Οι καλύτεροι γονείς του κόσμου

γράφει ο Θοδωρής Διάκος

"Κατόπιν απόφασης της έκτακτης γενικής συνέλευσης, αποφασίστηκε ομόφωνα η μη ένταξη των παιδιών των προσφύγων στον χώρο του σχολείου μας. Σε αντίθετη περίπτωση, θα προβούμε σε κατάληψη του σχολικού κτιρίου."

Χαίρομαι που δύο μέρες τώρα το μόνο που βλέπω να πέφτει πάνω στον σύλλογο γονέων του σχολείου στο Ωραιόκαστρο είναι λάσπη, λάσπη και ακόμα περισσότερη λάσπη. Αυτό αξίζουν και δεν πρέπει να σταματήσει να πέφτει πάνω τους μέχρι να έχουν θαφτεί όλοι. Αλλά αυτό θα ήταν το καλύτερο πιθανό σενάριο.

Υποθέτω δεν υπάρχει άνθρωπος τις τελευταίες δυο μέρες που να είδε αυτή την δήλωση και να είπε δυνατά κάτι θετικό. Μιλάμε για δήλωση που θα σε έστελνε κατευθείαν στην κόλαση. Όπως σαν να λες πόσο παρεξηγημένο ήταν το έργο του Χίτλερ, με το να παραδεχτείς πως οι γονείς που υπέγραψαν το χαρτί αυτό είχαν έστω κι ένα μικρό point, δεν υπάρχει τίποτα παραπάνω να κρύψεις πια. Είσαι ολόκληρος φτιαγμένος από σκατά και τίποτα άλλο.

Και είναι θλιβερό να ζεις σε μια χώρα που σε έχει κάνει να σκέφτεσαι το χειρότερο πιθανό σενάριο κάθε φορά που σκάει μια νέα βόμβα, ακόμα κι αν φαίνεται πως η κοινή γνώμη για μια φορά αποφάσισε εξίσου ομόφωνα να στρέψει τον αντίχειρα προς τα κάτω. Εμένα περισσότερο με ενδιαφέρουν εκείνοι που δεν μιλάνε. Εκείνοι που δεν έχουν τίποτα να πουν. Επειδή από εκείνους πάλι θα εξαρτηθεί. Επειδή για κάθε άνθρωπο που καταδικάζει αυτή την ομάδα φασιστών, άλλος ένας κάθεται στο σπίτι του και σηκώνει τους ώμους, γιατί η άγνοια είναι όντως το καλύτερο συναίσθημα στον κόσμο. Ένας γονιός ετοιμάζει το παιδί του για το σχολείο και στο πίσω μέρος του μυαλού του σκέφτεται πως, Εντάξει μωρέ, και το δικό μου το παιδί δεν θα 'θελα να βρίσκεται εκεί. Και φοβάμαι ότι αυτή είναι η πλειοψηφία των γονιών.

Και αυτοί οι γονείς μεγαλώνουν παιδιά, και μιλάμε για δημοτικό σχολείο. Πες ό,τι θες για το πώς τα παιδιά είναι κατά βάθος οι καλύτεροι κριτές του χαρακτήρα, πως έχουν την πιο αγνή πυξίδα για το τι είναι καλό και τι είναι κακό, αλλά είναι παιδιά δημοτικού. Δεν έχουν απόψεις. Δεν έχουν γνώμη. Με το ζόρι έχουν κρίση. Και αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν με αυτούς τους ανθρώπους που απειλούν ότι αν πατήσει παιδί πρόσφυγα το πόδι του στον χώρο του σχολείου, θα κάνουν κατάληψη. Κατάληψη, ρε μαλάκα, οι ίδιοι άνθρωποι που όταν είδαν στις ειδήσεις για την Βίλα Αμαλία ξαναπήραν χρώμα οι άσπρες τρίχες τους.

Και αν για τον φασισμό αυτής της χώρας, φανερό ή κρυφό, δεν είχα πια αμφιβολία, το ότι τραβιούνται με τον πιο ύπουλο και εκβιαστικό τρόπο τώρα μέσα στον βούρκο τα παιδιά είναι ένας πάτος που ήλπιζα να μην πιάναμε ποτέ.