιβιώνουν καθημερινά σε ένα κράτος που δεν τους δίνει ίσα δικαιώματα για να τα συγκρίνουμε με μια κακή γκριμάτσα ενός αρτιμελούς ανθρώπου που αποφασίσαμε να μισούμε.

Ναι, το καταλαβαίνω ότι ένας πικραμένος λαός θα βρει καταφύγιο στο χιούμορ για να τα βγάλει πέρα. Αλλά αυτό δεν είναι χιούμορ. Είναι η ανάγκη μας να νιώσουμε καλά πατώντας κάτω τους αδύναμους, είναι η ψυχολογία του νταή του σχολείου που δεν μας έφυγε ποτέ.

Ακόμα χειρότερα, επειδή είμαστε που είμαστε στα πατώματα, είναι η ψυχολογία του θύματος που αποφασίζει να γίνει χειρότερο από κάθε θύτη, ένας απόλυτος κανίβαλος. Και είναι αηδιαστικό.