Η Σία, η Ν.Δ. και ο κυρ-Φώτης
Η Σία Αναγνωστοπούλου συγκρίνει τις καταλήψεις με τις βομβιστικές επιθέσεις στην Ευρώπη κα ιδηλώνει ότι προτιμά (ταράαν ταράαν!) τις καταλήψεις.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Έβλεπα τις δηλώσεις του εκπροσώπου τύπου της ΝΔ για τις καταλήψεις και για τα όσα σχολίασε η υπουργός, Σία Αναγνωστοπούλου. Η αναπληρωτής υπουργός παιδείας δήλωσε ολίγον αφελώς ότι προτιμά τις καταλήψεις που συμβαίνουν εδώ σε σχέση με τα όσα συμβαίνουν στη Γαλλία και στην Γερμανία- προφανώς αναφερόμενη στις εκεί βομβιστικές επιθέσεις.
Τι συγκρίνει εδώ η υπουργός; Δύο παραβατικές συμπεριφορές; Σε ποια βάση άραγε; Του ότι και οι δύο κάνουν κάτι που απαγορεύεται; Αυτά είναι αστεία. Οι μεν ανατινάζονται μέσα στον κόσμο και οι άλλοι διαμένουν σε κενά και αχρησιμοποίητα κτίρια αρνούμενοι να φύγουν. Κατανοώ ότι το μήνυμα του πολιτικού της εξουσίας πρέπει να είναι εύπεπτο αφού απευθύνεται σε όλους, αλλά τίθεται και θέμα κοινής νοημοσύνης.
Και η ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας αντί να αναρωτηθεί «συγγνώμη, αλλά τι συγκρίνετε, μαντάμ;» βγάζει το συμπέρασμα ότι ο Σύριζα επιστρέφει στις συνιστώσες του και άρα προτιμά να καλοπιάνει αυτούς που τις αποτελούν και όχι τους «νοικοκυραίους».
Από αυτά αλλά και από άλλες απύθμενες μπούρδες περί τις οποίες η αντιπολίτευση τυρβάζει, όπως η απόσπαση της Περιστέρας και το τι δηλώνει ο ένας και ο άλλος, προκύπτει το πόσο λάθος και ανίκανη είναι η Νέα Δημοκρατία να ασκήσει ουσιαστική κριτική.
βγάζω το συμπέρασμα Το άλλο που προκύπτει από τις αντεγκλήσεις αυτές Κυβέρνησης και αντιπολίτευσης είναι ότι η αντιπολίτευση ασχολείται με απύθμενες μπούρδες, και ασκεί σοβαρή κριτική για τα ζητήματα της Κυβερνητικής απουσίας και αβελτηρίας.
Κοίταζα τις προσπάθειες που (ξανα)κάνει ο Φώτης Κουβέλης για να βρεθεί στο πλοίο της εξουσίας- δεν είμαι σίγουρος ότι είναι εξουσιολάγνος, ίσως απλώς να θέλει να εκπληρώσει το παλιό «τάμα» της ΕΔΑ για την Κυβερνώσα αριστερά. Τέλος πάντων, ο Κουβέλης ανήκει σε μια ομάδα πολιτικών- μαζί με τη Μαρία Δαμανάκη, τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Νίκο Μπίστη, που λίγο τους λυπάμαι. Φύγαν από την αριστερά (έστω, τότε!) και πήγαν σιγά σιγά προς το κέντρο, κάνοντας το μεγάλο για αυτούς βήμα προς τα αστικά κόμματα. Και ακριβώς τότε η άτιμη η εξουσία πήγε στην αριστερά!
Λίγοι έχουν το στομάχι να διανύσουν για μία ακόμη φορά την αντίστροφη πορεία και να πέσουν στα πόδια των πρώην συντρόφων τους. Τους φαντάζομαι να περπατούν στο ημίφως και να μονολογούν πικαρισμένοι: «τα ναυτάκια που γ…...ε γίνανε καπεταναίοι».
Τι συγκρίνει εδώ η υπουργός; Δύο παραβατικές συμπεριφορές; Σε ποια βάση άραγε; Του ότι και οι δύο κάνουν κάτι που απαγορεύεται; Αυτά είναι αστεία. Οι μεν ανατινάζονται μέσα στον κόσμο και οι άλλοι διαμένουν σε κενά και αχρησιμοποίητα κτίρια αρνούμενοι να φύγουν. Κατανοώ ότι το μήνυμα του πολιτικού της εξουσίας πρέπει να είναι εύπεπτο αφού απευθύνεται σε όλους, αλλά τίθεται και θέμα κοινής νοημοσύνης.
Και η ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας αντί να αναρωτηθεί «συγγνώμη, αλλά τι συγκρίνετε, μαντάμ;» βγάζει το συμπέρασμα ότι ο Σύριζα επιστρέφει στις συνιστώσες του και άρα προτιμά να καλοπιάνει αυτούς που τις αποτελούν και όχι τους «νοικοκυραίους».
Από αυτά αλλά και από άλλες απύθμενες μπούρδες περί τις οποίες η αντιπολίτευση τυρβάζει, όπως η απόσπαση της Περιστέρας και το τι δηλώνει ο ένας και ο άλλος, προκύπτει το πόσο λάθος και ανίκανη είναι η Νέα Δημοκρατία να ασκήσει ουσιαστική κριτική.
βγάζω το συμπέρασμα Το άλλο που προκύπτει από τις αντεγκλήσεις αυτές Κυβέρνησης και αντιπολίτευσης είναι ότι η αντιπολίτευση ασχολείται με απύθμενες μπούρδες, και ασκεί σοβαρή κριτική για τα ζητήματα της Κυβερνητικής απουσίας και αβελτηρίας.
Κοίταζα τις προσπάθειες που (ξανα)κάνει ο Φώτης Κουβέλης για να βρεθεί στο πλοίο της εξουσίας- δεν είμαι σίγουρος ότι είναι εξουσιολάγνος, ίσως απλώς να θέλει να εκπληρώσει το παλιό «τάμα» της ΕΔΑ για την Κυβερνώσα αριστερά. Τέλος πάντων, ο Κουβέλης ανήκει σε μια ομάδα πολιτικών- μαζί με τη Μαρία Δαμανάκη, τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Νίκο Μπίστη, που λίγο τους λυπάμαι. Φύγαν από την αριστερά (έστω, τότε!) και πήγαν σιγά σιγά προς το κέντρο, κάνοντας το μεγάλο για αυτούς βήμα προς τα αστικά κόμματα. Και ακριβώς τότε η άτιμη η εξουσία πήγε στην αριστερά!
Λίγοι έχουν το στομάχι να διανύσουν για μία ακόμη φορά την αντίστροφη πορεία και να πέσουν στα πόδια των πρώην συντρόφων τους. Τους φαντάζομαι να περπατούν στο ημίφως και να μονολογούν πικαρισμένοι: «τα ναυτάκια που γ…...ε γίνανε καπεταναίοι».
