Αλλού τα κακαρίσματα και αλλού ο πολιτισμός

Η περίοδος χάριτος για τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών κ. Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο φαίνεται να έληξε και ο ίδιος αρχίζει να νιώθει πλέον τον… ηλεκτρισμό της καρέκλας του.  

Ο κ. Θεοδωρόπουλος βρέθηκε στο στόχαστρο των φιλόζωων με αφορμή μια διαφωνία του με ζωοφιλικές οργανώσεις. Η διαφωνία αυτή προέκυψε από μια παράσταση που παρουσιάζεται αυτές τις ημέρες στο πλαίσιο του Φεστιβάλ και στην οποία εμφανίζονται, εκτός από ηθοποιούς, και κόκορες.

Η καλλιτεχνική… εκμετάλλευση των ζώων προκάλεσε τις αντιδράσεις ζωόφιλων, οι οποίοι επικαλούνται την ελληνική νομοθεσία, η οποία απαγορεύει τη συμμετοχή ζώων σε θεάματα και απειλεί ότι θα προσφύγει στην εισαγγελέα αν τα πτηνά πατήσουν το πόδι τους στο σανίδι- για την ακρίβεια, αν πατήσουν το παπούτσι τους στο σανίδι, μια που θα φορούν υποδήματα.

Η αντίδραση ζωοφιλικών οργανώσεων προκάλεσε την αντίδραση του κ. Θεοδωρόπουλου που εντόπισε στο μένος τους φανατισμό και τις παρομοίασε με «παραθρησκευτικές οργανώσεις» διαπράττοντας ένα χτυπητό λάθος πολιτικής ορθότητας.

Πρέπει οι κόκορες να παίξουν στην παράσταση ή όχι;        

Το πρόβλημα αρχίζει όταν και οι δύο διαφορετικές απόψεις είναι στη βάση τους σωστές, αλλά η εφαρμογή τους οδηγεί την αξία τους στο όριο της υστερίας. Δεν μπορεί κανείς να πει ότι οποιαδήποτε εμφάνιση ζώο σε θεατρική παράσταση αποτελεί a priori παραβίαση των δικαιωμάτων του. Εκτός και αν θεωρήσουμε ότι παραβιάζεται η ελεύθερη βούληση ενός ζώου επειδή δεν ρωτήθηκε αν θέλει όντως να εκτεθεί ενώπιον του κοινού. Μια τέτοια συζήτηση όμως με ξεπερνά και δεν θα ασχοληθώ. Προφανώς όμως ο νομοθέτης δεν θέλησε να ερευνάται σε κάθε θέαμα το πώς συμπεριφέρονται στο ζώο και απαγόρευσε κάθε συμμετοχή. Άρα αν και το να εμφανιστούν κόκορες στη σκηνή- έστω με παπούτσια- είναι πολύ πιθανό ότι δεν θα αλλάξει κάτι στη ζωή των πτηνών, τίθεται θέμα αρχής.

«Εγώ θα κάνω το καλλιτεχνικό μου καθήκον», είπε καταλήγοντας ο Β. Θεοδωρόπουλος, αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι κόκορες θα είναι στη θέση τους όταν σηκωθεί η αυλαία. Δεν θα αντιπαραθέσω στο «καλλιτεχνικό» το «ηθικό» καθήκον της προστασίας των ζώων. Υπάρχει ωστόσο ένα άλλου τύπου ηθικό καθήκον: ο σεβασμός του άλλου και της άποψής του, ακόμη και όταν αυτή η άποψη είναι ζωοφιλικά «υπερβολική». Άσχετα από το αν έχει τον νόμο στο πλευρό της ή όχι.

Αυτό λέω ότι είναι πολιτισμός, τόσο σημαντικός, όσο και ο φεστιβαλικός.