Άλλα τα μάτια του λαγού

Ποικίλες αντιδράσεις ξεσηκώνει στα social media η φωτογραφία των δύο αθλητριών του beach volley. Η μία φοράει ένα μίνιμαλ αθλητικό μπικίνι και η άλλη την προβλεπόμενη από τη θρησκεία της περιβολή για το άθλημά της.

Προφανώς ως δυτικοί δεν είμαστε καθόλου συνηθισμένοι στην εικόνα της μαυροφορεμένης παίκτριας ενός αθλήματος που- για να είμαστε ειλικρινείς- πλασάρει στην κατανάλωση και την ίδια τη θέα των ωραίων κορμιών.

Είναι όμως η δική μας άποψη η «σωστή» και η άλλη η «λάθος»; Με δυτική… μεγαλοψυχία διάφοροι και διάφορες λυπούνται το «καημένο το κορίτσι» που το έβαλαν να φοράει «αυτά τα μαύρα σαν να είναι παπάς».

Σκέφτεται άραγε κανένας από αυτούς ότι πιθανώς η αθλήτρια να έχει διαλέξει να αποτελεί μέρος αυτής της κουλτούρας; Πόσο ελεύθερη είναι να διαλέξει κάτι τέτοιο; Όσο και εμείς στην επιλογή του δικού μας πολιτισμικού κώδικα. Ένα ουσιαστικό ερώτημα είναι το αν διαλέγουμε τις πολιτισμικές επιρροές των οποίων είμαστε εκ γενετής δέσμιοι. Προφανώς ένα μεγάλο μέρος τους, όχι.

Ωστόσο, οι διαφοροποιήσεις στις οποίες καταλήγει ο καθένας είναι υπαρκτές και μας επιτρέπουν ουκ ολίγες επιλογές. Αλλιώς θα αναπαράγαμε όλα τα πράγματα που κάνουν ή έκαναν οι γονείς μας και μας φρικάρουν με την κακογουστιά ή/και την ακυρότητά τους.

Σε κάθε περίπτωση είναι αφ’ υψηλού θεώρηση να οικτίρουμε αυτούς που είναι διαφορετικοί από εμάς, έστω και αν έχουμε στο μυαλό μας το πώς θα μπορούσε η ζωή τους να γίνει καλύτερη (αν μας έμοιαζαν λίγο!).

Είναι αποικιοκρατική λογική να θεωρούμε πως οι πολιτισμικές συνήθειες του άλλου είναι όχι απλώς διαφορετικές, αλλά κατώτερες από τις δικές μας. Επίσης είναι εναντίον της ανοχής το να γίνεται ο άλλος θέαμα και να τον δείχνουμε σαν να είναι εξωτικό φρούτο. Αλλά αυτό δύσκολα μπορεί να αποφευχθεί αν δεν υπάρχει τριβή με το διαφορετικό.

Από την πλευρά αυτή, η φωτογραφία από το μπητς βόλευ γυναικών θα είναι χρήσιμη για να δείξει με μία ακόμη αφορμή πως για τα πάντα υπάρχουν περισσότερες από μία οπτικές. Και καμιά δεν είναι πιο «σωστή».