Εμμονή εξομολογημένη, μισή εμμονή;

Όπως κάθε χρόνο, περίπου από την 1η Αυγούστου και μετά το μόνο σχεδόν θέμα που μου φαίνεται ενδιαφέρον για συζήτηση είναι τα βιβλία των διακοπών. Με μανία ηδονοβλεψία ρωτώ γνωστούς και φίλους «τι βιβλία πήρες για τις διακοπές;».

Αυτό προκύπτει από τη δική μου μανία για διάβασμα σε συνδυασμό με τον διαθέσιμο χρόνο που, όσο περνούν τα χρόνια, λιγοστεύει. Κουβαλάω πάντα ένα σωρό βιβλία για 10-15 μέρες διακοπών. Τόσα, που αν το βάλεις κάτω και μετρήσεις τις διαθέσιμες ώρες μέσα στην ημέρα, τα δίφραγκα δεν… βγαίνουν. Εγώ δεν απελπίζομαι όμως. Ελπίζω σε ένα θαύμα που θα πολλαπλασιάσει τον χρόνο των διακοπών και θα προλάβω να τα κάνω όλα και μάλιστα σε ρυθμούς χαλάρωσης.

Σκεφτόμουν ότι στην πραγματικότητα, πρόκειται για μία ακόμη κατανάλωση. Ναι είναι πιο ευγενής, ως πιο πνευματώδης, από τα gadget, τα κοσμήματα ή τα ρούχα, αλλά παραμένει κατανάλωση. Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί την χρήση ή την απόλαυση από την κατανάλωση; Νομίζω ότι στην κατανάλωση ένα μεγάλο μέρος της χαράς- αν όχι το μεγαλύτερο- έχει να κάνει με την ποσότητα και όχι με την ποιότητα. Αυτό δεν σημαίνει ότι  όποιος αδιαφορεί για την ποιότητα μπορεί αυτόματα να θεωρείται υπερκαταναλωτικός. Απλώς, στην κατανάλωση η ποσότητα που «αναλώνει» κανείς έχει τη μεγαλύτερη σημασία.

Νομίζω το ίδιο ισχύει και για όσους ταξιδεύουν μανιωδώς ή ερωτοτροπούν μανιωδώς: Στην πραγματικότητα καταναλώνουν εμπειρίες για τις οποίες θεωρούν ότι όσο περισσότερες έχουν, τόσο καλύτερα.

Ο λόγος αυτής της αυτοανάλυσης είναι δυστυχώς πολύ πεζός. Σήμερα το πρωί αγωνιζόμουν να κλείσω τη βαλίτσα μου των διακοπών. Ο βασικός μου αντίπαλος ήταν τα 12 βιβλία που κουβαλάω για 15 ημέρες εκτός σπιτιού. Στην ουσία όμως ο αντίπαλός μου είναι η εμμονή μου. Όμως αμαρτία εξομολογημένη- μισή αμαρτία, σκέφτηκα ο πονηρός.

Χοροπήδησα ελαφρώς πάνω στη βαλίτσα, και εκείνη έκλεισε. Αυτό με βόλεψε εξαιρετικά. Μόλις εξασφάλισα έναν ακόμη χρόνο για να λύσω το πρόβλημά μου.