Πίσω ρε facebook- έχω κάνει post τη δήλωση!  

Εδώ και λίγες ημέρες έχει αναζωπυρωθεί η φοβία ότι το Facebook θα πάρει τα προσωπικά μας δεδομένα και θα τα κάνει βούκινο. Μαζί με τη φοβία επανήλθε και η μόδα των διάφορων disclaimers που ανεβάζουν οι χρήστες, τα οποία περίπου λένε «μη μου πάρεις τα στοιχεία μου κακό Facebook».

Κατά καιρούς διάφορες τέτοιες μηχανικές πυροδοτούνται και μακάριοι χρήστες του διαδικτύου νομίζουν ότι μπορούν να αναχαιτίσουν την απειλή με μια δήλωσή τους. Ήταν να μην πάρουν απόφαση να το δηλώσουν! Τώρα, ακόμη και αν το Facebook είχε πάρει απόφαση να χρησιμοποιήσει τα στοιχεία τους, στριμώχτηκε.

Αυτά τα μαχητικά είναι πολύ καλά για να λέμε πως αντιστεκόμαστε σε συστημικούς κολοσσούς τύπου Facebook, αλλά καμία σημασία δεν έχουν, ούτε εξασφαλίζουν το παραμικρό. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού όποιος γράφεται στο Facebook το κάνει οικειοθελώς και αποδεχόμενος τους όρους χρήσης του site;

Το Facebook δραστηριοποιείται με σκοπό το κέρδος. Αν του είναι σε κάτι χρήσιμες οι προσωπικές μας πληροφορίες είναι για τις πουλάει στους διαφημιστές και να σερβίρουν προϊόντα και υπηρεσίες εγγύτερα στα ενδιαφέροντά μας και στις καταναλωτικές μας συνήθειες. Νομίζω ότι στο ορατό μέλλον αυτό θα είναι το θέμα με το Facebook και όχι κάτι σε στυλ «μεγάλος-αδελφός-που-ελέγχει-συνειδήσεις».

Είχα μια γνωστή στην ΕΥΠ. «Εγώ που δεν είμαι καν υψηλόβαθμο στέλεχος στην υπηρεσία, μπορώ να ακούσω το τηλέφωνο οποιουδήποτε κοινού ανθρώπου. Οποιουδήποτε όμως», μου είχε πει. Επίσης, θυμάμαι το προ ετών θέμα με τις παρακολουθήσεις του τηλεφώνου του τότε Πρωθυπουργού, Κ. Καραμανλή και το σκάνδαλο με τη Vodafone. Με αυτά και με αυτά σχημάτισα την εντύπωση ότι είναι πολύ εύκολο σε πάρα πολύ κόσμο να υποκλέψει τα προσωπικά μου δεδομένα.

Αυτό που νομίζω ότι με σώζει είναι ότι… κανείς δε νοιάζεται για τα «δεδομένα μου». Υπάρχουν τόσα πολλά δεδομένα προς επεξεργασία που πρέπει τα δικά μου για κάποιο λόγο να εξέχουν ώστε να τύχουν κάποια ιδιαίτερης προσοχής. Και τα δικά μου φαντάζομαι ότι θα μοιάζουν κάπως αδιάφορα στις υπηρεσίες ασφαλείας.

Αυτό πάνω κάτω θεωρώ ότι ισχύει και με το Facebook. Όσο θέλω να είμαι εκεί θα τρώω στη μάπα και διαφημίσεις, γιατί, όπως είχα διαβάσει κάπου, «όταν το προϊόν είναι δωρεάν, εσύ είσαι το προϊόν».  

Αν θέλω να κλείσω την πόρτα στη μούρη του καπιταλισμού, είναι αστείο να νομίζω ότι θα το κάνω με ένα μου post στο timeline.

Τι έχω να χάσω δοκιμάζοντας; Πρακτικά τίποτα. Μόνο που διάφοροι σκεπτόμενοι ίσως με πάρουν για λίγο αφελή.